Dagrenning - 01.04.1951, Blaðsíða 9

JÓNAS GUÐMUNDSSON:
Leítín að grandvellínum.
í fvrsta hefti Dagrenningar 1950 birtist
grein, sem nefndist: „Óveðursský á framtíðar-
himni íslendinga." Þar var bent á, að hin ís-
lenzka þjóð }jrði að gæta sín, því ekki væri
bjart framundan, hvorki í alþjóðamálum né
á innlendum vettvangi. Þar voru birt um-
mæli ýmsra þjóðarleiðtoga vorra um ástand-
ið eins og það kom þeim þá fvrir sjónir, og
hvergi virtust þeir eygja neina glæturönd. í
þeirri grein, var það lagt til m. a., að ráða-
rnenn þjóðarinnar í andlegum og veraldleg-
um efnum, kæmu sér saman um að beðið
vrði fyiÍT síldveiðunum, sem þá höfðu brugð-
ist fimm sumuT í röð, en sumar-síldveiðarnar
liafa verið einn allra þýðingarmesti þátt-
urinn í atvinnulífi þjóðarinnar. Þar var einnig
rifjað- upp ýmislegt af því, sem hinn ágæti
vinur íslands og velunnari, Adam Ruther-
ford, hafði sagt okkur f\-rir um þessi efni. og
nefnd mörg dæmi því til sönnunar, að allt
það hefði rættst, sem hann hafði sagt fyrir
urn málefni íslendinga.
En eins og vænta mátti var þessu ekki
sinnt í neinu. Þjóðin, ásamt leiðtogum sín-
um, flaut sofandi áfrarn að feigðarósi í þess-
um efnum.
Forustumenn þjóðarinnar, með kirkju
landsins í faraibroddi, töldu sér það
ekki særna, að biðja Guð urn að senda
þjóðinni blessun jarðneskra gæða, hvað þá
heldur að þakka lionum veitta vemd á um-
liðnum hörmungatímum. í málgagni íslenzku
þjóðkirkjunnar stóðu, hinn 17. apríl 1950,
sem svar við tillögu rninni um alþjóðar bæna-
dag í tilefni af sfldveiðunum, eftirfarandi
setningar í grein eftir biskup landsins:
„Ég lít ekki svo á, að ástæða sé til þess,
að svo stöddu, að biðja um rneiri pcninga eða
jarðneska hagsæld. Það er allt annað bænar-
efni, sem liggja þyrfti þjóðinni á hjarta.“
Þetta var fyrsta og eina opinbera svarið við
tillögunni um að biðja sérstaklega fyrir síld-
veiðunum, einni þýðingarmestu atvinnugrein
þjóðarinnar, sem þá hafði brugðist rneira og
minna fimm sumur í röð.
Við, sem sitjum í vellaunuðum embættum,
geizlegum eða verzlegum, sem fátækur al-
menningur'á sinn þátt í að halda uppi, þurf-
um e. t. v. ekki að „biðja um meiri peninga,"
en sjómönnum, verkamönnum, síldarstúlk-
um og útgerðarmönnum, sem standa auð-
um höndum bezta tíma sumarins og bíða og
vona að þeirn berist björg í bú — síld í
net og nætur — þeim mun áreiðanlega nær
huga og hjarta að biðja Guð urn björg handa
sér og sínum, en að standa að einhvers konar
heimsfriðar auglýsingaskrUmi með kommún-
isturn og hálfheiðnum svo kölluðu kirkju-
deilum, sem sitja á svikráðum hver við aðra
hvenær sem færi gefst. Það mátti því búast
við, að árið 1950 vrði ekki sérlega blessun-
arríkt fyrir land og þjóð þegar það hófst með
því, að fyrirsvarsmenn þjóðarinnar neituðu
með öllu að leita til Guðs um lausn vanda-
mála þjóðfélagsins.
*
Og nú skulum við rifja upp fyrir okkur
„annál“ ársins og láta hann tala:
Hér verða nú eins og áður þeir einir leiddir
fram á sjónarsviðið sem teljast verða ábyrgir
orða sinna og gerða: Pólitískir fyrirsvarsmenn
þjóðarinnar.
DAGRENNING 7