Dagrenning - 01.04.1951, Blaðsíða 16

EINIiVER EIN ÞJÓÐ verður fvrst að
átta sig á þessum grundvallar sannleika.
Hún vciður að breyta um stefnu
fyist þcina allia, jafnvel þótt allai aðiai þjóð-
ii heims hæði hana fyiii tiltækið. Sú
þjóð, sem Guð hefii til þessa útvalið, eru ís-
lendingar, og því íyrr, sem þeir skilja þessa
köllun sína, því fyrr mun taka að birta hér
á landi, og loks mun ísland verða sá kvndill,
sem í andlegum efnum lýsir öðrum þjóðum
þessarar jarðar inn á nýja leið — leiðina til
fyiirheitna landsins þar sem frelsi, sannleikur
og réttlæti ríkir, og ofbeldi, svik, lýgi og
blekkingar þekkist ekki.
íslendingar! Atlmgið, að nú liafið þið verið
aðvaraðir nokkrum sinnum, án þess að sinna
þeim röddum. Þið skiljið nú, að eifiðleikamii
eru aðvörun fiá Guði sjálfum, og ef þeirri að-
vörun er ekki sinnt að heldur, má vera að
grípa þurfi til enn öflugri aðgerða til þess
þjóðin og forustulið hennar láti sér segjast.
Aðalfulltrúi íslands hjá Hinum sameinuðu
þjóðum, Tlior Thors sendiherra, endaði síð-
ustu kveðju sína til íslands á árinu sem leið
með þessum orðum:
„Astandið í alþjóðamálunum hefir aldrei
á friðartímum verið geigvænlegra og ískyggi-
legra en nú. Þetta verðui íslenzka þjóðin að
gera sér ljóst. Ekkeit má lengui koma okkui
á óvart.“
Sendiherrann liefir hér áreiðanlega rétt að
mæla, og verði ekki snúið við nú, verður árið
1951 margfallt verra en áiið 1950 var.
EFTIRMÁLI.
Grein þessi var skrifuð í janúarmánuði s. 1.
og var ætlunin að hún kærni í fyrsta hefti
þessa árgangs — febrúarheftinu —, en það
varð ekki rúm fyrir hana þar, og varð hún því
að bíða þessa heftis.
Sá tími, sem liðið hefir síðan greinin var
skrifuð, hefir í cngu breytt viðhorfunum
nerna síður sé. Vcturinn hefir orðið harðari
og erfiðari en búist var við og menn hafa átt
að venjast að undanfömu. Aflalítið hefir verið
\'íðast hvar og fannkyngi og r'etrarharka sverf-
ur nú svo að sveitum landsins, að bjargar-
skortur og fellir er h’rir dyrum ef ekki vorar
bæði fljótt og vel. Og nú þegar þetta er ritað,
virðist vera verið að undirbúa víðtæk verkföll.
sem stöðva munu þann litla rekstur, sem þó
er enn gangandi.Þjóðin lifir enn að mikluleyti
á gjafa- og lánsfé frá Bandaríkjunum og fáir
virðast gera sér nokkra grein fyrir því hvert
raunverulega stefnir.
En þótt erfiðlcikarnir sverfi nú svo að
bændastétt landsins, að við horfelli liggi um
mikinn hluta landsins, og þrátt fyrir alla
tækni og tilfæringar nútíma þjóðfélags sé
tvísýnt að takast muni að verjast hungur-
dauða á bústofni bændanna, virðist engurn
koma til hugar að leita til Guðs um hjálp í
þessum miklu vandræðum. Hversvegna ekki
að biðja Guð um að levsa vandann fvrst
það er okkur ofurefli?
Ég sé því enga ástæðu til að brevta neinu
í greininni, því enn sígur á sörnu hlið. Eina
vonin er að erfiðleikamir verði til þess að
opna augu alþjóðar svo hún sjái að sér, áður
en það er of seint.
Ég \ál aðeins endurtaka áskorun þá, sem
að framan er flutt, um að stjómarvöld lands-
ins fyrirskipi almcnnan bænadag með þjóð-
inni, vegna þeirra örðugleika, sem að steðja,
því henni er það lífsnauðsyn að brevta um
hugsunarhátt og háttalag, ef henni á nokkru
sinni að auðnast að finna hinn iétta grund-
völl.
14 DAGRENNING