Reykjalundur - 01.06.1962, Blaðsíða 33

ÁRNI ÚR EYJUM:
Fingurkoss
Saga úr heimsstyrjöld
Hún kom út um opnar dyr á litlu, ljós-
máluðu húsi og hljóp út á sólbaðað, rykugt
strætið. Þrátt fyrir sólskinið, iðandi og
glampandi, var sem ljóma brygði yfir allt
umhverfið. Það var eins og einhver hefði
sagt: Verði ljós! — og það hefði orðið ljós.
Gangur hennar og fas lýsti ótaminni orku
og lífsþrótti samfara næstum upphafinni
mýkt. Yfir allri persónunni hvíldi einhver
ólýsanlegur blær yndis og ungra daga. Hún
var eins og blóm, sem breiðir krónu sína
móti hækkandi sól, þrungið af ást og fögn-
uði. Slík mynd hlýtur að gagntaka sérhvert
hjarta, verka sem snerting mjúkra handa,
ilmandi björk, ómandi vorljóð, klukkna-
hringing, andakt.
Venjuleg ytri mannlýsing yrði með öllu
tilgangslaus. í sambandi við þessa mannper-
sónu var aðeins um heildarskynjun að ræða
— hver lína, hvert form tjáði í sjónhend-
ingu ferskan þrótt samfara mýktinni og ein-
hverju, sem læddi því í hugann, að þessi
kvenvera yrði ekki vegin á venjulega vog
— hún kynni þá og þegar að losna frá jörð-
inni og svífa burt með andvaranum. Höf-
uðið var bert og Ijósir lokkarnir leikfang
geisla og golu. Fötin voru sviflétt og í fullu
samræmi við sumarblíðuna, hvað gerð og
liti snerti, en kjóllinn var kannske í stytzta
lagi — enda var hún ekki nema tveggja ára.
Hún tifaði fram og aftur um stund, hopp-
aði á öðrum fæti og tyllti sér á tá. Svo
stanzaði hún augnablik, velti vöngum og fitj-
aði uno á nefið, en tók síðan á rás og skonp-
aði að stórri sandhrúgu að húsabaki. Hún
kraun niður í sandinn. Litlar, hvítar hendur
rótuðu í sandinum, sem var Ijós og þurr við
yfirborðið, en rakur þegar neðar dró.
Reykjalundur
— Hús, hús, sagði hún og augun ljómuðu
af gleði og hrifningu. Hendur hennar, smáar
og bústnar, gerðu gælur við formlítið hrúg-
ald í sandinum — það var hennar eigið verk,
hennar hús.
— Hús, hús, sagði hún og strauk varlega
um það, sem hún hafði mótað.
En skyndilega hvarf aðdáunin úr augum
hennar og leiftursnöggum glampa brá fyrir í
þeim, allt annars eðlis.
— Skemma, skemma, sagði hún og rótaði
um koll byggingunni, sem rétt áður hafði
vakið svo óskipta hrifningu hennar. Hún
starði þögul um hríð, með spyrjandi augna-
ráði. Hvað hafði hún gert? Munnurinn
myndaði skeifu og hún skaut neðri vörinni,
sprunginni af sólbruna, fram og upp á við. —
Þetta var harmleikur eins og hjá stóra fólk-
inu, og tárin tóku að streyma niður kinn-
arnar, mitt í dýrð sumardagsins.
En allt í einu beindist athyglin að öðru við-
fangsefni og tárin hættu að renna. Hún
heyrði mikinn gný í lofti og sá stóran, stóran
fugl þjóta áfram með feikna hraða.
Það var orðinn svo hversdagslegur hlutur
að sjá og heyra í flugvél á sveimi, að fæstir
gáfu því nokkurn gaum lengur. En hún
varð alltaf gripin áhuga, þegar hún heyrði í
þessum stóru fuglum. Hún tókst þá æfinlega
á loft og sagði:
— Bí-bí flúa, — gerði bogmyndaða sveiflu
með hendinni, —--------bí-bí flúa, br-r-r-r.
Það var að vísu ekki langt síðan hún var
dauðhrædd við bessara furðulegu flugvélar,
sem æddu um loftið með dunum og dynkj-
um. Þær voru ennbá ægilegri en bílarnir,
sem þutu ,sjálfir‘ eftir götunum með mann
— stundum marga — innaní. En þegar hún
fór að venjast þessum farartækjum, þótti
henni bara gaman að þeim. Og nú var það
eitt af því skemmtilegasta, sem fyrir hana
kom að sjá þessa skrítnu fugla.
Flugvélin steyntist úr háalofti, renndi sér
niður undir húsabökin og þaut með ofsa-
hraða yfir höfði stúlkunnar.
Nú voru tárin horfin, skeifan og beiskjan
á bak og burt og gleðin og hrifningin höfðu
aftur stráð ljóssporum sínum á andlitið. Hún
veifaði litlu hendinni eftir stóra fuglinum og
S\