Dagrenning - 01.04.1951, Blaðsíða 13

aði íslenzka þjóðin á þann veg, að allir stjórn-
inálaflokkar landsins hnýttu sér aftan í land-
ráðalýð konnnúnista og létu hann draga sig
til áður nefndra ódæðis verka. Háskólapró-
fessorar notuðu pontur Háskólans og hvert
tækifæri sem gafst til að svívirða Banda-
ríkjamenn og Breta, og reyndu að telja rnönn-
um trú um, að þeir væru hættulegir frelsi
okkar og menningu. Kirkjan lánaði prédik-
unarstóla sína undir lygaþvælu og svívirð-
ingar, sem hálfir og heilir kommúnista-
prestar voru fengnir til að flytja þaðan og
svívirða þannig bæði kirkju landsins og þjóð-
ina.
Á sjálfu Alþingi óðu uppi úlfar og afglap-
ar, sem breiddu gæru þjóðernistilfinninga vfir
sinn rauða og rauðskjöldótta rússabúk til
þess að blekkja almenning og villa á sér heim-
ildir, og kröfðust þess, að Bandaríkjamenn
yrðu reknir úr landi tafarlaust og landið látið
eftir óvarið með öllu. Ekki einn einasti hinna
íslenzku þingflokka þorði að rísa gegn þessum
gæruklæddu afglöpum. Þeir revndu aðeins að
mýkja þau sár, sem við veittum þessari vin-
veittu þjóð með óhappa- og afglapaskapn-
um.
Var hægt að fullkoma niðurlægingu þess-
arar þjóðar á annan hátt betur en þann, að
láta einmitt þá þjóð, sem við höfðum sýnt
þennan frámunalega fjandskap og lítilsvirð-
ingu, gerast til þess að halda í okkur lífinu
— ekki með lánum — heldur með gjöfum —
stórgjöfum. Þannig refsar Drottinn.
En það er eins og margir sjái ekki þessa
hlið á málinu, jafn augljós og hún þó er.
Það er af því, að menn eru hættir að athuga
samhengið rnilli atburðanna, sem gerast.
Menn trúa ekki lengur á neina æðri for-
sjón. „Vísindin" eru búin að evðileggja Guðs-
trú manna með hinum heimskulegu kenn-
ingum sínum, kenningum sem ekki eru ann-
að en mannasetningar, sem hvergi fá staðist
í tímans rás, en eru hreinn hégómi. Skólar
okkar allir, frá Háskólanum til barnaskól-
anna, eru orðnir heiðnar stofnanir, sem kenna
æskulýð þjóðarinnar fánýti og blekkingar,
brjóta niður manngildi og siðferðisþrek æsk-
unnar og gefa henni í flestu steina fvrir brauð.
Þar heyrist Guð aldrei nefndur nema helst
í gríni, og Jesú Kristi hefir gjörsamlega verið
útrýmt úr kennslubókum þessara heiðnu
stofnana. Svipað er að segja um kirkjuna í
heild. Hún er eins og rekald innan um öll
„vísindasprekin“ og engin viðleitni á sér stað
til að rétta þetta rekald við.
Afraksturinn er líka eftir þessu:
Hverskonar sviksemi og spilling veður alls
staðar uppi. Helmingur æskufólksins í skól-
um landsins kann ekki lengur bænina: „Faðir
vor“, og fjórða hvert bran, sem fæðist í land-
inu, er óskilgetið. Þjófnaður, rán, innbrot,
sjálfsmorð og manndráp er svo að kalla orðnir
daglegir viðburðir í höfuðstað þjóðarinnar
og fara í vöxt einnig í hinum stærri bæjum.
íþróttafélögin, sem eru nánast tignuð sem
hálfguðir, og æskulýðsfélög stjórnmálaflokk-
anna, byggja fjárhagsafkomu sína á brenni-
vínssölu og allt er eftir þessu. Þetta eru
ávextir „menningarinnar" — og af ávöxtun-
urn er auðveldast að þekkja tréð.
*
í fyrsta hefti Dagrenningar 1950 var á það
bent hver væri orsök þess, að yfir þjóðina
gengju nú erfiðleika tírnar. Ástæðan var þar
sögð sú, að þjóðin í heild og allt hennar for-
ustulið skilur ekki aðvaranii Guðs.
Hvað þýðir að segja: Vér erum í hættu
staddir, en hafast svo ekkert að til þess að
brevta um stefnu? Leiðtogar þessarar þjóðar
eru annaðhvort blindir eða þeir elta hjáguði,
sem þeir halda að geti bjargað. Stjómmála-
flokkamir eru orðnir að átrúnaði, orðnir eins-
konar hjáguðir alls almenings. Ef eitthvað
þarf að gera segja menn: „Flokkurinn verður
að taka málið upp! Flokkurinn verður að sjá
DAGRENNING 11