Dagrenning - 01.12.1950, Qupperneq 21

orðið hefði honum til einkis góðs, ef veitt
hefði verið, en svo hefur hann síðar séð að
það var mesti kærleikurinn að svara bæn-
inni á þann hátt, sem svarað var. Sjálfur hef
ég reynt þá bænheyrslu, og sjálfsagt þið líka,
að biðja um einhverja ákveðna lausn á vand-
kvæðum mínum, og finnast ég ekki vera
bænheyrður, en sjá svo síðar, að bænin hefur
verið heyrð og vandkvæðin levst á annan veg
og betri heldur en mér hafði til hugar kom-
ið á þeirn tima, sem ég bað. •
Mörgum er kunnugt að undanfarið hefur
verið talsvert rætt og ritað um þörf fyrir-al-
mennan bænadag íslenzku þjóðarinnar.
Margir telja að hans sé sérstaklega þörf nú;
aðrir eru vantrúaðir á að hann rnundi koma
að nokkru gagni, þjóðin sé ekki nógu þrosk-
uð fyrir slíkt almennt, andlegt átak. Öllurn
er ljóst hvílík vandkvæði steðja nú að, svo
að segja úr öllum áttum. Aflabrestur margra
ára, markaðsleysi fyrir afurðirnar, sem or-
sakar gjaldeyrisleysi og þar af leiðandi vöru-
þurrð á mörgu því, sem þjóðin þarfnast. Það
er eins og flest snúist á óheillasveifina síðustu
tímana. í gjaldeyrisleysinu brenna veiðar-
færi, hraðfrystihús og framleiðslu- og iðnað-
arstöðvar fyrir milljónir króna. Þegar fisk-
markaðurinn, sem hefur haldið þjóðinni uppi
síðasta áratuginn lokast, og grípa á til eldri
verkunaraðferða og salta fiskinn og verka,
þá strandar saltskipið og farmurinn eyði-
leggst. Þegar þjóðin stendur uppi sykurlaus,
þá evðileggjast af eldi rnörg hundruð smá-
lestir svkurs á sjálfri höfninni í Reykjavík.
Svo mætti lengur telja.
En höfuni við gætt að þvi, að það var bú-
ið að segja okkur alla þessa örðugleika fyrir-
frarn? Jafnframt þessum spádómum var búið
að hvetja þjóðina til brevttra lifnaðarhátta og
bætts siðferðis og umfram allt til þakkar og
bænarsamfélags við Guð. Okkur hefur fyrir
löngu, nokkrum árum, verið bent á, að vand-
kvæði framtíðarinnar, nútímans, væru guð-
leg ráðstöfun, til þess að reyna að harnla á
móti alvöruleysinu, mammonshvggjunni,
skilningsleysinu og vanþakklæti þjóðarinnar
fyrir dásamlega vernd og handleiðslu fyrri
ára. Sumir misskilja með öllu tilganginn með
þessum allsherjar bænadegi, álíta að hann
sé til þess eins, að biðja Guð um að létta
refsiaðgerðunr af þjóðinni. En það er mis-
skilningur. Unr það á ekki að biðja, heldur
það, að íslenzka þjóðin gangi í endurnýjungu
lífdaganna og endurfæðist til meiri andlegs
og siðferðilegs þroska. Bænarlífið er sem sé
það, að biðjandinn leitist við að samræma
sál sína ,vilja og verknað, Guðs vilja, en ekki
það, að bevgja Guðs \rilja undir sinn.
Saga er til af Lincoln Bandaríkjaforseta,
sem er gott dæmi um glöggan skilning á
þessu höfuðatriði trúar- og bænarlífsins.
Það var á tímurn þrælastríðsins. Norður-
ríkjunum veitti erfiðlega, og útlitið fyrir sigur
þeirra í ófriðnum var dapurt. Lincoln sat á
ráðherrafundi, þar sem rætt var um útlitið
og ráð til úrbóta. Þá sagði einn af ráðherr-
unum: „Við skulurn biðja. Guð hlýtur að
vera með okkur, eða haldið þér ekki, forseti,
að Guð sé okkar megin?“ Þá svarar Lincoln:
„Það skal ég ekkert um segja, enda skiftir
það ekki mestu máli. Það sem allt er undir
komið er það, að við séum Guðs megin.“
Þegar Jesús kenndi lærisveinum sínum
drottinlegu bænina, kenndi hann þeim að
biðja: „Verði þinn vilji, svo á jörðu sem á
himni.“ Og Jregar hann sjálfur bað í ýtrustu
sálarneyð í Grasgarðinum, sagði hann: „Ef
það er mögulegt, þá víki þessi bikar framhjá
nrér, án þess að ég drekki hann. En verði þó
ekki minn, heldui þinn vilji.“ Það sem við
þurfum að biðja um á almennum bænadegi
er þetta: Að biðja um andlegt og siðferðilegt
þrek til að taka þeinr örðugleikum, sem að
höndum bera, og Guðs vilji og vizka sér okk-
ur hollast til lærdóms og þroska, að biðja
um lækning á Jreim þjóðarmeinum og van-
DAGRENNING 19