Dagrenning - 01.04.1951, Blaðsíða 28

fvrir lífsskilyrðum sínum eða hamingju sinni.
Það verður að vera ljóst, að valcl múgsins er
blint, skynlaust, hugsunarlaust afl, sem alltaf
er háð því livaðan byrinn blæs. Þegar blindur
leiðir blindan ganga báðir fyrir björg, af þessu
er sýnt, að múgsins menn, þeir sem af múgs-
ins bergi eru brotnir, jafnvel þótt þeir séu
frábærir að visku, hafa engan skilning á stjórn-
málum og geta ekki gerzt foringjar lýðsins án
þess að allri þjóðinni sé glötun vís.
19. Einungis sá, sem frá blautu barnsbeini
er alinn upp til þess að vera stjórnandi, getur
skilið þau orð, sem rituð eru með starfrofi
stjórnmálanna.
20. Ef múgnum sjálfum (þ. e. þeim, sem af
múgnum eru fæddir) er ætlað að stjórna, leið-
ir hann sig sjálfur til glötunar með flokka-
deilurn, sem magnaðar eru af valdastreitu
og metorðafýkn og sundurlyndi, sem af því
er sprottið. Er fjöldinn fær um það að álvkta
rólega og öfundarlaust, og fást við málefni
þjóðarinnar, sem ekki meiga tengjast hags-
munum einstaklingsins? Getur hann varið sig
fyrir erlendum óvini? Það er óhugsandi, því
að áform, sem brotið er í jafn rnarga hluta
og höfuð múgsins eru mörg, glatar öllu sam-
ræmi og verður við það óskiljanlegur hræri-
grautur og óframkvæmanlegt.
21. Það er einungis með ströngu einræði,
að hægt er að gera víðtækar áætlanir svo vand-
lega og glöggt að hægt sé að skipta öllum verk-
efnunum réttilega niður milli mismunandi
hluta þjóðfélagsvélarinnar. Af þessu er óhjá-
kvæmilegt að draga þá ályktun að stjórn-
skipan sú, er bezt hentar liverju landi, er að
stjórnartaumarnir séu allir sameinaðir í hönd-
um eins manns, sem ber alla ábyrgðina. Án
algers einræðsis getur engin siðmenning verið
til, því að ekki er það fjöldinn, sem heldur
henni við, heldur forystumaðurinn, hver sem
hann er. Múgurinn er viltur og ber villi-
mennsku sinni vitni, hvenær sem færi gefst.
Jafnskjótt og múgurinn öðlast frelsi, umhverf-
ir hann því samstundis í stjómleysi, sem í
raun réttri er hámark villimennsku.
22. Sjáið ölvuðu dýrin í áfengisvímu. Með
frelsinu kernur rétturinn til ofdrykkju. Sú
leið er ekki fvrir oss eða vora menn. Lýður
„goyanna“ er sljófgaður af áfengum drykkj-
urn; unglingar þeirra hafa orðið heimskir við
lestur gullaldarrita og æskusvall, sem þeir
hafa verið ginntir út í af þar til völdurn starfs-
mönnum vorum — kennurum, þjónum og
kennslukonum ríkra rnanna, skrifstofumönn-
um og ýmsum öðrum, af kvenfólki voru í
skemmtistöðunum, þar sem „goyarnir“ eru
tíðir gestir, með því tel ég og „hefðarfrúmar“
svonefndu, sem af frjálsum vilja feta í fótspor
hinna í spillingu og munaði.
23. Kenniorð vort er—oíbeldi og yfiidieps-
skapur. í stjórnmálum er það ofbeldið eitt
sem sigrar, einkum ef það er dulið með gáfum
þeim, sem stjórnmálamönnum eru nauðsyn-
legar. Ofbeldi verður að vera lögmál, og
hræsni regla þeirra stjórnarvalda, sem ekki
vilja leggja veldissprota sinn fyrir fæturna á
þjónurn einhverra drottnara. Fyrir því meg-
um vér aldrei láta verða lilé á mútum, vél-
ráðurn og svikurn, þegar það getur flutt oss
nær markinu. í stjórnmálalífinu verðurn vér
að vita, hvemig vér eigum hiklaust að leggja
undir oss eignir annarra, ef vér geturn trvggt
oss með því vald vort og undirgefni annarra.
24. Ríki vort fetar hina friðsömu sigurleið,
og hefur þess vegna rétt til þess að láta aftök-
umar koma í staðinn fvrir ógnir styrjaldanna.
Aftökumar vekja minni eftirtekt en eru hag-
kvæmari og nauðsynlegar til þess að halda
við þeirn ótta, sem leiðir til bindrar undir-
gefni. Réttlátur en miskunarlaus strangleiki
er megin stvrkleiki ríkisins. Ekki einungis
ávinningsins vegna, heldur og í nafni skyld-
unnar og vegna sigursins, verðum vér að
binda oss við stefnuskráratriði vor, ofríki og
hræsni. Kenningin urn að gjalda líku líkt er
26 DAGRENNING