Dagrenning - 01.02.1952, Blaðsíða 34

þær sundur og sýna, að önnur er villukenn-
ing, en hin sannarlega kenning Guðs Anda,
þá mætir honum slík andstaða og slíkir
lileypidómar, að honum fellst venjulega hug-
ur, eða honum er algerlega útskúfað af trú-
bræðrum hans. Við finnum í þessu tilliti
enga undantekningu, þegar rætt er urn hug-
takið: ófyrirgefanleg synd. Erfikenning hinn-
ar rómversku kirkju vill láta fólk trúa því, að
þúsundir svnda teljist ófyrirgefanlegar, og á
hverjum degi æfi vorrar eigurn vér á hættu
að fremja einhverja slíka synd. Sé þetta satt,
hcfir það þær afleiðingar, að fólki er haldið
í stöðugri örvæntingu og ótta, svo að það
getur aldrei notið blessunar kristilegs líf-
ernis, heldur er það þrælbundið þessari
klerkastétt og foringjum hennar. Það hræð-
ist Guð og heldur, að hann sé líkastur vold-
ugum, ruddafengnum lögregluforingja, sem
stendur með reidda lögreglukvlfuna, hafandi
vökult auga á hverjum, sem brýtur lögin eða
fremur einhverja þá synd, sem ófyrirgefanleg
er talin, í þeirri von, að hann verði þeirrar
ánægju aðnjótandi að sviptamennfrelsuninni,
— en frelsunin er gjöf, sem ekki verður tekin
aftur, samkvæmt hinum einföldu kenning-
um Biblíunnar, — og senda svo hina ógæfu-
sömu niður í myrkur og þjáningu eilífs vítis.
Guði sé lof, að slík er ekki myndin, sem ég
hefi í liuga mínum af Jehova, Guði ísraels
og Ritningarinnar. Oss ber að sjálfsögðu að
óttast Drottinn, virða hann og hlýða honurn,
en jafnframt vill hann, að við elskum sig svo
að vér getum orðið innblásin af eðli hans og
persónuleika og berum vott gæsku hans og
kærleika, réthúsi, miskunnsemi, staðfestu og
umburðarlyndis.
*
Sannleikurinn er sá, að Biblían nefnir
hvergi svnd, er sé ófvrirgefanleg. Ég skora
á hvern sem er að benda á þann stað í Biblí-
unni. Ég veit hvað þér hugsið, og ég veit,
að þér munuð segja, að ég hafi á röngu að
standa, en gerið svo vel og finnið tilsvarandi
orðalag og leitið vel. Það er ekki til í Biblí-
unni. Biblían nefnir heldur ekki þá synd,
sem fyrirgeri sáluhjálp manna. Ég hefi rann-
sakað grandgæfilega, sem prestur og kennari
í tuttugu ár, og það eina, sem ég hefi fund-
ið, er synd, sem ekki er fyrirgefin urn stund-
arsakir. Þér kunnið nú að segja: „Jæja, þetta
er aðeins að segja hlutina með öðru orða-
lagi.“ Nei, það er vissulega ekki svo. Þetta er
tvennt ólíkt eins og ég mun sýna fram á.
Það er satt, að Biblían kennir skýrt og greini-
lega, að það sé til ein svnd, sem vissum hópi
nianua sé ekki fyrirgefin um stundarsakir.
Umfram það minnist Biblían ekki, tek ég
aftur frarn, á ófý'rirgefanlega synd og ekki
eru aðrar syndir, sem ekki verða fyrirgefnar,
en þessi eina, þrátt fyrir kenningar hinnar
babylonsku klerkastéttar, og þeirra sértrúar-
flokka, sem sníða kenningar sínar eftir skip-
an þessara klerka, og leiða með því fólk í villu
og ótta, og skapa hjá því virðingarlevsi fvrir
Guði og Ritningunni.
Ég veit, að það eru ýmsar syndir, sem
fólk hefir haldið að væru óRrirgefanlegar.
Ég mun nú telja upp nokkrar þeirra og benda
á livers vegna þær eru það ekki, samkvæmt
skýlausum ummælum Ritningarinnar.
Óskírhfi er venjulega talin fyrst í
þessnm flokki. — Ég skal viðurkenna
fyrir yður, að þetta er andstyggileg og hræði-
leg synd, sem ekki ætti að fyrirgefast sam-
kvæmt neinni merkingu þess orðs. Hún er
þó ekki ófyrirgefanleg, og ekki segir Biblían
heldur, að það sé sú mesta synd, sem þekkist.
Margt gott fólk, sem hefur samþykkt að vísa
burt úr kirkjufélagi sínu fólki, sem sekt hefir
verið um þessa symd — eða réttara sagt hefir
orðið opinbert að henni — hefir sjálft verið
sekt um hið sama, ýmist vegna gimdarfullra
28 DAGRENN ! NG