Dagrenning - 01.02.1952, Blaðsíða 14

sjávar, sem okkur er nauðsvnlegur. Og það,
sem meira er: Ef við yrðum neyddir til að
taka upp þá stefnu, yrðum við á sömu stundu
að varpa fyrir borð okkar gömlu, margreyndu
hernaðaraðferð og taka upp aðra, sem beindi
að okkur hinum uggvænlegustu hættum.
Árið 1914 sendum við her, sem tilvera
Breta valt á, til meginlandsins. Hann var ger-
eyðilagður á fáeinum vikum. Ef kraftaverkið
við Marne hefði ekki skeð, hefðum við staðið
opnir h'rír þýzkri innrás.
Lærðum við nokkuð á þessari lexíu? Alls
ekki. Árið 1939 gerðum við sömu villuna
aftur.
Og það var einungis vegna þess, að ein af
hugsýnum Hitlers gabbaði hann, að herinn
var ekki gereyðilagður við Dunkirk árið 1940.
Vegna annars kraftaverks gátunr við bjarg-
að mönnunum, en mistum öll hernaðartæk-
in. Afleiðingin var sú, að mánuðum sam-
an stóðum við opnir fvrir þýzkri innrás, ef
Hitler hefði þorað að hætta á hana. Sem bet-
ur fór gerði hann það ekki.
Til að auka á hættuna, sem vfir okkur
vofði, höfðu hernaðarflugvélar okkar — sem
einar liefðu getað komið í veg fyrir loka-
ósigur okkar — verið sendar til verndar Frakk-
landi, sem var á fallanda fæti.
í sex vikur höfðum við engan flugflota,
unz Dowding flugmarskálkur kom þessum
málum á réttan kjöl.
❖
Ef við hefðunr beðið ósigur, hefði ekkert,
jafnvel ekki Ameríka með öllum sínum stvrk-
leika, getað fært Evrópu frelsi á ný. Vegna
þess, að við gátum varizt innrás, gátum við
bjargað sjálfum okkur, Evrópu og ef til vill
Ameríku líka.
Og hvað getum við af þessu lært? Það, að
við ættum aldrei framar að hætta á það, að
her okkar yrði sigraður á h'rsta stigi megin-
landsstyrjaldar.
Fyrsta skylda hans er sú, að verja þessa eyju.
En hvaða stefna er það, sem nú er verið
að troða inn á okkur? Það er sú stefna, að
beina aðalvörninni að meginlandi Evrópu í
stað heimalands okkar. Það er stefna, sem
gengur í þá átt, að ef aðrar þjóðir falla, eins
og áður hefir skeð, er úti um okkur líka.
Það er til of mikils mælzt að ætlazt til að
þrjú kraftaverk gerist á einum mannsaldri.
Og stjóm þeirra herja, sem líf okkar vrði
undir komið, mundi ekki verða að öllu leyti
í okkar höndum. Við vrðum lítið annað en
hjól í alþjóðlegri vél. Væri sú stefna lieppileg
fvrir Bretland?
\ríð viljum halda sjálfstæði okkar, eins
og herra Eden hefir sagt.
Með húgkvæmni, sem er sérkennandi fyrir
okkur, höfum við snúið þátt í þróun mann-
kynsins, sem gengur eins og gullinn þráður
gegnum söguna.
Við álítum ekki, að við höfum glatað hæfi-
leikum okkar, trúum því ekki, að heims-
veldi okkar sé að líða undir lok.
\hð erum stoltir af forni frægð og trúunr
því, að enn nreiri frægð bíði okkar. Og við
álítum, að þeirri frægð getum við aðeins
náð með því að ráða leið okkar sjálfir. Og þar
höfunr við á réttu að standa.“
Hér lýkur grein blaðamannsins.
Það má gera ráð h'rir að þessi ágreiningur
verði öllum augljós á árinu 1952. Með því
að neita þátttöku í Evrópuhemum losa Bret-
ar sig undan yfirstjóm Bandaríkjamanna að
því er herstjórn snertir og her þeirra verður
sjálfstæður og lvtur aðeins breskri vfirstjórn.
Það er mikil þykkja í Bandaríkjamönnum í
garð Breta fyrir þessa afstöðu og spillir þetta
samvinnu þeirra einnig á öðrum sviðum.
S DAGRENNING