Morgunblaðið - 11.03.2015, Blaðsíða 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 11. MARS 2015
✝ Hrönn Jóns-dóttir fæddist í
Reykjavík 17. sept-
ember 1940 og lést
á sjúkrahúsinu á
Akranesi 3. mars
2015.
Foreldrar henn-
ar voru Jón Zoph-
onías Sigríksson
stýrimaður og
verkamaður á
Akranesi, f. 26.
október 1914 á Krossi á Akra-
nesi, d. 21. maí 1997, og k.h.
Kristjana Vigdís Hafliðadóttir, f.
31. janúar 1918 í Bergsholtskoti
í Staðarsveit, d. 27. júlí 1992.
Systkini Hrannar voru: Ester, f.
7. mars 1943, d. 2. júní sama ár.
Börkur, f. 16. desember 1944, d.
4. apríl 2009, netagerðarmaður
og framkvæmdastjóri á Akra-
nesi. Þorsteinn, f. 6. júní 1953,
rithöfundur og bókaútgefandi í
Reykjavík.
Hrönn giftist 25. október 1963
Halldóri Jóhannssyni banka-
manni, f. 26. september 1934 í
Hjörsey á Mýrum. Börn þeirra
eru: 1) Berglind, f. 10. júní 1963
á Akranesi, skrifstofumaður í
Reykjavík. Eiginmaður hennar
er Hákon Pálsson fram-
kvæmdastjóri. Börn þeirra eru:
Fóstursonur Hrannar og Hall-
dórs: Carlos Mendéz, f. 6. janúar
1965, matreiðslumaður. Synir
Carlosar eru a) Ívan, f. 14. des-
ember 1990, hárskeri, b) Jón Al-
bert, 8. september 1996, nemi.
Hrönn ólst upp í foreldra-
húsum á Akranesi, fyrst á Heið-
arbraut 8 og síðar á Stillholti 11.
Hún lauk gagnfræðaprófi á
Akranesi, fór í Húsmæðraskól-
ann á Varmalandi, lauk síðan
kennaraprófi frá handa-
vinnudeild Kennaraskólans og
starfaði síðan sem handavinnu-
kennari við Brekkubæjarskóla á
Akranesi til starfsloka. Um
nokkurra ára skeið tók hún hlé
frá kennslu og starfrækti sitt
eigið fyrirtæki, Loðfatagerðina,
sem sá um framleiðslu á ýmsum
fatnaði sem hún hannaði og
gerði snið að. Aðallega urðu
barnafötin vinsæl, en loðhúf-
urnar nutu þó mestra vinsælda.
Um eins árs skeið stundaði hún
nám í Myndlista- og hand-
íðaskólanum og fylgdist jafnan
vel með kennslunýjungum í sínu
fagi. Hún var mjög listræn og
liggja mörg hagleiksverkin eftir
hana.
Hrönn bjó lengst af á Esju-
braut 10 á Akranesi, en síðustu
10 árin í Dalhúsum 63 í Reykja-
vík.
Útför hennar verður gerð frá
Grafarvogskirkju í dag, 11. mars
2015, kl. 13.
a) Birta, f. 11. des-
ember 1997 í
Reykjavík, nemi, og
Breki, f. 7. mars
2000 í Reykjavík,
nemi. Sonur Berg-
lindar og Helga
Bragasonar ljós-
myndara: c) Dagur,
f. 9. október 1988 á
Akranesi, verk-
fræðingur. Sam-
býliskona Dags:
Helga Dís Björgúlfsdóttir. 2)
Þóra, f. 7. apríl 1967 á Akranesi,
tölvunarfræðingur og qigong-
leiðbeinandi í Reykjavík. Unn-
usti hennar er Hjalti Þór Krist-
jánsson. Fyrrverandi eig-
inmaður: Elís Þorgeir
Friðriksson sjómaður. Sonur
þeirra: a) Ari, f. 9. júní 1988 á
Akranesi, verkfræðingur í
Reykjavík. Eiginkona hans er
Eyrún Linda Gunnarsdóttir.
Sonur þeirra er aa) Hilmar Nóel,
f. 9. janúar 2012 í Reykjavík. 3)
Kristjana, f. 31. janúar 1969 á
Akranesi, bréfberi. Fyrrverandi
eiginmaður: Sigurjón Kristinn
Guðmarsson bifreiðastjóri. Dótt-
ir þeirra: a) Jana Sif, f. 5. ágúst
2000 í Reykjavík. Sambýlis-
maður Kristjönu: Árni Björn
Einarsson útgerðarmaður. 4)
Til mömmu.
Ef ég mun einhverntímann kvarta
og bara sjá hugsun svarta
þá seilist ég eftir minningunum
um móður svo fallega og bjarta
sem ég mun um aldur og ævi
geyma á góðum stað,
innst í mínu hjarta.
(Kristjana H.)
Með umvefjandi móðurást,
mörgu komst til leiðar.
Stórt og smátt, þú aldrei brást,
með styrkinn þér til reiðar.
Af skilning alla studdir þú,
sönn og mikil hetja.
Bæta sokka, buxum snú,
og börnin okkar hvetja.
Langalanga átti sess,
í langömmubarnsins hjarta.
Að kubba turn og knúsa bless,
með kímni hugans bjarta.
(Þóra H.)
Kæra mamma.
Við kveðjum þig með söknuði.
Minningin um yndislega móður
lifir. Þínar dætur,
Berglind, Þóra og Kristjana.
Mín kæra systir hefur nú kvatt
þessa jarðvist. Skyndilegt og
ótímabært fráfall hennar var
henni áreiðanlega jafn fjarlægt og
okkur sem stóðum henni næst.
Daglega áttum við ánægjuleg
samtöl um lífið og tilveruna. Í
löngu símtali kvöldið fyrir brott-
förina rifjaði hún upp ýmislegt
sem snortið hafði hana. Hún rifj-
aði upp þá tíma þegar móðir okkar
missti sína móður, er hún var að-
eins fimm ára. Sat þá afi Hafliði
uppi með stóran barnahóp sem
hann ekki vildi tvístra. Þegar hann
var nauðbeygður að bregða búi á
Stóru-Hellu undir Jökli og fara í
vinnumennsku í Borgarfjörð, kom
hann því svo fyrir að börn hans
voru vistuð á nágrannabæjum.
Hafliði var mikill hestamaður og
átti góða hesta. Hann hafði því
hæg heimatök að safna börnum
sínum saman í útreiðartúra á
laugardögum svo að þau gætu átt
góða stund saman. Hrönn minnt-
ist þess hvað það var móður okkur
mikilvægt að fjölskyldan héldi fast
saman og því hlutverki sinntu þær
mæðgur báðar frábærlega alla
sína tíð. Hrönn þótti það ávallt
öruggur vegvísir að hafa móður
sína að fyrirmynd. Það gat ekki
brugðist í mannlegum samskipt-
um og jákvæðum lífsviðhorfum.
Sameiginleg áhugamál í fatahönn-
un, handverki, gróðurrækt o.fl.
tengdu þær mæðgur saman
tryggum og kærleiksríkum bönd-
um sem einkenndust af ást og um-
hyggju.
Hrönn var afar þakklát fyrir
síðustu samfundi stórfjölskyld-
unnar í fjölmennu þorrablóti nú
fyrir skömmu. Þá lék Hrönn á als
oddi, söng gamla skátasöngva af
miklli innlifun og hreif alla með í
söng. Margar sögur voru sagðar
og m.a. rifjuð upp saga frá bernsk-
unni. Faðir okkar átti lítinn vélbát
og er Hrönn var fjórtán ára fékk
hún að fara með Berki bróður sín-
um, sem var fjórum árum yngri, í
skemmtisiglingu út fyrir bryggju-
sporðinn á Akranesi. Þau höfðu al-
ist upp við sögur af góðum afla-
mönnum og þekktu hugtakið vel
„að vera duglegur.“ Sigldu þau nú
á líkleg fiskimið, fram hjá Þor-
móðsskeri og nálægt Hjörsey á
Mýrum. Þar var fyrir bóndasonur
úr Hjörsey sömu erinda og köst-
uðu þau kveðju á milli sín. Á þess-
um góðviðrisdegi gleymdu þau
stað og stund, en kepptust við að
fylla bátinn af fiski. Það kom þeim
því í opna skjöldu er þau undir
miðnættið hittu föður sinn við
bryggju, sem af andagift og stolti
hafði sagt þeim sögur af eigin
mokfiski, skyldi ekki dást að dags-
verki þeirra, heldur skammast yf-
ir glæfraförinni.
Það var svo rifjað upp að
bóndasonurinn frá Hjörsey birtist
svo sumarið 1961 á nýjum hvítum
Skóda uppi á Akranesi og bauð
Hrönn með sér á skátamót á
Hreðavatni og fékk litli bróðir að
fljóta með.
Lengi væri hægt að rifja upp
ánægjulegar minningar um kæra
systur. Hún sýndi mér alltaf mik-
inn kærleika, bar ávallt mikla
ábyrgð á mér og var mér í raun
sem önnur móðir. Samband okkar
einkenndist alla tíð af mikilli ástúð
og væntumþykju, sem ég hef alltaf
verið mjög þakklátur fyrir. Ynd-
isleg systir mín mun ætíð vera
mér ofarlega í huga og mér mun
verða hugsað til hvatningarorða
hennar þegar á brattann er að
sækja og hún verður einnig í huga
mér á gleðistundum. Blessuð sé
minning minnar góðu systur.
Þorsteinn Jónsson.
Elsku Hrönn frænka mín og
nafna er fallin frá. Það var sárt að
fá símtalið frá pabba mínum með
sorgarfréttunum um ótímabært
andlát minnar kæru frænku. Mér
hefur alla tíð þótt ótrúlega vænt
um Hrönn og verið stolt af því að
vera skírð í höfuðið á henni.
Sem barni fannst mér alltaf
gaman að fara í heimsókn til
Hrannar frænku, heimilið þeirra
Halldórs á Akranesi var svo hlý-
legt og fallegt. Garðurinn þeirra
er mér sérstaklega eftirminnileg-
ur, mér fannst hann eins og æv-
intýragarður, þar lék ég mér oft
innan um blómin og tómatatrén.
Hún var myndarleg og skapandi,
hafði mikinn áhuga á garðyrkju og
handavinnu og var mikil ástríða
lögð í allt sem hún gerði. Ég á ótal
góðar minningar um Hrönn
frænku, hlýja hennar og um-
hyggja og hláturinn eru hluti af
þeim öllum. Við áttum margar
skemmtilegar samverustundir í
Brautarholti á Snæfellsnesi, þar
sem fjölskyldan átti jörð. Þetta
voru gleðistundir þar sem fjöl-
skyldan kom saman, þar gróður-
settum við saman tré, veiddum
fisk, Hrönn spilaði á gítar og við
sungum.
Ég var aðeins sjö ára þegar
móðir Hrannar, amma mín Jana,
lést. En ég á minningar um ynd-
islega ömmu, sterka og hjarta-
hlýja og mér hefur alltaf þótt
Hrönn hafa sömu góðu eiginleik-
ana.
Hún sýndi mikinn áhuga á því
sem við systkinin tókum okkur
fyrir hendur. Mér þótti sérstak-
lega vænt um vísu sem hún orti til
mín áður en ég hélt út í masters-
nám mitt í arkitektúr. Ég hitti
hana síðast í janúar þegar ég var
heima á Íslandi í jólafríi og rædd-
um við þá um verkefnið sem ég er
að vinna í skólanum, en viðfangs-
efnið er Sementsverksmiðjan í
hinum gamla heimabæ Hrannar,
Akranesi. Hún rifjaði þá upp sög-
ur af afa Zoffa sem vann í verk-
smiðjunni um árabil.
Hrönn var svo hlý og góð
manneskja og faðmlag hennar
alltaf sérstaklega þétt og gott.
Samband hennar við bróður sinn,
pabba minn, hefur mér alltaf þótt
einstaklega fallegt, hún lagði ríka
áherslu á að halda góðu sambandi
við fjölskylduna.
Lífsgleði, sköpunarkraftur og
góðmennska hennar er nokkuð
sem ég mun alltaf taka mér til fyr-
irmyndar.
Ég er þakklát fyrir að hafa haft
Hrönn, yndislegu frænku mína, í
mínu lífi. Hennar er sárt saknað.
Elsku pabbi, Halldór, Berglind,
Þóra, Kristjana og Carlos. Ég
sendi ykkur innilegar samúðar-
kveðjur frá Stokkhólmi.
Hvíl í friði,
Helga Hrönn Þorsteinsdóttir.
Elskuleg mágkona mín er nú
horfin af þessu tilverustigi. Hún
var til rannsóknar á sjúkrahúsinu
í sínum gamla heimabæ þegar
kallið kom skyndilega og óvænt.
Hugljúfar minningarnar frá
langri samferð okkar streyma
fram og allar eru þær jafn gefandi
því Hrönn var einstaklega heil-
steypt og ljúf manneskja. Munum
við öll sem nutum þeirra forrétt-
inda að umgangast hana eiga góð-
an og gefandi minningarbrunn.
Hrönn mín var að mörgu leyti
eftirmynd Jönu móður sinnar.
Báðar voru þær afar hlýjar per-
sónur, glaðlyndar og félagslyndar
og umhyggja þeirra fyrir sínu
fólki var aðdáunarverð. Það var
þeim báðum kappsmál að halda
við tengslum og samheldni í fjöl-
skyldunni.
Þær mæðgur höfðu báðar list-
rænt auga. Áhugi þeirra beindist
snemma að saumaskap. Jana
lærði ung klæðskerasaum í
Reykjavík og vann við þá iðn fyrir
giftingu, en var síðan alla tíð að
hanna föt og sauma. Við þessa
sköpunarvinnu ólst Hrönn upp og
fékk snemma áhuga á fatahönnun
og handverki. Mér er eftirminni-
leg saga sem Hrönn sagði eitt
sinn frá er hún var að segja frá til-
gangi með lífsstarfi sínu, sem var
handavinnukennsla. Hún hafði
snemma áttað sig á að hæfileikar
barna gátu legið á ólíkum sviðum,
snillingur handverks og uppfinn-
inga gat t.d. verið lokaður fyrir
stærðfræði eða hefðbundnu bók-
námi. Það var því aðkallandi verk
að rækta slíka hæfileika. Þessa
hugsun tengdi hún eigin upplifun
er hún var sex ára gömul. Þá hafði
hún fengið gleraugu og opnaðist
henni nýr heimur og sagði við
móður sína: „Mamma, ég sé stein-
ana á götunni.“ Margir smáir og
stórir sigrar í kennslunni glöddu
hana og sýndi hún starfinu ein-
stakan áhuga allt til starfsloka.
Um skeið tók Hrönn sér nokk-
urra ára hlé frá kennslu og setti
þá á fót fataframleiðslufyrirtækið
Loðfatagerðina. Þar hannaði hún
sína eigin fatalínu og gerði snið að
öllum sínum vörum.
Hrönn hafði græna fingur.
Hún hafði í bernsku kynnst garð-
ræktaráhuga foreldra sinna. Þeg-
ar hún var að alast upp á Heið-
arbraut 8 á Akranesi gróðursettu
foreldrar hennar ein af fyrstu
trjánum þar í bæ og eru það nú
elstu tré bæjarins. Þegar Hrönn
og Halldór höfðu byggt sér heim-
ili á Esjubraut 10 á Akranesi
breyttist mýrin fljótt í lystigarð,
þar sem helstu nytjajurtir voru
ræktaðar og í gróðurhúsi voru
gerðar tilraunir með suðrænt
grænmeti og ávexti. Síðar fengu
grænu fingurnir að njóta sín í
sumarlandi fjölskyldunnar í gróð-
urreitnum í Skáney í landi Arn-
arstapa á Mýrum, en þar áttu þau
Halldór sælureit.
Við starfslok Hrannar sem
kennara fluttust þau hjón til
Reykjavíkur og áttu síðan heimili
í Grafarvogi. Þar voru þau bæði
virk í félagi eldri borgara, Korp-
úlfum, stunduðu daglega sund- og
gönguferðir og hugsuðu vel um
heilsu sína sem ávallt fyrr.
Með þakklæti og hlýju kveð ég
góða konu, sem á sinn ljúfa hátt
var hin styrka stoð fjölskyldunn-
ar. Hennar verður saknað.
Hrefna Steinþórsdóttir.
Ástkær föðursystir okkar
Hrönn Jónsdóttir er fallin frá.
Fráfall hennar var óvænt og má
með sanni segja að það hafi verið
ótímabært. Þegar við lítum til
baka á minningar okkar um hana
Hrönn okkar er það fyrsta sem
kemur í huga faðmlagið hennar
sem var alltaf hlýlegt og innilegt.
Börkur föðurbróðir okkar, sem
féll einnig frá fyrir aldur fram, tók
ávallt á móti manni með sömu
hlýju. Þau systkin áttu þetta þétta
faðmlag öll sameiginlegt. Nú er
faðir okkar einn eftir af fjölskyld-
unni á Stillholti 11 og hans faðmur
yljar okkur á þessum erfiðu tím-
um.
Samband Hrannar og pabba
okkar einkenndist af mikilli hlýju
og væntumþykju. Í návist stóru
systur sinnar kom litli strákurinn
í pabba okkar fram, hann var litli
bróðir hennar og leit alla tíð upp
til hennar með aðdáunaraugum.
Á tímum sem þessum áttar maður
sig á því hvað fólkið sem stendur
manni næst er mikils virði. Að sjá
föður sinn kveðja systur sína í
hinsta sinn minnir mann á að taka
systkini og fjölskyldu ekki sem
gefinn hlut og nýta hvert tækifæri
sem maður hefur til að búa til góð-
ar minningar. Hrönn kom fram
við fólk eins og við ættum öll að
gera. Hún mætti fólki með hlýju
faðmlagi, einlægu brosi og raun-
verulegum áhuga á því sem fólk
hafði að segja. Okkar yndislega
frænka skilur eftir sig stóra fjöl-
skyldu og áminningu um að koma
fram við fólk á sama hátt og hún
gerði alla tíð. Á ferðalagi sínu
greiddi hún samferðamönnum
sínum götuna og gerði ferð þeirra
skemmtilegri. Nú er hennar
ferðalagi lokið og erum við þakk-
lát fyrir að hafa fengið að verða
samferða henni. Nú höldum við öll
ferðalaginu áfram, betri fyrir vik-
ið.
Jón Pétur Þorsteinsson,
Kristjana Júlía Þorsteins-
dóttir og Theodóra Svala
Sigurðardóttir.
Kær föðursystir mín er látin.
Snögglega var hún tekin frá okk-
ur. Alltof snemma. Söknuður
minn er mikill. Hrönn var mér
ofsalega kær.
Hrönn reyndist mér vel alla
mína ævi, hún tók alltaf vel á móti
mér sem barni og eftir að hún
flutti til Reykjavíkur urðu sam-
skipti okkar enn meiri. Alltaf tók
hún á móti mér og mínum eins og
við værum hefðarfólk.
Hrönn kenndi mér handavinnu
í Brekkubæjarskóla á Akranesi.
Við rifjuðum upp þann tíma ekki
alls fyrir löngu, ég sagði henni að
ég hefði lagt mikinn metnað í að
standa mig í handavinnu í skól-
anum af því að það skipti mig svo
miklu máli að hún væri ánægð
með mig, svar hennar var að
sennilega hefði hún verið strang-
ari við mig einmitt vegna skyld-
leikans. Ég græddi mikið á að
eiga Hrönn sem frænku því leitun
er að annarri eins handavinnu-
manneskju og henni. Hrönn var
ofsalega hæfileikarík handverks-
kona og miðlaði vel sinni þekk-
ingu bæði sem kennari og frænka.
Nærvera Hrannar var einstök.
Það skipti Hrönn miklu máli að
öllum liði vel og henni var mjög
umhugað um mitt fólk, sagði oft
„kannski er þetta afskiptasemi í
mér …“ þegar hún var að spyrja
um það sem henni var kært, mér
fannst það nú aldrei, hún lét mér
alltaf líða vel.
Elsku fallega frænka mín, takk
fyrir allt. Heiðurinn er allur minn
að hafa átt þig að og ég mun muna
þig í hjarta mínu alla tíð.
Harpa Barkar Barkardóttir.
Það var sár tilfinning í huga
mér þegar Þorsteinn frændi tjáði
mér að systir sín Hrönn hefði lát-
ist þá um morguninn. Ótal minn-
ingar brutust fram í huganum frá
því er við frændsystkinin nutum
þess að vera saman á unga aldri
heima hjá mér suður með sjó í
Njarðvíkum eða á Akranesi, sem
var þeirra heimaslóð. Það var
mjög kært á milli okkar Hrannar
og bræðra hennar þeirra Barkar
og Þorsteins og má með sanni
segja að við værum eins og systk-
inahópur, enda náðum við einkar
vel saman. Mæður okkar voru
systur og á heimili mínu var alltaf
talað um fjölskylduna á Akranesi
með virðingu og ánægju og oft
lágu leiðir okkar saman við hin
ýmsu tækifæri. Við Sunnuhvol og
Stillholtið bundust margar minn-
ingar og leitaði oft hugurinn þang-
að þegar aldurinn færðist yfir.
Hrönn var einstaklega ljúf og
brosmild kona og alltaf var stutt í
hláturinn þegar við átti. Hún var
mjög listræn, félagsleg og
ánægjulegt að vera í návist henn-
ar enda stóð ekki á hluttekningu
þegar fjallað var um hin ýmsu
mál. Hún var afar frændrækin og
þegar efnt var til ættarmóts var
hún einstaklega dugleg við að ná
og safna ættinni saman og halda
utan um hana þegar tíminn var
kominn til ættarhalds. Móðurætt
okkar er nokkuð stór og nú er
elsta kynslóðin nánast horfin, en
aðeins einn einstaklingur þeirrar
elstu kynslóðar lifir enn sem heitir
Lára Magnea Hafliðadóttir og
verður 90 ára á þessu ári. Lífið er
dýrmætt og því nauðsynlegt að
njóta hverrar stundar og lifa lífinu
lifandi með góða framtíðarsýn, en
því miður verða endalok lífsins
ekki umflúin.
Spámaðurinn Kahlil Gibran
segir: „Ég get ekki kennt ykkur
bænir sjávarins, bænir skóganna
og fjallanna. En þið synir og dæt-
ur fjallanna, skóganna og hafsins
getið fundið bæn þeirra í hjörtum
ykkar. Og ef þið aðeins hlustið á
kyrrð næturinnar, getið þið heyrt
þau hvísla.“
Við Sunnuhvolssystkinin send-
um eiginmanni, börnum og ætt-
ingjum Hrannar okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur vegna
fráfalls hennar og megi minning
um hana lengi lifa.
Sólmundur Tryggvi
Einarsson.
Hvert augnalbik sem örskot flýgur hjá
og ósjálfrátt við stöðugt með því líðum,
í huga lítum oft með eftirsjá
og endurkomu þess í von við bíðum.
Í lífi þínu áttu stund og stað,
sem stafa til þín minningum og hlýju.
Að þeirri stund þú ætíð leitar að,
en aldrei getur lifað hana að nýju.
(Árni G. Finnsson)
Hrönn Jónsdóttir, æskuvin-
kona okkar og fermingarsystir, er
látin eftir erfið veikindi. Við vor-
um fæddar á Akranesi og þar
eyddum við okkar bernsku- og
æskuárum. Það var gott að alast
upp á Akranesi. Þegar Skátafélag
Akraness var endurvakið gerð-
umst við félagar og segja má að
það sé fyrir lífstíð. „Eitt sinn skáti,
ávallt skáti“. Það leið varla helgi á
sumrin að ekki væri farið í útileg-
ur og á skátamót. Hrönn var í hópi
íslenskra kvenskáta, sem fóru á
skátamót til Englands 1957. Eftir
gagnfræðapróf fór Hrönn í Hús-
mæðraskólann á Varmalandi og í
framhaldi af því í handavinnudeild
Kennaraskólans. Ævistarf hennar
var kennsla og að hugsa um sitt
heimili. Hún giftist Halldóri Jó-
hannssyni og eignuðust þau þrjár
dætur. Þau bjuggu lengst af á
Akranesi, en fluttu til Reykjavík-
ur þegar þau náðu eftirlaunaaldri.
Hún var greiðvikin og hjálpsöm
og tryggur vinur. Þau voru dugleg
að bjóða fólki til sín og voru höfð-
ingjar heim að sækja. Þau voru
dugleg að ferðast bæði innanlands
og utan og ræktuðu garðinn sinn.
Við fermingarsystkinin höfum í
gegnum árin hist á fimm ára
fresti, en í seinni tíð oftar. Hrönn
var dugleg að vera með okkur en
hún er þriðja í hópnum, sem kveð-
ur á síðustu sex mánuðum.
Þau tóku virkan þátt í starfi
Korpuúlfa, félagi eldri borgara í
Grafarvogi.
Við vorum átta vinkonur, sem
sérstaklega höfum haldið saman,
og er hún sú fyrsta, sem kveður.
Við söknum hennar og þökkum
allar góðu stundirnar okkar sam-
an.
Sendum við Halldóri og dætr-
unum og allri fjölskyldu þeirra
innilegar samúðarkveðjur.
Vertu kært kvödd,
F.h. vinkvennanna,
Anna Finnsdóttir,
Álfdís Gunnarsdóttir.
Hrönn Jónsdóttir HINSTA KVEÐJA
Elsku mamma, takk fyr-
ir að hafa leyft mér að vera
hluti af ykkar lífi síðustu 30
ár. Þú varst alltaf til staðar
þegar ég og mínir þurftu
mest á að halda.
Þú munt alltaf vera í
mínu hjarta.
Þinn sonur,
Carlos.