Dagrenning - 01.04.1951, Blaðsíða 39

til grafar, verður það f/armagnið, sem öliu
ræður.
3. Nú í bili, unz hættulaust verður að setja
Gvðinga-bræður vora í ábyrgðarstöður í ríkj-
um vorum, munum vér fela þær mönnum,
sem eiga sér þá fortíð og slíkt orð hefur farið
af, að óbrúanlegt hvldýpi er á milli þeirra og
lýðsins, mönnum, sem eiga það víst að verða
ákærðir fyrir glæpi, eða hverfa, ef þeir verða
óhlýðnir fyrirmælum vorum. Þetta er til þess,
að þeir vcrja hagsmuni vora meðan þeim
endist önd í brjósti.
IX.
1. Við notkun meginreglu vorrar verðum
vér að gefa nánar gætur að lyndiseinkennum
þjóðar þess lands, sem vér búum í. Það getur
ekki lánast vel að beita öllum reglum vorum
á sama hátt allstaðar fyrr en vér höfum ahð
þjóðirnar upp samkvæmt meginreglum vor-
um. En með því að taka þær varlega upp mun
svo fara að innan tíu ára hafa jafnvel þeir
þrjóskustu breytzt og vér getum þá bætt nýrri
þjóð í fylkingu þeirra, sem vér áður höfum
lagt undir oss.
2. Orð hinna frjálslyndu: „frelsi, jöfnuður,
bræðralag", eru í raun og vem einkennisorð
frímúrarareglu vorrar, en er vér komumst til
valda, \rerður þeim brevtt í orð, sem ekki verða
þá framar einkennisorð, heldur einungis tján-
ing hugsjóna, og hljóða þá þannig: „Rétturinn
til frelsisins, skylda jafnaðarins, hugsjón
Jrræðralagsins". Þannig verða þessi liugtök
þýðingarlaus. Vér höfum í raun og særu af-
numið allar stjómir, aðrar en stjóm vora, þótt
allmargar séu þær til ennþá að nafninu. Nú
er því þannig farið, að hefji einhver ríki and-
róður gegn oss, þá er það einungis til mála-
mvnda, með vitund vorri gert og samkvæmt
leiðbeiningu vorri, því að Gyðingaliatur
er oss nauðsynJegt, tiJ þess að vér getum haft
tangarhald á vorum minni hræðrum. Ég ætla
ekki að skýra þetta nánar, því að vér liöfum
margsinnis rætt um þetta efni vor á meðal.
3. Á oss eru engin höft, sem takmarka at-
hafnarsvið vort. Hástjórn vor hefir þá sér-
stöðu, sem kalla mætti hinu magnþrungna
orði: aJræði. Ég get nú með góðri samvizku
tjáð yður að þegar oss, löggjöfunum, þóknast,
munum vér kveða upp dóma og framkvæma
þá, vér munum lífláta, vér munum náða, vér
erum fyrirl iðar allra liersveita vorra og sitjum
í söðlum foringjanna. Vér stjómum með afli
viljans, því að í vorum höndum eru leifar
flokks, sem fyrrum var máttugur, en vér liöf-
um sigrað. Og vopn vor eru: takmarkalaus
metorðagirnd, Jogandi græðgi, miskunnar-
Jausi Iiefnigirni, hatur og illvilji.
4. Hjá oss er uppspretta hinna altæku
ógna. Vér höíum menn með aíískonar skoð-
anir í þjónustu vorri og menn úr öllum flokk-
um. Menn, sem vilja endurvek/a einveJdi
konunganna, lýðskrumara, /afnaðarmenn,
kommúnista og allskonar draumóramenn.
Vér höfum vighúið þá. Sérhver þeirra reynir
af sjálfsdáðum að evða hinztu Ieyfum stjórn-
valdsins og streitast við að kollvarpa öJIu
ríkjandi skipuJagi. Öll ríki eiga í vök að verj-
ast vegna þessara atliafna, þau leita að ró.
Þau eru fús á að fórna öllu fyrir frið, en vér
látum þau ekki fá frið fyrr en þau opinber-
Jega og auðm/úklega viðurkenna alþ/óðlega
hástjórn vora.
5. Lýðimir hafa hrópað um nauðsyn þess
að Jevsa vanda jafnaðarstefnunnar með al-
þjóðlegu samkomulagi. Flokkadrættir hafa
komið öllu í vorar hendur, því að það þarf
peninga tií þess að Jialda uppi illvígum deiJ-
um og peningarnir eru allir í vorum vörzlum.
6. Það kvnni að hafa verið ástæða til þess
fvrir oss að óttast samvinnu hinna glögg-
skyggnu konunga goyanna, við hið blinda
afl múgsins, en vér höfum slegið alla þá
vamagla, sem nauðsynlegir eru til þess að
hindra slíkt. Milli þessara tveggja afla höf-
DAGREN N I NG 37