Reykjalundur - 01.06.1962, Blaðsíða 39

og viðkvæmt tilfinningamál og fylkti hann
í eldmóði sínum mjög um sig liði í þessari
vörn, sem öll var hin drengilegasta. Samtök
sjúklinga í Kristneshæli — félagið „Sjálf-
vörn“ var með vissum hætti óskabarn Hauks
Frímannssonar. Mun hann hafa haft með
höndum mörg af mestu trúnaðarstörfunum,
er til féllu innan vébanda félagsins. Þannig
var hann bæði í stjórn vinnustofu Kristnes-
hælis og formaður Styrktarsjóðs sjúklinga.
Alllengi átti hann sæti í stjórn „Sjálfsvarn-
ar“ og var formaður félagsins frá 1957—
1960, að hann treystist ekki lengur til að
hafa þau störf með höndum, vegna ört vax-
andi vanheilsu. Síðasta árið, sem hann gegndi
stjórnarstörfum, var hann löngum svo þjáð-
ur, að mörgum myndi í hans sporum, ekki
hafa fundizt stætt á skylduverði.
En áhugi hans var óbilandi og trúmennska
hans söm og fyrrum, þegar betur blés og
bjartara var yfir.
Sízt af öllu, myndi félagsskapurinn, sem
Haukur Frímannsson var bundinn svo
traustum böndum, hafa beðið hnekki við
þann óhagstæða dóm, sem örlögin felldu yfir
honum. Hann vann honum af trúmennsku og
heilum hug, eins lengi og nokkrir möguleikar
voru á.
Fyrir þetta, sem önnur samskipti, færum
við félagar Hauks heitins, honum alúðar-
fyllstu þakkir og blessum minningu hans. Sú
minning þrýstir fast á hugi okkar og ann-
arra samtíðarmanna hans.
Mótbyr mæddi Hauk Frímannsson fast,
en hamingjan gaf honum líka dýrar gjafir,
sem hann hefði sízt viljað að féllu í skugga.
Og einhver mesta gæfa Hauks hefur efa-
laust verið sú, er hann, ungur að árum,
hlaut að lífsförunaut, Kristínu Björnsdóttur
frá Nolli í Höfðahverfi. Hún er gædd í rík-
um mæli bæði þreki og mannkostum, og
hefur rækt hlutverk sitt — í gegnum blítt og
strítt — í fyllsta samræmi við þær eigindir.
Frá fyrstu stund til hinnar síðustu, var hún
hinn góði engill ástvinar síns — óþreytandi
í umhyggju sinni fyrir honum og öllu, sem
þau unnu.
Efnilegra og góðra barna og tengdabarna
þeirra Hauks og Kristínar og bjartra Ijós-
Reykjalundur
geisla — barnabarnanna, ber líka að minnast
í þessari kveðju.
Frá þeim öllum stafaði yl, sem aldrei
brást og birtu, sem brá ljóma yfir veginn,
þótt lagður væri um svið ríkrar reynslu. —
Guð blessi minningu Hauks Frímannsson-
ar — og allt, sem hann unni heitast.
Jórunn Ólafsdóttir
frá Sörlastöðum.
Guðmundur Dagsson
F. 2. apríl 1899. — D. 13. ágúst 1962.
Guðmundur Dagsson dáinn!
Sú fregn var þungt högg fyrir félaga hans
og vini í Kristneshæli, og alla þá, sem bezt
þekktu hann og mest höfðu notið fjölþættra
hæfileika hans og mannkosta.
Sumir menn eru þannig gerðir, að þeir
ylja upp umhverfi sitt og gefa því sérstakt
gildi með blæ persónuleika síns. Þegar þessir
menn leysa landfestar og leggja upp í ferð-
ina þá, sem enginn snýr aftur úr, verður
sjónarsviftir og sorg í ranni.
Lífið teflir sín töfl með margvíslegu móti,
sumir ganga beina blómabraut, öðrum er
búið þyrnótt einstigi. Sorgir og sigrar skipt-
ast þó oftast á og haldast löngum í hendur
— og dómi dauðans fær enginn áfrýjað,
— því að „til moldar oss vígði hið mikla
vald / hvert mannlíf, sem jörðin elur.“ —
Guðmundur Dagsson var fæddur 2. apríl
1899. Hann var ættaður frá Melrakkanesi í
Alftafirði, kominn af traustum og góðum
stofnum austur þar.
Liðlega þrítugur að aldri missti Guð-
mund heilsuna af völdum berkla, og fékk
hana aldrei endurunna, svo að hann gæti
horfið á ný út á starfsvettvang hins frjálsa
lífs.
Frá því árið 1931 var hann óshtið sjúkl-
ingur í Kristneshæli og oft mikið veikur,
langtímum saman, en fótavist mun hann
hafa haft, þegar þess var nokkur kostur.
S. 1. vetur hnignaði heilsu Guðmundar
mjög og sína síðustu baráttu háði hann á
sjúkrahúsi Akureyrar. Þar andaðist hann
37