Dagrenning - 01.04.1951, Blaðsíða 22

Grein sú, sem hér fer á eftir, og samin er af þrem Norðlendingrum, var send Dagrenningu og þess óskað,
að hún birti greinina, eftir að neitað hafði verið um rúm fyrir hana í Kirkjuritinu. Dagrenning vill verða
við þeim tilmælum höfundanna, þar sem þau sjónarmið, sem í greininni koma fram, munu nú orðið sem
næst óþekkt meðal almennings innan hinnar evangelisku, Iúthersku kirkju á Islandi. Það skal tekið
fram, að með birtingu þessarar greinar tekur Dagrenning enga afstöðu til deilu þeirrar, sem prófessor
Sigurbjörn Einarsson og séra Benjamín Kristjánsson hafa háð í Kirkjuritinu um „dauðann og djöfulinn"
og fleiri skyld viðfangsefni. J. G.
Trúín á lífið og Guð.
„Trúin á dauðann og djöfulinn", nefnist
grein, sem birtist í 2. hefti „Kirkjuritsins"
1950, eftir Benjamín Kristjánsson prest til
Grundarþinga.
Greinin er aðallega ádeila, sem höfundur
bcinir til prófessors Sigurbjörns Einarssonar
og sem hann hefir svarað í næsta hefti sarna
rits. En grcinin er um leið árás á kristna trú
og þó sérstaklega á allt sanntrúað, frelsað fólk.
Það tvennt verður rætt hér.
I.
Fyrsta kafla greinar sinnar nefnir höf.
„Draugagangur í guðfræði". Þar ræðir hann
um útskúfunarkenningu kristindómsins og
standa. Líkt og ríki Babyloníumanna var að
eflast í 41 ár þar til það náði hápunkti veldis
síns, með herferðinni gegn Egyptalandi ár-
ið 566—565 f. Kr., þannig mun hinum rniklu,
lieiðnu stórveldum þessa tímabils verða tor-
tírnt „sjö tíðum“ eða 2520 árum síðar, á
liörmungatímanum mikla, sem námun há-
marki með „orustunni á hinum rnikla degi
Guðs almáttugs“, 1955—1956.
Á tímabilinu 1955/1956 til 1994 mun
verða lagður grundvöllurinn að „þúsund ára
ríkinu,“ en það hefst með algjörri endursam-
einingu alls ísraelshúss (bæði Júda og ísra-
els) undir stjóm Krists, en honum mun Guð
gefa „hásæti Davíðs föður hans,og Hannmun
ríkja yfir ætt Jakobs að eilífu, og á riki Hans
mun enginn endir verða“. (Lúk. 1. 32—33.)
kallar liana draug, sem verið sé að vekja upp
liér, en „sem íslendingar fengu nóg af á 17.
öld,“ og bætir þar við: „Svo magnaður var
liann áður fvrr að kunnáttumenn þurfti til
að kveða hann niður.“ Aldrei hefir þeim samt
tekizt til fulls að vinna á lionum, aðeins eitt-
livað að deyfa liann. Og nú finnst höf. ástæða
til að hefja vamarbaráttu gegn uppgangi
Jiessa draugs. „Því enn leikur liann lausum
liala víða um lieim og ríður jafnvel hverjum
rafti í víðáttumiklum þjóðlöndum."
Það er auðhevrt að greinarhöf. er óðfús að
sýna hér mátt kunnáttu sinnar og gerast for-
ustumaður í þeirri baráttu. En í þessu tilfelli
er hann mjög brjóstumkennanlegur, því að
þrátt fyrir baráttuhug lians og steigurlæti, þá
er auðfundinn hjá honum geigurinn — þar
sem liann lievrir röftum riðið og hrikta i hús-
um — það er óttinn við virkileikann, sem hér
á bak við stendur — sjálfa glötunina. Það er
hörmulegt að segja það, en svo virðist sem
hann — presturinn — sé hér vísvitandi far-
inn að hevja þessa sömu vonlausu baráttu
sem djöfullinn frá upphafi liefir háð gegn
Guðs orði og Guðs ríki, og auðvitað þar á
meðal gegn glötunarkenningunni.
II.
Greinarhöf. sýnir einnig sinn innri mann,
þegar hann minnist á frásögn Biblíunnar um
syndafallið. Þá staðreynd, sem Jiar er lýst,
telur hann vera „hugarburð löngu liðinna
20 DAGRENNING