Morgunblaðið - 11.03.2015, Blaðsíða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 11. MARS 2015
✝ Árni Ar-inbjarnarson
fæddist í Hafn-
arfirði 8. sept-
ember 1934. Hann
lést á heimili sínu
1. mars 2015.
Foreldrar hans
voru hjónin Arin-
björn Árnason frá
Neðri-Fitjum í
Víðidal, f. 16.8.
1904, d. 11.1.
1999, og Margrét Jónína
Karlsdóttir frá Bjargi í Mið-
firði, f. 20.4. 1893, d. 25.8.
1991. Systkini Árna sammæðra
voru: Anna Axelsdóttir, f. 24.8.
1918, d. 11.7. 2010, Karl Jó-
hannes Axelsson, f. 7.8. 1920,
d. 5.5. 1943, Páll Axelsson, f.
29.6. 1922, d. 15.7. 1988, Sig-
urgeir Axelsson, f. 27.5. 1926,
d. 18.6. 2001, og Grettir
Björnsson, f. 2.5. 1931, d.
20.10. 2005.
Árni kvæntist 22. júní 1968
Dóru Lydiu Haraldsdóttur, f. í
Vestmannaeyjum 1. maí 1943.
Foreldrar hennar voru hjónin
Haraldur Guðjónsson, f. 12.12.
Árni stundaði barnaskólanám í
Laugarnesskólanum og fór síð-
an í Ingimarsskólann og lauk
þaðan gagnfræðaprófi. Hann
var síðan einn vetur í Kenn-
araskóla Íslands. Hann stund-
aði tónlistarnám frá unga
aldri, fór í Tónlistarskólann í
Reykjavík níu ára og lauk
burtfararprófi í fiðluleik 1956
og í orgelleik 1960. Kennarar
hans voru Björn Ólafsson í
fiðluleik og dr. Páll Ísólfsson í
orgelleik. Árið 1957-58 var
Árni við framhaldsnám í fiðlu-
og orgelleik í London. Fékk
hann til þess styrk frá British
Council. Kennarar hans voru
Max Rostal og Geraint Jones.
Árni starfaði sem fiðluleikari í
Sinfóníuhljómsveit Íslands
1961-1996. Hann var fiðlu-
kennari við Tónlistarskólann í
Keflavík 1958-1982; Tónlistar-
skólann í Reykjavík 1964-1973
og Nýja Tónlistarskólann
1978-2014. Árni var orgelleik-
ari og söngstjóri Hvítasunnu-
kirkjunnar Fíladelfíu 1952-
1988 og orgelleikari Grens-
áskirkju 1967-1973 og
1982-2014. Árni kom fram á
mörgum orgeltónleikum hér-
lendis og á organistamótum í
Danmörku og Svíþjóð.
Útför Árna fer fram frá
Hvítasunnukirkjunni Fíladelfíu
í dag, 11. mars 2015, kl. 15.
1920, d. 23.11.
1993, og Pálína
Pálsdóttir, f. 4.9.
1918, d. 7.1. 1972.
Bræður Dóru Ly-
diu eru Páll, f.
12.12. 1947, og
Haraldur, f. 16.11.
1962, búsettir í
Danmörku. Har-
aldur dvaldist á
heimili Árna og
Dóru Lydiu frá
níu ára aldri eftir fráfall móð-
ur hans. Börn Árna og Dóru
Lydiu eru: 1) Arinbjörn, f.
22.3. 1971, píanóleikari búsett-
ur í Englandi, kvæntur Joanne
Árnason, f. 19.3. 1973. Börn
þeirra eru: a) Aron James, f.
1.10. 2003, og Joshua Ben, f.
4.4. 2007. 2) Pálína, f. 29.5.
1975, fiðluleikari. 3) Margrét,
f. 30.4. 1981, sellóleikari.
Árni fluttist ársgamall með
foreldrum sínum til Reykjavík-
ur og bjó þar alla tíð. Hann
ólst upp í foreldrahúsum öll
æskuárin en dvaldist oft yfir
sumartímann í sveit hjá frænd-
fólki sínu á Bjargi í Miðfirði.
Hjarta mitt er fullt af þakk-
læti fyrir elsku góða pabba minn
og allar góðu minningarnar.
Pabbi var einstaklega góður og
hjartahlýr maður. Hann var allt-
af til staðar til að hjálpa, hvetja
og veita stuðning. Ég var alltaf
svo stolt af pabba mínum. Hann
var sérstaklega fallegur og
glæsilegur maður og alltaf svo
unglegur. Við áttum svo gott og
náið samband.
Pabbi var líka fiðlukennarinn
minn frá sex ára aldri til fjórtán
ára. Fiðlan var eina hjóðfærið
sem kom til greina, því pabbi
spilaði á fiðlu. Það var alltaf svo
gaman í spilatímum hjá okkur,
og oft voru þeir alveg upp í tvær
klukkustundir. Það eru mikil
forréttindi að eiga pabba sem
var svona góður fiðlukennari og
gat líka spilað allt undirspil með
mér á píanóið. Og aldrei var nein
pressa frá pabba, frekar var það
ég sem rukkaði um spilatíma.
Það var alltaf svo gott samkomu-
lag á milli okkar, aldrei neitt
ósætti eða leiðindi. Pabbi var
líka einstaklega þolinmóður og
jafnvægisfullur maður.
Það eru líka margar góðar
minningar frá skemmtilegu út-
reiðartúrunum og hestaferðalög-
unum sem við fjölskyldan fórum
í saman. Þetta var svo mikill
hluti af okkar lífi frá því ég man
eftir mér. Ásamt hestamennsku
stundaði pabbi líka sund og
göngur og var alltaf mjög heilsu-
hraustur og í góðu formi. Meira
að segja á fullorðinsárum sínum
fór hann stundum með okkur
systrum í hjólreiðatúra á sumr-
in.
En það allra mikilvægasta í
lífi pabba var trúin á Guð. Ungur
að árum gaf hann Guði líf sitt og
tók á móti Jesú Kristi sem sínum
frelsara. Ég er svo þakklát fyrir
að hafa fengið að alast upp þar
sem trúin á Guð er höfð að leið-
arljósi. Pabbi starfaði sem org-
anisti og söngstjóri í Fíladelfíu-
kirkjunni, og einnig sem
organisti í Grenáskirkju. Það
var yndislegt þegar við fjöl-
skyldan fórum á samkomur í
Fíladelfíu á sunnudögum og oft í
Grensáskirkju. Það var líka allt-
af svo gaman að spila með pabba
á fiðlu og orgel í kirkjunum.
Þegar pabbi greindist með ill-
kynja heilaæxli í maí 2014 fund-
um við hvað það er gott að hafa
trúna á Guð. Það veitti okkur svo
mikla huggun og styrk að biðja
saman og lesa Orð Guðs. Að
finna að Guð er með í þrenging-
unni líka. Það var líka mjög
sterkt að upplifa að þótt pabbi
ætti orðið mjög erfitt með að
tala, sem orsakaðist af sjúk-
dómnum, gat hann alltaf beðið
til Guðs. Þá átti hann auðveldara
með að finna orðin. Það var ynd-
islegt að upplifa það og finna
þann frið og ró sem var yfir
pabba fram á það síðasta, og þá
von sem hann hafði, von eilífs
lífs.
Það er ólýsanleg tilfinning að
pabbi er ekki lengur hluti af lífi
mínu og ekki lengur til staðar,
og söknuðurinn er svo mikill. En
huggunina er að finna í þeirri
fullvissu að nú er pabbi kominn
heim til Drottins, þar sem er eilíf
sól, gleði og friður.
Jesús mælti: „Ég er upprisan
og lífið. Sá sem trúir á mig, mun
lifa, þótt hann deyi.“ Jóh. 11:25.
Pálína Árnadóttir.
Elsku yndislegi pabbi minn er
nú kominn heim til Drottins. Það
er óraunverulegt að skrifa minn-
ingargrein um pabba minn sem
hefur verið mér svo náinn vinur
og stór hluti af lífi mínu. Frá því
ég man eftir mér hef ég alltaf
verið svo stolt af pabba mínum
og hann hefur verið mér svo góð-
ur og besti pabbi sem hægt er að
ímynda sér. Ég er honum svo
óendanlega þakklát fyrir allt
sem hann var mér. Samband
okkar var einstaklega náið og
kærleiksríkt og okkur varð aldr-
ei nokkurn tíma sundurorða.
Hann var einstakur maður;
vandaður, góður og alltaf svo
hlýr. Pabbi var fallegur maður
og sterkur karakter, hógvær og
jafnvægisfullur.
Foreldrar mínir áttu hesthús í
Víðidalnum í mörg ár. Sem barn
og unglingur fannst mér alltaf
svo gaman að fara með pabba í
hesthúsið að hirða hestana og
fórum við saman í marga útreið-
artúra.
Pabbi hafði mikla tónlistar-
hæfileika og sagði mér oft frá
því þegar hann, níu ára gamall,
heyrði í fyrsta skipti leikið á
fiðlu í útvarpinu, Menuet eftir
Boccherini. Hann varð svo hrif-
inn að hann spurði foreldra sína
hvort hann mætti læra á fiðlu.
Hann lærði einnig á píanó og svo
á orgel og spilaði einnig á harm-
onikku. Hann var fyrsti selló-
kennarinn minn þar til ég fór í
tónlistarskóla sjö ára og hjálpaði
hann mér mikið eftir það við
sellónámið. Hann spilaði iðulega
með mér á píanóið heima þegar
ég var lítil og oft voru haldnir
stofutónleikar, sérstaklega ef
gesti bar að garði. Einnig eru
dýrmætar stundirnar sem við
spiluðum saman á selló og orgel
við ýmiss konar athafnir allt
fram undir það síðasta. Það var
alltaf svo ljúft og auðvelt að
spila með pabba. Hann hafði svo
friðsæla og góða nærveru og
var alltaf svo jákvæður og upp-
örvandi.
Pabbi tók á móti Jesú Kristi
sem frelsara sínum 14 ára gam-
all. Hann spilaði Guði til dýrðar
allt sitt líf. Hann byrjaði að
spila á harmonikku á samkom-
um í Fíladelfíu 14 ára og var
orðinn söngstjóri 17 ára og var
tengdur kirkjutónlist allt sitt líf.
Allt hans líf endurspeglaði kær-
leika Guðs og þá djúpu trú sem
hann átti í hjarta sínu.
Það var mikil gæfa fyrir
pabba að kynnast mömmu og
voru þau mjög samrýnd. Hann
hafði alltaf verið mjög hraustur
en greindist með illkynja heila-
æxli í maí 2014. Reyndist
mamma honum mikill styrkur í
veikindunum með umhyggju
sinni og jákvæðni. Síðustu mán-
uðir hafa verið erfiðir og síðustu
dagana áður en hann kvaddi gat
hann lítið tjáð sig en var mikið í
bæn og það var mikill friður yfir
honum. Örfáum dögum áður en
hann kvaddi sagði hann skýrt
við okkur mæðgurnar: „Jesús
er með okkur.“ Það er styrkur í
mótlætinu og nokkuð sem ég
mun alltaf geyma í hjarta mínu.
Það er mikil blessun að hafa
átt yndislegan föður og ég er
Guði þakklát fyrir öll árin sem
við áttum saman. Ég mun
geyma allar dýrmætu minning-
arnar og fallega brosið hans í
hjarta mínu. Það er óendanlega
sárt að kveðja elsku pabba minn
og ég sakna hans ólýsanlega
mikið en það er mikil huggun
fólgin í þeirri trú og fullvissu að
þetta er tímabundinn aðskilnað-
ur og að við munum hittast aft-
ur á ný á himnum hjá Jesú.
Margrét Árnadóttir.
Við bræður áttum svo marg-
ar yndislegar stundir með afa
og munum alltaf geyma minn-
ingu hans í hjörtum okkar. Við
elskuðum það þegar afi og
amma komu stundum í heim-
sókn til okkar til Englands á
sumrin. Við hlökkuðum mikið til
að fara í ferðalög með afa og
ömmu og munum sérstaklega
eftir því þegar við borðuðum ís
saman í Dartmouth í Devon.
Svo var svo gaman að leika við
afa í garðinum okkar … en dag-
arnir liðu bara of hratt!
Líka var spennandi þegar við
fórum í heimsóknir til Íslands
og við heyrðum og sáum afa
spila á orgelið í Grensáskirkju
og hvað hann var klár að spila.
En svo var hann líka klár að
fljúga leikfangaþyrlu sem við
gáfum honum ein jólin … hann
var sá besti að fljúga henni! Við
nutum þess að tala við afa í sím-
anum og hann spurði oft hvernig
skólinn gengi og hvernig gengi
að æfa á hljóðfærin okkar.
Það er svo sorglegt að afi er
farinn, en við vitum að við
sjáumst aftur á himnum. Þangað
til munum við sakna hans svo,
svo mikið.
Aron og Joshua.
Elsku hjartans frændi, nú
kveð ég þig með söknuði í bili.
Þrátt fyrir sorgina fyllist ég
jafnframt þakklæti fyrir þau
góðu ár sem ég átti með þér. Það
var svo mikill heiður að fá að
vera nemandi þinn á fiðlu í mörg
ár. Þú hafðir einstaklega ljúfa
nærveru og það var alltaf jafn-
gaman að ræða við þig um lífsins
gagn og nauðsynjar.
Fallegar minningar um uppá-
haldsfrænda og fyrirmynd munu
lifa í hjarta mínu alla ævi.
Sjáumst síðar elsku Árni
minn.
Þín frænka,
Kristína.
Árni frændi er allur. Svona
gengur lífið fram og ekkert virð-
ist stöðva tímans straum. Mig
langar að segja til hans nokkur
minningarorð, hann mótaði á
vissan hátt mína lífssýn. Vetur-
inn 1954-1955, þegar ég var á 12.
ári, átti ég þá gæfu að búa hjá
ömmu Margréti og manni henn-
ar Arinbirni á Birkimel 6 í
Reykjavík. Heimili þeirra var
einskonar umferðarmiðstöð, því
öllum fannst ljúft og gott að
heimsækja þau, bæði ættmönn-
um og vinum, ekki síst að norð-
an. Á þessum tíma var Árni
ógiftur í heimahúsum, spilaði í
Sinfóníuhljómsveitinni og stund-
aði tónlistarkennslu í Reykjavík
og Keflavík og var tónlistarleið-
togi í Hvítasunnusöfnuðinum,
sem hljóðfæraleikari og kór-
stjóri. Ég fékk að fara í sunnu-
dagaskólann og á samkomur,
þarna naut Árni sín mjög vel. Á
heimilinu ætlaði hann að kenna
mér á píanó, en því miður var
áhugi minn þá ekki nógu mót-
aður. Stundum urðu því samn-
ingar um að sleppa tónlistartím-
um gegn einhverjum
snúningum. Þessi vetur í
Reykjavík með námi í Melaskóla
mótaði mig eflaust til nokkurs
manndóms, þar átti Árni sinn
ríkulega þátt. Samvistir við
Árna voru mótaðar af hlýhug og
virðingu hans til sinnar fjöl-
skyldu og samstarfsfólks.
Árni var yngsta barn móður
sinnar, Margrétar Jónínu Karls-
dóttur frá Bjargi, og hið sjötta í
röðinni. Hún átti fjögur börn
með eiginmanni sínum, Axel V.
Vilhelmssyni, verslunarmanni á
Akureyri, þau Önnu Vilhelmínu,
Karl Jóhannes, Pál og Sigurgeir.
Eftir fráfall Axels árið 1927
flutti hún frá Akureyri að Bjargi
og ól hin ungu börn sín þar upp í
skjóli stórfjölskyldunnar. Árið
1931 eignaðist hún soninn
Gretti, sem var sonur Björns
Jónssonar.
Árið 1933 giftist hún Arin-
birni Árnasyni frá Fitjum og ári
síðar fæddist þeim ljúflingurinn
Árni. Það var mikið tilhlökkun-
arefni í sveitinni á Bjargi, þegar
fréttist að von væri á fjölskyld-
unni af Birkimelnum. Það var
líka ástæða til, því gleðin og ekki
síst tónlistin varð allsráðandi.
Árni átti til að vera stríðinn,
mamma var tíðum að biðja hann
að spila nú á fiðluna, en þá komu
stundum aðeins ískur úr kass-
anum og hlátur og fliss úr spil-
aranum. Öll systkini Árna léku á
hljóðfæri, bræðurnir áttu allir
harmonikkur og mamma spilaði
á píanó, þegar það var til staðar.
Loks fann Árni sér lífsföru-
naut, eða kannski fann hún
hann. Ung Keflavíkurmær,
Lydia Haraldsdóttir, heillaði
hann og bundust þau traustum
böndum. Börn þeirra þrjú, Ar-
inbjörn, Pálína og Margrét, eru
glæsilegir arftakar foreldra
sinna, allt frábært tónlistarfólk.
Hlutskipti Lydiu var að stórum
hluta að annast heimilið fyrir
þetta önnum kafna listafólk, og
gerði hún það með miklum sóma.
Síðasta ár var fjölskyldunni afar
erfitt, eftir að Árni greindist með
illvíg mein. Þau byggðu upp bar-
áttuna á heimili sínu, með heitum
bænum og vonum um sigur, eins
og reyndar leit út í haust. En
enginn ræður sínum örlögum,
Árni frændi andaðist heima í
faðmi sinna nánustu og þar með
genginn hinn besti drengur.
Innilegar samúðarkveðjur eru
frá okkur systkinum, börnum
Önnu, og fjölskyldum okkar.
Minning Árna mun lifa með
okkur.
Karl Sigurgeirsson.
Þegar skrítna en flotta drossí-
an birtist á holtinu heima var
okkur krökkunum ljóst að fram-
undan væru skemmtilegir dagar.
Í heimsóknum Árna, Arinbjarn-
ar og Möggu frænku var mikið
spilað og mikið sungið og þeim
fylgdi sönn gleði, vinskapur og
kærleikur. Sama átti svo sann-
arlega við þegar við komum í
heimsóknir á Birkimelinn í þessa
litlu íbúð, þar sem lengst af bjó
fjöldi manns og einhvern veginn
alltaf nóg rými fyrir fleiri.
Árni var ávallt eins og einn úr
okkar systkinahópi. Hann var
m.a. staddur heima 1951 þegar
móðir mín hafði skyndilega
ákveðið að fæða Eggert bróður
minn. Flestir voru í leitum á
fjalli, en Lilla systir mín var þó
heima. Hún hafði bílpróf, en
enga reynslu af akstri, þegar
mikið lá við að fara hratt yfir á
vondum vegi að sækja ljósmóður
um 40 kílómetra leið. Árni taldi
það nú ekki vandamál, hún væri
með bílprófið, en hann kynni að
keyra og sameiginlega leystu
þau verkefnið vel af hendi.
Árna fylgdi glaðværð og góður
húmor. Tónlistin var honum í
blóð borin og henni helgaði hann
tíma sinn frá unga aldri. Hann
hafði líka gaman af hestum og
voru þeir feðgarnir samhentir
við útreiðar og hestamennsku
um langt árabil. Þar naut faðir
hans natni Árna um umhyggju-
semi í öllu sem því fylgdi. Í þá
daga voru hesthúsin ekki flísa-
lagðar glæsihallir með loftræst-
ingum og kaffistofum. Litli kof-
inn á Nesinu, sem byggður var
úr kassafjölum var rétt nægilega
hár undir loft til að hestarnir
gætu staðið uppréttir, en Árni sá
til þess að þeim leið vel.
Árni var lengi í foreldrahús-
um, svona eins og er dálítið al-
gengt nú til dags að búa á Hótel
mömmu. Foreldrum hans var
það bæði til mikillar gleði og að-
stoðar, enda var fjölskyldan sam-
hent í hvívetna. Þegar ég bjó hjá
þeim um skeið var Árni kominn
vel á giftingaraldurinn, en ekk-
ert bólaði á tengdadótturinni.
Hann svaraði því gjarnan glettn-
islega, þegar um þetta var spurt,
að Palli frændi (faðir okkar
systkinanna) hefði nú verið orð-
inn hátt í fertugt þegar hann
hefði loksins fest ráð sitt svo
ekkert lægi á.
Árni var eftirsóttur undirleik-
ari fyrir unga söngvara, sem
voru að æfa sig fyrir framtíð-
ardrauma sína á söngsviðinu.
Æfingarnar fóru alltaf fram í
stofunni á Birkimelnum og við
Margrét móðir hans voru stund-
um að stríða honum á því, að í
hópi margra nemenda hans væru
eingöngu ungar konur. Það gæti
ekki verið tilviljun ár eftir ár.
Loks kom að því að lífsföru-
nauturinn fannst og þá kom líka í
ljós að gott getur verið að vanda
valið. Lydia og Árni voru eins og
sköpuð fyrir hvort annað og
barnalán og samheldni í fjöl-
skyldunni var þeim báðum mikils
virði. Ekki spillti heldur fyrir að
öll börnin sinntu tónlistargyðj-
unni frá unga aldri.
Manni eins og Árna er erfitt
að lýsa með orðum. Þau virðast
verða svo lítilfjörleg, en hjálp-
semi, æðruleysi og velvild í garð
samferðamanna sinna eru þau
orð sem mig langar að nota hér.
Það hlutu allir sem náðu að
kynnast Árna að verða betri
menn.
Við systkinin frá Ytra-Bjargi
og fjölskyldur okkar biðjum góð-
an guð að blessa minningu hans
og styrkja Lydiu og börnin.
Friðrik Pálsson.
Þegar fréttin barst um að
Árni hefði lokið jarðvist sinni
kemur margt upp í hugann.
Þegar ég til dæmis sat oft á
tíðum sem barn og unglingur á
samkomum í Fíladelfíu og dáðist
að þessum gríðarlegu tónlistar-
hæfileikum, það var eins og
þetta væri yfirmannlegt, sama á
hvaða hljóðfæri hann snerti.
Árni var yngsti bróðir pabba og
voru þeir samherjar um áratuga
skeið í Fíladelfíukórnum en Árni
tók við kórnum aðeins 16 ára og
gerði hann að einum besta kór á
landinu að mínu áliti. Pabbi spil-
aði iðulega á harmonikkuna og
Árni oftast á píanóið.
Þegar ég var átta ára var ég
settur í píanónám hjá Árna,
hann var strangur og góður
kennari og kenndi þá heima hjá
mér, í betri stofunni á Hverf-
isgötu 60A. Mér gekk mjög vel
fyrstu þrjú árin hjá honum, en
þegar ég var settur í Tónlistar-
skólann í Reykjavík og fékk nýj-
an kennara missti ég áhugann
og endaði þá músíkferill minn.
Árni átti líka gullfallegan svart-
an átta gata Buick og ég man
hvað ég leit mikið upp til hans,
stóra frænda míns, þegar hann
ók mér í þeim vagni með sólgler-
augu og brúna hanska, þetta var
flottasti bíll sem ég hafði komið
upp í.
Á 50 ára afmælinu mínu fékk
ég bræðurna Árna og Gretti
Björnsson til að halda uppi fjör-
inu á Broadway, sem þeir gerðu
með miklum sóma. Árni var
hvers manns hugljúfi og fékk
alls staðar góðan vitnisburð frá
vinnufélögum og öllum þeim sem
komust í kynni við hann.
Árni var einn eftirsóttasti pip-
arsveinninn í Fíló í langan tíma
eða allt þar til hann fór að kenna
í Keflavík. Þá féll hann fyrir
mikilli fegurðardís, henni Lýdíu
Haraldsdóttur, mér fannst valið
gott, hún kom inn í fjölskylduna
eins og sólargeisli og sá geisli
hefur ekkert fölnað.
Börnin þrjú, Arinbjörn, Pál-
ína og Margrét, eru öll miklir
tónlistarmenn.
Þessi glæsilegu hjón, Árni og
Lydía, voru samhentustu hjón
sem ég hef þekkt og voru miklir
vinir, þess vegna er söknuðurinn
enn sárari.
Ég bið algóðan Guð að lina
sársaukann og gefa nýja von og
kraft til að líta á björtu hliðarn-
ar. Mikið er fyrir að þakka,
langa og farsæla samveru við
Árna, og muna að endurfundir í
landi hamingjunnar, þar sem
Árni er nú, eru staðreynd.
Halldór Pálsson.
Það eru fáir sem afreka það
að stýra kórum í rúm 60 ár, en
það gerði Árni Arinbjarnarson.
Hann er órjúfanlega tengdur æf-
ingum og opinberum söng hjá
Fíladelfíukórnum í huga mér.
Hann var ríkur af hæfileikum og
hafði góðan og heilbrigðan metn-
að til að fylgja eftir hugmyndum
um öflugt tónlistarstarf í kirkj-
unni þar sem leiðir okkar lágu
saman. Ég var ekki kominn af
barnsaldri þegar hann bauð mér
að spila á trompetinn með Fíla-
delfíukórnum, en hann hafði
fengið þá Karl Ottó Runólfsson
og Sæbjörn Jónsson til að halda
utan um lúðrasveit kirkjunnar. Í
mörg ár naut ég þeirra forrétt-
inda að fá að spila og syngja með
honum í fjölmörgum ánægjuleg-
um verkefnum, sem og við alvar-
Árni
Arinbjarnarson