Dagrenning - 01.02.1952, Blaðsíða 35

liugrenninga sinna, eða vegna niðurlægjandi,
djöfullegrar meðferðar á eigin líkama sínum,
þrátt fyrir það þó slíkt fólk sé í „löglegu"
hjónabandi. Sarna fólkið er einnig oftsinnis
sekt um jafnvel enn stórvægilegri lesti en
þá, sem það lét reka aðra fyrir, og á ég þar við
andstyggilega rógmælgi og öfundssýki.
Ég fullyrði að þessir þrír lestir hafa hindrað
framgang Guðs verka miklu rneira en allt
óskírlífi samanlagt og þér þekkið mig nægi-
lega til þess að vita, að ég hefi ekki tilhneig-
ingu til að gera of lítið úr þeirri svörtu synd,
sem óskírlífið er.
Það er satt, að í Opinberunarbókinni
(22, 15) stendur þetta: „Úti gista hundarnir,
töframennirnir og frillulífismennirnir og
manndrápararnir og skurðgoðadýrkendumir,
og hver sem elskar og iðkar lýgi.“ En þetta
vers kennir ekki, að það sé engin sáluhjálp
til fj'rír óskírlífi.
í fyrsta lagi þá er hér ekki talað um óskír-
lífi heldur frillulífismenn, sem er nokkuð
annað.
í öðru lagi merkir orðið „úti“ það, að Ritn-
ingin, sem hér er að tala urn, ástandið er
verða mun meðal þeirra þjóða, sem standa
utan við konungsríki Guðs þjóða (the King-
dom of God nations) á þúsundára tímabil-
inu (the millenium) og á við það fólk, sem
ekki vill sigrast á lágu og lostafullu eðli sínu,
til að öðlast fullkomnari gjafir Guðsríkis, og
stendur þess vegna fyrir utan, en það þýðir
ekki það sama, og að ekki sé um neina sálu-
hjálp að ræða fyrir það vegna synda þess. Ef
það vildi játa syndir sínar þá öðlaðist það
nýja líkami og eilíft líf og aðgang að Kon-
ungsríki Guðs, — hinni nýju Jerúsalem.
Morð er stundum talið ófvrirgefanleg synd.
Ég þekkti prest snemma á embættisárum
mínum, sem drap mann. Rétturinn dærndi,
að það hefði verið gert í sjálfsvöm. Maður-
inn var sýknaður. Hleypidómamir voru samt
sem áður svo rniklir í þessum landshluta-
gegn manninum, að margir sögðu, að honum
yrði aldrei fyrirgefið og hann færi til hel-
vítis. Sanntrúaðir kristnir menn og rétthugs-
andi geta vissulega ekki tekið slíka afstöðu.
Að \'ísu er það satt, að það er mikil ógæfa
fyrir sérhvern, sem það hendir, að fyrirgera
mannslífi, hvort sem það er í sjálfsvörn, í
styrjöld eða um morð er að ræða. Enginn
skyldi gera lítið úr þeirri synd að fremja
rnorð. Ég á ekki við þá, sem verða að drepa
menn í orustum. En sannleikurinn er sá að
það fæst einnig fyrirgefning fyrir slíka synd,
fyrir þá, sem í auðmýkt nálgast hásæti guð-
dómsins og biðja Guð af öllu hjarta að fvrir-
gefa sér slíka synd. Og látum oss minnast
þess, til þess að hrokinn verði oss ekki að
falli, að hver sá rnaður, sem í sjálfsréttlæt-
ingu sinni hugsar sem svo: ég hefi engan
drepið, en er samt fullur óvildar og haturs
í garð eiflhvers, sem framið hefir slíkan glæp,
að orð Ritningarinnar segja: „Hver, sem hat-
ar bróður sinn er manndrápari.“ (I. Jóh. 3,
15.) í þeim skilningi orðsins erum vér ]\ess
vegna allir manndráparar, og ef engin h'rír-
gefning fyndist fyrir þeirri synd, yrðu alls.
engir hólpnir.
*
Ymsum finnst, að sú synd að Iegg/a Guðs
nafn við hégóma, eða formæla, verði aldrei
h'rírgefin. \7íst er það, að þetta er stór synd,
eins og auðséð er af því, sem Drottinn segir:
(I. Móseb. 20, 17.). „Þú skalt ekki leggja
nafn Jehova, Guðs þíns, við hégórna, því að
Jehova mun ekki láta þeim óhengt, sem legg-
ur nafn lians við hégóma." En í þessum
skilningi orðsins hefir næstum hver maður
einhverntíma lagt nafn Guðs síns við hé-
górna. Munið, að vér þurfum ekki að formæla
til þess að brjóta þetta boðorð eða fremja
þessa synd. Svndin er framin á margvíslegan
liátt. Jafnvel þegar vér notum nafn Guðs
sem máltæki eða í annarlegum sambönd-
DAGRENN I NG 29