Morgunblaðið - 17.03.2015, Síða 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 17. MARS 2015
Sem börn geng-
um við um slóðir
forfeðra okkar und-
ir Eyjafjöllum.
Fyrir okkar ungu fætur var
bæði stutt fram á brúsapall, upp
á Ás og fram að Kattarnefi. Í
hlöðunni gátum við flogist á.
Undir súð sögðum við sögur og
hentum gaman. Ævintýrin voru
út um allt í Stóra-Dal. Við vor-
um höfðingjar tilverunnar og
áhyggjur voru orð sem við skild-
um ekki. Skjólið var svo víða, í
fanginu á Viggu, í eldhúsinu hjá
Bubbu, úti í fjósi hjá Bobbu og
hjá öllum hinum föðursystkinum
okkar sem ekkert aumt máttu
sjá. Hjá fólkinu sem lét okkur
líða eins og heimurinn væri leik-
völlur þar sem allt fór alltaf á
besta veg. Stundum fórum við
um dalinn okkar á hestum. Til
reiðar hafði ég Tvist hans
Björgvins bróður og Anna Bleik
hans Árna föðurbróður okkar
beggja. Það voru góðir tímar.
Væntumþykja okkar hvors til
annars var eins ósvikin og hug-
Anna Viktoría
Högnadóttir
✝ Anna ViktoríaHögnadóttir
fæddist 31. júlí
1943. Hún lést 18.
febrúar 2015.
Útför hennar fór
fram 28. febrúar
2015.
ur tveggja barna
getur orðið. Við
vorum enda skorin
af sömu grein. Við
skildum hvort ann-
að. Við lékum okk-
ur, slógumst,
hleyptum okkur
upp í meting, grét-
um og glöddumst.
Allt gerðum við
saman. Ég man eft-
ir jökulsorfnum
klettum uppi á Ás. Klettar sem
litu öðruvísi út en bergið allt í
kring. Ólýsanlegt farg jökulsins
hafði sett í þá mark sitt en fékk
þá samt ekki hreyft. Þannig var
það líka með Önnu. Hún var
sannarlega stórbrotin mann-
eskja sem ekkert fék bifað.
Traust sem bergstálið og mjúk
sem mosinn sem á því vex. Betri
sálufélaga getur enginn átt.
Anna var frænka mín, lífsföru-
nautur og vinkona. Drengjunum
mínum var hún skjól og konu
minni traust vinkona.
Núna þegar leiðir skilja um
tíma ylja þessar minningar mér.
Ég lít til þess tíma þegar Binni
varð órjúfanlegur hluti tilveru
minnar. Fyrst sem hluti af Önnu
og síðar sem náin vinur minn og
velgjörðarmaður. Ég brosi að
bernskubrekum okkar og þakka
mínum sæla fyrir að sumt viss-
um við bara tvö. Ég fyllist þakk-
læti vegna allra samverustunda
okkar Mattýjar með Önnu og
Binna og vildi að við ættum
fleiri slíkar í vændum. Mér
vöknar um augun af tilhugsun-
inni um að Anna er nú farin.
Ég bið þess af djúpri ein-
lægni að sem flestir fái kynnst
jafn góðu fólki og Önnu. Líf mitt
varð betra vegna hennar. Án
hennar er tilveran tómlegri og
dagarnir styttri. Ég skil nú bet-
ur vangaveltur um hvar dagar
lífsins hafa lit sínum glatað. Ég
sakna hennar og mun ætíð gera.
Við Mattý biðjum algóðan
guð að vernda og styrkja okkar
kæra vin Binna og börn þeirra
Önnu, þau Huldu og Árna. Þeim
og öllum þeim sem eiga um sárt
að binda vottum við okkar
dýpstu samúð.
Þó í okkar feðrafold
falli allt sem lifir
enginn getur mokað mold
minningarnar yfir.
(Bjarni Jónsson frá Gröf)
Vignir Guðnason.
Elsku Anna, að setjast niður
og skrifa minningagrein um þig
er óskiljanlegt og svo ótíma-
bært. Ekki bjóst ég við að það
yrði í seinasta skiptið sem ég
myndi hitta þig þegar ég heim-
sótti þig á Borgaspítalann.
Þú varst samt alltaf svo létt-
lynd og alltaf gaman í kringum
þig. Þú gerðir mikið grín og
hlógu allir mikið að.
Ætíð varstu hjálpsöm, traust
og trygg okkur. Til dæmis þeg-
ar Auður þurfti að fara í aðgerð
og dvelja á spítalanum í nokkra
daga, börnin okkar Auðar voru
þá lítil. Þá komst þú ásamt fleir-
um og gættir barnanna og sást
um heimilið.
Í gamla daga þegar fólkið í
Dal sá um kirkjukaffið mátti
engin fara frá Stóra-Dal án þess
að fá sér kaffi, varst þú dugleg
að hjálpa þeim. Þú hugaðir vel
að öllum og gættir líka vel að
fólkinu í Stóra-Dal á þeirra efri
árum eða á meðan það gat verið
heima. Það var alltaf hlýtt á
milli mín og fólksins í Stóra-Dal.
Alltaf var hægt að leita til þín
og fús veittir þú hjálpina. Í veik-
indum Auðar núna í fyrra þurfti
hún að fara nokkrar ferðir á
spítala. Þú varst svo dugleg að
heimsækja hana og studdir vel
við bakið á okkur í hennar veik-
indum. Eftir að hún féll frá
passaðir þú uppá mig, hringdir
og athugaðir hvernig mér liði.
Ég sakna samtalanna við þig
mikið. Hafðu mestu og bestu
þakkir fyrir alla þína gæsku og
hlýhuginn.
Þakka þér, elsku Anna, fyrir
alla þína hjálp, styrk og stoð í
gegnum tíðina.
Elsku Binni, Hulda, Árni og
fjölskyldur, ég sendi ykkur mín-
ar dýpstu samúðarkveðjur.
Ólafur Sigurþórsson.
Elsku hjartans vinkona mín,
Anna Viktoría Högnadóttir er
látin. Líf hennar var ljós í til-
veru minni og fjölskyldu minn-
ar. Þótt söknuður minn sé djúp-
ur og sár þá er hann sveipaður
hulu sælla minninga um góða
vinkonu. Ég græt því tárum
sorgarinnar, meðvituð um þá
blessun sem vinátta Önnu var
mér. Ég þakka hið liðna og bið
guð um styrkja Binna, Huldu og
Árna og alla aðra sem eiga um
sárt að binda vegna fráfalls
Önnu.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Martea Guðmundsdóttir
(Mattý).
Þar sem englarnir syngja sefur þú.
(Bubbi Morthens)
Elsku Anna okkar, að heyra
að þú hefðir kvatt okkur var svo
sárt og erfitt. Við eigum orðið
enn einn engilinn hjá Guði.
Þú reyndist okkur svo vel.
Eins og í veikindum mömmu
þegar hún var á spítalanum
fórstu til hennar á hverjum
degi. Eins hringdir þú í okkur
bæði í veikindunum og eftir and-
látið hennar. Þú lést alveg vita
að þú værir til staðar fyrir okk-
ur. Við fengum ómælda hjálp,
stuðning og hlýhug frá þér.
Glensið og grínið var stór
partur af þér, þar sem þú varst
var gaman. Þú reyttir af þér
brandarana og hlógu allir mikið
að.
Það var alltaf gott og gaman
að koma í Kambahraunið og
Stóra-Dal, þar eigum við marg-
ar góðar minningar.
Undir háu hamrabelti
höfði drúpir lítil rós.
Þráir lífsins vængja víddir
vorsins yl og sólarljós.
Ég held ég skynji hug þinn allan
hjartasláttinn rósin mín.
Er kristallstærir daggardropar
drjúpa milt á blöðin þín.
Æsku minnar leiðir lágu
lengi vel um þennan stað,
krjúpa niður kyssa blómið
hversu dýrðlegt fannst mér það.
Finna hjá þér ást og unað
yndislega rósin mín.
Eitt er það sem aldrei gleymist,
aldrei, það er minning þín.
(Guðmundur G. Halldórsson)
Hjartans þakkir fyrir alla
hjálpina, hlýhug og að vera til
staðar fyrir okkur.
Það var ómetanlegt að eiga
þig að.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfin úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Elsku Binni, Hulda Vigga,
Árni Ágúst og fjölskyldur.
Okkar innilegustu samúðar-
kveðjur, megi Guð styrkja ykk-
ur í ykkar miklu sorg. Missir
ykkar er mikill.
Anný og Róbert, Vigdís,
Kristján, Auður og Díana.
Elsku mamma er látin eftir ára-
langa baráttu við Alzheimer-sjúk-
dóminn, sem tók hana hratt. En þó
hann skildi hana eftir með verk-
stol og málstol, þessa duglegu og
ákveðnu konu, þá glataði hún aldr-
ei persónuleika sínum og kom
skoðunum sínum á framfæri, að-
spurð með jái eða neitun. Sökn-
uður okkar sem eftir lifum er sár.
Við huggum okkur með því að nú
sé hún með þeim sem hún unni
mest, pabba okkar sem hún missti
2002 og jafnaði hún sig aldrei á
þeim missi, systkinum sínum og
foreldrum.
Mamma kenndi mér margt,
meðal annars sannsögli og trú á
Guð og bænir. Góða framkomu við
annað fólk og að standa með minni
máttar. Ýmiskonar vinnubrögð,
t.d. við þrif og matseld svo ekki sé
minnst á umönnun dýra, útistörf,
heyskap o.fl. Þessu hef ég búið að
alla ævi. Mamma var starfsöm og
vandvirk. Um hana má með sanni
segja: „Margur er knár þó hann sé
smár" en hún var lágvaxin kona.
En far þú í friði, móðir mín, ég
þakka fyrir uppeldið.
Anna María Jónsdóttir.
Elsku besta amma mín hefur
kvatt okkur. Ég hugga mig við það
að ég veit að hvíldinni er hún fegin
og nú er hún komin í faðminn á
afa. En engu að síður sakna ég
hennar ótrúlega mikið en nú veit
ég líka að ég er umvafin englum.
Það má svo sem vera
að vonin ein
Elín Erna
Ólafsdóttir
✝ Elín ErnaÓlafsdóttir
fæddist í Stekkadal
á Rauðasandi 11.
desember 1925.
Hún andaðist á
Dvalar- og hjúkr-
unarheimilinu Ási í
Hveragerði 19.
febrúar 2015.
Útför Elínar
Ernu fór fram frá
Hveragerðiskirkju
27. febrúar 2015.
hálf-veikburða sofni í
dá.
Finnst vera eitthvað
sem íþyngir mér
en svo erfitt í fjarlægð
að sjá.
Það gilda má einu
hvort ég áleiðis fer
eða staldra hér ögn við
og bíð.
Þótt tómið og treginn
mig teymi út á veginn
ég veit ég hef alla tíð ...
verið umvafin englum
sem að vaka hjá
meðan mannshjörtun hrærast
þá er huggun þar að fá.
Þó að vitskert sé veröld
þá um veginn geng ég bein
því ég er umvafin englum
aldrei ein – aldrei ein.
Svo endalaus ótti
við allt sem er
og alls staðar óvini að sjá.
Veðrin svo válynd
og víðáttan grimm,
ég vil fría mig skelfingu frá.
Í tíma og rúmi
töfraorðin mín
og tilbrigðin hljóma svo blíð.
Líst ekki að ljúga,
mig langar að trúa
að ég hafi alla tíð ...
verið umvafin englum
sem að vaka hjá
meðan mannshjörtun hrærast
þá er huggun þar að fá.
Þó að vitskert sé veröld
þá um veginn geng ég bein
því ég er umvafin englum
aldrei ein – aldrei ein.
Þín,
Elín Erna.
Ó! Hún var ambáttin hljóð.
Hún var ástkonan rjóð.
Hún var amma, svo fróð.
Ó! Athvarf umrenningsins,
inntak hjálpræðisins,
líkn frá kyni til kyns.
Hún þraukaði hallæri, hungur og fár.
Hún hjúkraði’og stritaði gleðisnauð ár.
Hún enn í dag fórna sér endalaust má.
Hún er íslenska konan, sem gefur þér
allt sem hún á.
Ó, hún er brúður sem skín!
Hún er barnsmóðir þín
eins og björt sólarsýn!
Ó! Hún er ást, hrein og tær!
Hún er alvaldi kær
eins og Guðsmóðir skær!
Og loks þegar móðirin lögð er í mold
þá lýtur þú höfði og tár falla’á fold.
Þú veist, hver var skjól þitt, þinn skjöld-
ur og hlíf.
Það var íslenska konan sem ól þig og
gaf þér sitt líf.
En sólin, hún sígur, – og sólin, hún rís, –
og sjá: Þér við hlið er þín hamingjudís,
sem ávallt er skjól þitt, þinn skjöldur
og hlíf:
Það er íslenska konan, – tákn trúar og
vonar,
sem ann þér og þér helgar sitt líf.
(Ómar Ragnarsson.)
Elskuleg móðir mín hefur
kvatt okkur. Það er erfitt að
kveðja.
Ég er rík af minningum sem
ylja og þakklát fyrir gott vega-
nesti út í lífið. Hvíl í friði, elsku
mamma.
Þín,
Ólöf.
Nú er hún elsku amma mín bú-
in að kveðja. Eins sárt og erfitt og
það er að kveðja hana veitir það
mér hlýju að hugsa til þess að hún
og afi eru loksins sameinuð á ný.
Ég veit að hún er búin að sakna
hans óskaplega mikið þessi síð-
ustu 13 ár.
Minningin um ömmu og afa í
Lambhaga og vera mín þar er
með bestu minningum mínum.
Það var svo gott að koma til
ömmu og afa og alltaf tóku þau
manni opnum örmum. Þó svo að
ég hafi verið frekar ung þegar afi
dó og Lambhagi var seldur á ég
margar minningar þaðan. Hvort
sem það er að hlaupa meðfram
læknum á heitum sumardegi eða
sitja inni á bekk við hliðina á afa
og borða besta hafragraut í heimi,
sem afi leyfði mér alltaf að setja
gífurlegt magn af sykri á. Ég man
eftir einu skipti þegar ég var í
pössun hjá þeim og ég var svo
spennt að fara með afa í fjósið,
sem þá samanstóð nú bara af
einni mjólkandi kú og nokkrum
kálfum, að ég vaknaði fyrir allar
aldir á undan þeim báðum, klæddi
mig og settist inn í eldhús. Þar
beið ég í það sem mér fannst vera
heil eilífð og svo brá ömmu nú
heldur betur þegar hún kom fram
í eldhús, því hún auðvitað bjóst
við að ég væri sofandi inni í her-
bergi. Þetta fannst þeim hjónum
mjög fyndið og hlógu þau mikið
að.
Ásamt öllum litlu minningun-
um sem ég á um Lambhaga, hvort
sem það er afi að borða kexið sitt
með skeið upp úr könnu eða hlát-
urinn hennar ömmu, þá er það
sem ég man mest eftir tilfinningin
sem maður fékk við það að koma
þangað inn. Þarna var öllum tekið
nákvæmlega eins og þeir voru og
algjör skilyrðislaus væntumþykja
var borin á borð. Þarna var rólegt
og gott að vera og raunar það sem
ég skil í seinni tíð að mætti kalla
„algjöra afslöppun“. Fyrir mér,
og án vafa mörgum öðrum ætt-
mennum mínum, er Lambhagi
ömmu og afa besti staður í heimi.
Ég sakna þeirra beggja mikið og
hlakka til að hitta þau aftur þegar
sá tími kemur. Þá fæ ég eflaust að
heimsækja besta stað í heimi aft-
ur. Ég er svo þakklát fyrir að hafa
fengið að kynnast þeim.
En þótt amma sé farin frá okk-
ur hérna á jörðinni getum við
huggað okkur við það að minning
hennar lifir. Ég heyri hana ennþá
hlæja eða segja sína klassísku
frasa; „það held ég nú“ og „það er
nefnilega það“.
Ég ætla að láta fylgja þrjár
stuttar bænir sem amma kenndi
mér:
Nú er ég klæddur og kominn á ról
Kristur Jesús veri mitt skjól.
Í guðsóttanum gef þú mér
að ganga í dag svo líki þér
(Höf. ók.)
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt
hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesús, mæti.
(Höf. ók.)
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sigurður Jónsson frá Presthólum)
Unnur.
Ástkær fósturmóðir mín, systir og frænka,
MAGNEA S. MAGNÚSDÓTTIR,
hjúkrunarheimilinu Hömrum,
áður Lágholti 4,
Mosfellsbæ,
lést mánudaginn 9. mars.
Útför hennar fer fram frá Lágafellskirkju fimmtudaginn
19. mars kl. 12.
.
Jakob Þór Haraldsson,
Elísabet S. Magnúsdóttir,
Elísabet M. Kristbergsdóttir,
Halldóra Kristbergsdóttir,
Magnús G. Kristbergsson,
Ólafur Pálsson,
Gunnar Pálsson.
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir, amma og langamma,
SIGRÍÐUR KJARTANSDÓTTIR,
Stella,
frá Eyvindarholti,
Hlíðarhúsum 3,
Reykjavík,
lést föstudaginn 13. mars á líknardeild Landspítalans
í Kópavogi.
Útför hennar fer fram frá Grafarvogskirkju
föstudaginn 27. mars kl. 13.
.
Garðar Sveinbjarnarson,
Kjartan Garðarsson, Antonía Guðjónsdóttir,
Guðbjörg Garðarsdóttir, Stefán Laxdal Aðalsteinss.,
Anna Birna Garðarsdóttir, Jón Ingvar Sveinbjörnsson,
Guðrún Þóra Garðarsdóttir, Sigurjón Ársælsson,
Sigríður Garðarsdóttir, Stefán Þór Pálsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
SIGURLAUG NÍELSÍNA
HALLDÓRSDÓTTIR,
Sína Halldórs,
frá Akureyri,
lést á hjúkrunarheimilinu Seljahlíð
þriðjudaginn 3. mars.
Útför hennar fer fram frá Áskirkju í Reykjavík
föstudaginn 20. mars kl. 13.
.
Birgir, Ásta, Inger, Anna Kristín,
tengdabörn, barnabörn og fjölskyldur þeirra.