Morgunblaðið - 17.03.2015, Síða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 17. MARS 2015
✝ Margrét Ósk-arsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 26.
maí 1933. Hún lést
á Sjúkrahúsinu á
Ísafirði 2. febrúar
2015.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin Þór-
dís Guðmundsdóttir
húsmóðir, f. 2.12.
1905 í Reykjavík, d.
14.11. 1972, og Ósk-
ar Ágúst Sigurgeirsson skip-
stjóri, f. 19.8. 1902 í Reykjavík,
d. 22.2. 1978. Systir Margrétar
er Sigrún, f. 1.1. 1935.
Margrét giftist 31. desember
1953 Jens Jónssyni málarameist-
ara. Hann lést 10. júlí 2012. For-
eldrar hans voru hjónin Guð-
björg Þorsteinsdóttir, f. 9.11.
1886 á Hrafntóftum í Rang-
árvallasýslu, d. 7.7. 1979, og Jón
Friðriksson, f. 19.7. 1873 á Ux-
ahrygg í Rangárvallasýslu, d.
6.12. 1939. Börn Margrétar og
Jens eru: 1) Sigurgeir Már lækn-
ir, f. 1953, eiginkona hans er
eiginkona hans er Bergþóra Eyj-
ólfsdóttir hjúkrunarfræðingur,
f. 1976, þau eiga eina dóttur og
fyrir á Bergþóra dóttur. b) Ið-
unn nemi, f. 1989, sambýlis-
maður hennar er Benóný Harð-
arson stjórnmálafræðingur, f.
1988. 3) Þórdís Lilja lífeinda-
fræðingur, f. 1965, eiginmaður
hennar er Gísli Gunnlaugsson
tæknifræðingur, f. 1954. Börn
þeirra eru: a) Lára Margrét
nemi, f. 1995, og Jens Ingvar
nemi, f. 1998.
Margrét ólst upp á Hörpugötu
8 í Skerjafirðinum í Reykjavík
hjá fjölskyldu sinni, gekk í
barnaskólann á Grímsstaðaholt-
inu og lauk fullnaðarprófi úr
Melaskólanum. Margrét og Jens
bjuggu fyrstu tíu hjúskaparárin
í kjallaranum á Hörpugötu 8 en
byggðu sér hús í Safamýri 95,
fluttu þangað árið 1963 og
bjuggu þar upp frá því. Margrét
sinnti heimili og börnum eftir að
hún giftist en árið 1976 fór hún
að vinna utan heimilis, var úti-
vinnandi í um 20 ár og starfaði á
nokkrum stöðum. Síðasta ár bjó
Margrét á heimilum barna sinna
í Vík í Mýrdal og á Ísafirði og
lést á sjúkrahúsinu þar.
Útför Margrétar fór fram í
kyrrþey frá Fossvogskapellu 12.
febrúar 2015.
Helga Þorbergs-
dóttir hjúkrunar-
fræðingur, f. 1959.
Börn þeirra eru: a)
Þorbergur Atli líf-
eindafræðingur, f.
1983, kvæntur
Svanlaugu Árna-
dóttur nema, f.
1981, og eiga þau
þrjú börn. b) Mar-
grét Lilja hjúkr-
unarfræðingur, f.
1987, sambýlismaður hennar er
Jóhann Fannar Guðjónsson
nemi, f. 1982, eiga þau tvo syni
og fyrir á Jóhann eina dóttur. c)
Ingveldur Anna nemi, f. 1992.
Dóttir Helgu og uppeldisdóttir
Sigurgeirs er Harpa Elín fram-
kvæmdastjóri, f. 1980, eig-
inmaður hennar er Pablo Cár-
camo Maldonado verkfræð-
ingur, f. 1986. 2) Garðar Þór
málarameistari, f. 1956, sam-
býliskona Bergþóra Ingólfs-
dóttir, f. 1962, þau slitu sam-
vistir. Börn þeirra eru: a)
Kormákur sálfræðingur, f. 1983,
Glæsileiki, listfengi, smekk-
vísi, bjartsýni og hlýja voru með-
al margra góðra einkenna
tengdamóður minnar Margrétar
Óskarsdóttur. Hún var óspör á
að láta fjölskyldu sína njóta alls
þess besta sem hún hafði að
bjóða.
Listfengi og smekkvísi Möggu
birtist svo vel á fallegu heimili
þeirra Jenna. Allt var í röð og
reglu, þar ríkti notalegt and-
rúmsloft og auðfundið var að
gestir voru velkomnir og heim-
sóknirnar urðu oft lengri en til
hafði staðið.
Margrét bar hag fjölskyldunn-
ar mjög fyrir brjósti og barna-
börnin hafa alltaf notið sín í Safa-
mýrinni. Þar mátti sparka bolta á
ganginum og afi Jenni var heldur
betur liðtækur í boltanum.
Amma Magga átti fallegt
skart og það var auðsótt mál hjá
barnabörnunum að fá að skreyta
sig með armböndum, eyrnalokk-
um og hálsfestum úr skrínum
ömmu. Það var líka auðvelt að fá
lánuð veski og hælaskó svo það
gat verið skrautlegur söfnuður
fótbolta- og tískusýningarfólks
samankominn í Safamýri.
Í seinni tíð komu barnabörnin
í heimsókn með sín börn og
amma Magga naut þess mjög að
fylgjast með sístækkandi fjöl-
skyldu sinni. Hún var ánægð með
hópinn sinn og var til staðar
traust og blíð, hvatti börnin
áfram og miðlaði jákvæðni og
bjartsýni.
Fjölskyldan naut líka ríkulega
myndarskapar húsmóðurinnar í
matseld og bakstri og eplakök-
urnar hennar ömmu Möggu voru
örugglega þær bestu í heimi,
þannig að jafnvel þeir sem héldu
að þeir borðuðu ekki eplakökur
gæddu sér á þeim með bestu lyst.
Margrét var listræn og ýmis-
konar handverk lék í höndunum á
henni.
Eftir hana liggja falleg út-
saumsverk og málverkin hennar
voru gerð af miklum hæfileikum
og oft frumlegri hugsun. Hún brá
fyrir sig blandaðri tækni í mynd-
listinni og tengdi stundum mynd-
ir af barnabörnunum inn í mál-
verkin sín svo úr varð
persónulegur ævintýraheimur,
frjór og fallegur.
Tengdaforeldrar mínir voru
samhent hjón og missir Möggu
var mikill þegar Jens lést sum-
arið 2012. Heilsu hennar hrakaði
og síðasta árið bjó hún á heim-
ilum barna sinna. Lengst af á Ísa-
firði hjá Þórdísi Lilju dóttur sinni
og hennar fjölskyldu sem öll vakti
yfir velferð hennar og gerði dag-
ana hennar ánægjulega og inni-
haldsríka.
Helga Þorbergsdóttir.
Það var tilhlökkunarefni þegar
við fjölskyldan fórum til Reykja-
víkur að heimsækja ömmu og afa
í Safamýrinni. Amma lét mann
alltaf finna að maður var velkom-
inn í heimsókn og það var svo
notalegt að koma til þeirra. Oftar
en ekki var boðið upp á steiktan
fisk eða eplaköku, þá bestu í
heimi, og amma passaði upp á
það að maður fengi sér að
minnsta kosti tvisvar, og vel af
rjóma með kökunni.
Ævintýraheimur opnaðist þeg-
ar við settumst með ömmu í sóf-
ann, með brjóstsykur í hvítu kari,
og flettum í gegnum öll gömlu
myndaalbúmin sem hún hélt svo
vel uppá. Þar birtust amma og
afi, svo glæsileg, og oftar en ekki
fylgdu stórskemmtilegar sögur
með. Amma sagði svo skemmti-
lega frá.
Síðan var kíkt í dótakassann,
haldin tískusýning með fötum og
skartgripunum sem myndu sóma
sér á hvaða hátískupalli sem er,
spjallað um allt og ekkert við eld-
húsborðið, eða fræðst um evr-
ópskt kóngafólk í síðasta Hello-
blaðinu.
Allt varð skemmtilegt með
ömmu. Hún var svo hæfileikarík,
full af orku og gleði. Gönguferðir
og hversdagslegir bíltúrar fyllt-
ust hlátrasköllum og skemmtileg-
heitum. Við systkinin erum svo
þakklát fyrir að hafa fengið að
kynnast ömmu svona vel, við
lærðum svo margt af henni og
hún mun alltaf eiga sérstakan
stað í hjarta okkar.
Takk fyrir allt elsku amma.
Harpa Elín, Þorbergur
Atli, Margrét Lilja
og Ingveldur Anna.
Við erum alveg að koma til
Reykjavíkur, keyrandi frá Ísa-
firði, og hlökkum til að komast í
Safamýrina til ömmu og afa. Þar
fáum við pönnukökur og heitt
kakó úr bollunum sem við áttum
hjá ömmu. Þar er gaman að
skoða öll albúmin, fara út í garð
að leika, heimsækja afa í bílskúr-
inn og mála myndir með ömmu.
Svo voru það allar ferðirnar í
sumarbústaðinn Sunnuhvol. Þar
fórum við í fótbolta, feluleiki og í
göngutúra niður að Álftavatni.
Ömmu fannst alltaf jafngaman
að fara austur, eins og við köll-
uðum það, enda var hún ekki
nema sjö ára þegar bústaðurinn
var fyrst byggður. Ömmu var
mjög annt um að okkur fjölskyld-
unni liði vel, bauð alltaf upp á
brjóstsykur, sætabrauð með
kaffinu og passaði upp á að eng-
um yrði kalt.
Elsku amma Magga, við
systkinin söknum þín óendanlega
mikið og þykir mjög vænt um að
hafa fengið að hafa þig hjá okkur
svona mikið síðasta árið. Takk
fyrir allar góðu stundirnar og
hlýjuna sem fylgdi þér alltaf. Við
látum fylgja með fallegt ljóð sem
við vitum að var í uppáhaldi hjá
þér.
Kvöldblíðan lognværa kyssir hvern reit
komið er sumar og fögur er sveit.
Sól er að kveðja við bláfjalla brún
brosa við aftanskin fögurgræn tún.
Seg mér hvað indælla auga þitt leit
íslenska kvöldinu í fallegri sveit.
(Guðm. Guðm. skólaskáld)
Þín
Lára Margrét
og Jens Ingvar.
Hún Margrét var systir henn-
ar mömmu. Þær systur, Magga
og mamma, voru ólíkar, önnur
dökk yfirlitum og hin ljós.
Samgangurinn var mikill, ekki
síst á meðan við krakkarnir vor-
um yngri. Samtals sex börn, þrír
strákar og þrjár stelpur, Sigur-
geir, Garðar, Ágúst bróðir, Þór-
dís, Anna systir og ég. Alltaf fé-
lagsskapur og nóg að gera. Það
leiddist engum.
Þau voru mörg boðin sem við
fórum í til Möggu og Jenna í
Safamýrina í „gamla daga“. Frá
þessum árum man ég eftir strák-
unum inni í herbergi að hlusta á
Bítlana og Eric Clapton. Ég man
eftir okkur stelpunum að spila
Matador, kaupa Austurstræti og
Hafnarstræti, drekka gos úr
gulu hömruðu glösunum, borða
pönnukökur, rjómaköku og
græna köku. Það bakaði enginn
eins góða græna köku og Magga
frænka.
Minningarnar eru margar.
Ein þeirra er þegar Magga
kenndi mér að sauma krosssaum
í stramma þegar ég var sex ára.
Einbeitingin var mikil hjá okkur
báðum og þegar kennslunni lauk
sat stramminn fastur, kirfilega
saumaður við grænu flauelsbux-
urnar mínar. Þetta fannst okkur
Möggu fyndið og við hlógum
mikið. Ég mun alltaf muna hlát-
urinn hennar, smitandi hlátur
sem ég heyri núna svo skýrt þeg-
ar ég skrifa þessi orð.
Síðustu árin áttum við svo
margar góðar samverustundir á
Sunnuhvoli í Grímsnesi.
Magga frænka mín var falleg
kona. Hún átti góða ævi, góða
fjölskyldu og var stolt af sínu
fólki, börnum, tengdabörnum,
barnabörnum og barnabarna-
börnum.
Blessuð veri minning frænku
minnar.
Edda Björk.
Elskuleg mágkona mín er lát-
in og söknuðurinn er sár við frá-
fall hennar. Mér er minnisstætt
þegar bróðir minn eignaðist
kærustu. Hún var svo einstak-
lega falleg og elskuleg og mér
leist strax vel á hana. Það var lán
fyrir mig að hún varð mágkona
mín. Ég sá fljótt hvað hún var
listræn í sér og heimili þeirra
Jens bar þess ætíð fagurt vitni
hvað hún hafði fágaðan smekk.
Magga reyndist mér alltaf vel.
Stutt var á milli heimila okkar og
samgangurinn mikill. Ég vil
þakka henni fyrir samfylgdina
og votta aðstandendum samúð
mína.
Þóra Aðalheiður Jónsdóttir.
Margrét
Óskarsdóttir
Dr. Magnús
Stefánsson profess-
or emeritus í
Björgvin er látinn.
Hann var fæddur í Borgarnesi
árið 1931, lauk stúdentsprófi frá
Menntaskólanum á Akureyri
vorið 1951 og stundaði nám í
norrænu við Háskóla Íslands
næstu tvö árin. Hann nam ger-
mönsk fræði við háskólana í
Köln og Bonn, og lagði stund á
málvísindi og sagnfræði sem
meginviðfang við Óslóarháskóla
og varð þaðan candidatus philo-
logiae árið 1960.
Hann var á rannsóknarstyrk
við Óslóarháskóla 1961-1962 og
lektor í íslenzku við norrænu
Magnús
Stefánsson
✝ Magnús Stef-ánsson fæddist
25. desember 1931.
Hann lést 16. febr-
úar 2015. Útför
hans fór fram í
Björgvin 2. mars
2015.
deildina þar sem
hann kenndi mál-
vísindi. Frá 1962-
1967 kenndi hann
við Björgvinjarhá-
skóla og hafði einn-
ig kennsluskyldu í
Ósló. Frá 1968 var
hann lektor við
sagnfræðistofnun
Björgvinjarháskóla
og prófessor frá
árinu 1992 þaðan
sem hann fjekk lausn í ársbyrj-
un árið 1999.
Magnús stundaði rannsóknir
við Max-Planck-stofnunina í
rjettarsögu í Frankfurt og við
Leopold-Wenger-stofnunina í
rjettarsögu við Háskólann í
München árið 1987.
Rannsóknir Magnúsar þær
sem birtust í Sögu Íslands, út-
gáfu Þjóðhátíðarsjóðs, árið 1975
(bindi II og III) ollu straum-
hvörfum í túlkun kirkjusögu
tímabilsins 1100–1360. Ollu þær
í fyrstu nokkrum deilum, en lík-
legt má telja, að helztu niður-
stöður hans liggi nú til grund-
vallar rannsóknum á því sviði.
Árið 2000 gaf sagnfræðistofn-
un Björgvinjarháskóla út rit
hans Staðir og staðamál, rann-
sóknir á aðstæðum hinna ís-
lenzku einkakirkna og stóls-
kirkna á miðöldum. Útgáfa
þessi naut stuðnings íslenzku
Þjóðkirkjunnar og Borgarfjarð-
arprófastsdæmis í þakklætis- og
virðingarskyni við Magnús, en
rannsóknir hans urðu ómetan-
legar í því mikla verki, sem unn-
ið var til undirbúnings þeim að-
skilnaði ríkis og kirkju sem varð
með þjóðkirkjulögunum árið
1997 og afhendingu prestssetr-
anna úr vörzlu ríkisins til stofn-
ana Þjóðkirkjunnar árið 2007.
Væri vert, að það rit yrði þýtt
og útgefið á íslenzku hið fyrsta.
Þrátt fyrir langa útivist var
Magnús tengdur landi sínu og
æskuslóð alla tíð. Hann fylgdist
af áhuga með uppbyggingu
Reykholts, kirkju og Snorra-
stofu.
Gaf hann Snorrastofu veru-
legan hluta hins góða bókasafns
síns þegar í lifanda lífi og
ánafnaði stofnuninni því öllu eft-
ir sinn dag. Verður þá í Reyk-
holti til einhver hinn bezti bóka-
kostur um rjettarsögu og
kirkjurjett sem vitað er af á ein-
um stað í landinu.
Borgfirðingar og raunar Ís-
lendingar allir mega minnast
með þakklæti prýðilegs fræða-
manns, sem reyndist föðurlandi
sínu næsta gagnlegur úr fjar-
lægð og því ávallt nálægur í
reynd. Blessuð sje minning hans
fjölskyldu og frændum og þeim
öðrum sem hann trega og bless-
uð sje hún einnig öllum gegnum
mönnum þar sem hans gætir.
Geir Waage sóknarprestur
í Reykholti í Borgarfirði
Magnús Stefánsson, fyrrum
prófessor við Háskólann í
Björgvin, er látinn og verður
jarðsunginn í dag frá Møllen-
dals kapell, skammt frá heimili
sínu við Søre Renen í „Borginni
við fjöllin sjö“, fyrstu höfuðborg
Íslands, en frá Søre Renen er
útsýni yfir þessa fögru borg,
þar sem margir Íslendingar
hafa dvalist allt frá því Snorri
Sturluson, sveitungi Magnúsar,
var þar um 1220.
Magnús Stefánsson var skó-
smiðssonur úr Borgarnesi.
Hann lauk stúdentsprófi frá
gamla skólanum okkar, Mennta-
skólanum á Akureyri, 17. júní
1951 með láði. Veturinn eftir
stúdentspróf las hann íslensk
fræði við Háskóla Íslands og
stundaði síðan nám í germönsk-
um málvísindum við háskólana í
Köln og Bonn 1952 til 1954, en
lauk cand. philol.-prófi í sögu
við háskólann í Ósló 1960 og
starfaði þar sem styrkþegi til
1962. Hann var lektor í íslensku
í Ósló og Björgvin til 1968, er
ég tók við starfinu við Háskól-
ann í Björgvin þegar Magnús
varð lektor og síðan prófessor í
sögu við skólann.
Mikilsvert var að njóta leið-
sagnar Magnúsar Stefánssonar
við starf mitt og einnig var mik-
ilsvert að eiga vináttu þeirra
hjóna, hans og Gunnhild, en við
skiptumst á heimsóknum árin
fjögur í Bergen og börn okkar
léku saman bæði í Søre Renen
og í Stølen. Fyrir þetta viljum
við Gréta þakka og sendum
samúðarkveðjur til Gunnhild,
Sigurd, Ingunn og Erlend við
fráfall góðs drengs.
Tryggvi Gíslason.
Nú er fallinn frá okkar kæri
vinur, Magnús Stefánsson frá
Borgarnesi, sem starfaði við
kennslu og rannsóknir í mið-
aldasögu við Háskólann í Berg-
en um áratuga skeið. Það var á
hádegi regnvots ágústdags árið
1991 sem við komum með ferj-
unni Norrænu til Bergen með
heimilisfang og símanúmer
Magnúsar í farteskinu, bilaða
Lödu og alla okkar búslóð í
henni. Þar sem við vorum í
vandræðum með bílinn þá
ákváðum við að hringja strax í
Magnús og fá aðstoð við að
finna verkstæði og einnig íbúð-
ina sem við töldum okkur vera
búin að leigja. Okkur var boðið
þangað heim og síðan gisting er
í ljós kom að fyrir mistök yrði
dráttur á afhendingu íbúðarinn-
ar. Nú voru góð ráð dýr en
Magnús aðstoðaði okkur á allan
hátt við að skoða íbúðir og fara
með okkur um og setja okkur
inn í aðstæður. Fljótlega feng-
um við íbúð fyrir hans hjálp og
konu hans Gunnhild og fundum
út úr öllu sem við þurftum til að
komast inn í þá skóla sem við
ætluðum og allt annað papp-
írsstúss sem fylgdi því að setj-
ast að í nýju landi. Þessi þraut-
seigja þeirra, dugnaður og
velvild fyrir okkar hönd var
okkur einstaklega dýrmæt.
Smám saman tókst með okk-
ur vinátta sem hefur verið okk-
ur ómetanleg síðan. Við vorum
ávallt velkomin á þeirra heimili
og vorum því tíðir gestir, drukk-
um með þeim kaffi og ræddum
ýmis mál tengd Íslandi, Noregi,
námi, vísindum og heimsmálum.
Ekki skemmdi fyrir að Gunn-
hild talaði líka reiprennandi ís-
lensku þannig að við gátum
spjallað án þess að þurfa að
leita að orðunum. Alltaf voru
umræðurnar opnar og gefandi
og mikið lærðum við af þessum
víðlesna meistara – sem fór eftir
menntaskólanám við MA til
Þýskalands í nám og síðar til
Osló. Þaðan réði hann sig síðan
við Háskólann í Bergen þar sem
hann starfaði síðan alla tíð.
Magnús var iðinn við fræði-
mennsku sína og sat hann iðu-
lega á skrifstofu sinni heima við
skriftir þegar okkur bar að
garði.
Eftir hann liggur fjöldi
greina á sínu fræðasviði sem og
þýðingar á ýmsum íslenskum og
norskum ritum. Þar kom góð
málakunnátta eiginkonu hans
vel að notum og tók hún þátt í
þessari ástríðu hans og var
gaman að fylgjast með því
hversu samhent þau voru og
hvað þau unnu vel saman.
Magnús átti ýmis áhugamál
eins og frímerki og fótbolta og
var hann mikill stuðningsmaður
Brann í Bergen. Sérlega stoltur
var hann af þeim Íslendingum
sem komu til liðs við klúbbinn.
Ekki fannst honum verra ef
þeir komu af Vesturlandi – en
nokkrir Skagamenn voru annað
slagið hjá félaginu.
Eftir dvöl okkar í Noregi dró
eðlilega úr samskiptum okkar
en við hittumst samt alltaf ann-
að slagið. Við heimsóttum þau
nokkrum sinnum til Bergen
bæði vegna starfs og í fríum. Þá
komu þau einnig til okkar eitt
sinn til Íslands og nutu ver-
unnar fáeina daga þar sem
Magnús endurnýjaði kynni sín
enn á ný við æskuslóðir sínar í
Borgarnesi. Það hafði hann gert
með jöfnu millibili alla tíð þegar
systir hans bjó þar.
Nú er Magnús genginn og
um leið og missirinn er mikill
erum við líka í mikilli þakk-
arskuld fyrir að fá að hafa
kynnst honum. Hvíl í friði kæri
vinur.
Vífill og Jónína.
Blómaverkstæði Binna | Skólavörðustíg 12 | Sími: 5613030
ALLAR SKREYTINGAR UNNAR
AF FAGMÖNNUM