Húnavaka - 01.05.1961, Qupperneq 17

HÚNAVAKA
15
vestur við Isafjarðardjúp. Annað mál er það, að móðir hans giftist aftur
bónda á Melgraseyri og tvö alsystkini Eiríks staðfestust þar vestra. Sjálf-
ur hefur hann vottað á efri árum, að hann hafi komið 14 ára til séra
Björns og fyrstu prestskaparár sín var hann aðstoðarprestur hans.
Sannindi eru það, er vísan segir, að níu voru börn séra Eiríks er upp
komust. Margt af merku og mikilhæfu fólki er frá honum komið. Hann
var fæddur 1528 og lézt 1614, var meira en hálfa öld prestur í kaþólsk-
um og lútherskum sið og í metum hjá biskupunum um sína daga, ekki
sízt hjá Guðbrandi Þorlákssyni á Hólum.
Sonur séra Eiríks og eftirmaður í prestsembætti á Kúlu var Magnús,
fæddur 1568, dáinn 1652. Hann þótti merkur prestur. vinsæll og skyldu-
rækinn, vaskleikamaður og mikill á vöxt. Hann var tvígiftur, átti og
tíu eða ellefu börn. Fjórir synir hans urðu prestar og var einn þeirra
hinn nafnkunni maður, Jón prestur á Eyri í Skutulsfirði, sá er ærðist af
galdrahræðslu. Ritaði hann síðan Píslarsögu sína, er þykir merkilegt rit,
skrifað af mikilli mælsku og orðgnótt.
Annar sonur séra Magnúsar var Sigurður, er prestur varð eftir hann
1650. Hann varð hvorki svo gamall né eins lengi prestur og þeir faðir
hans og afi. Endalok hans urðu þau, að hann varð úti 21. jan. 1657 á
heimleið frá messugerð á Svínavatni. Frá Sigurði presti segir fátt, fyrr
en að því leið að hann kvaddi þennan heim. Ovíst er hvenær hann fædd-
ist, en varla hefur hann verið miðaldra, er hann féll frá með sögulegum
hætti, að því er þá þótti. Kona hans var Guðríður dóttir Egils hins ríka,
síðar á Geitaskarði, Jónssonar. Að henni stóð höfðingja- og stórbænda-
kyn, fjáraflamenn og búhöldar miklir. Sagt er, að þau hafi átt mörg
böm, en ekki eru talin nema fjögur, er upp komust.
Það hefur þótt undarlegt og ekki sjálfrátt, að Sigurður prestur skyldi
verða úti í hríðarmuggu og linu veðri. Þá kom þjóðtrúin með sínar skýr-
ingar. Yfirnáttúrleg öfl hlutu að hafa verið þar að verki og svipur og
andi þjóðsögunnar kom á frásagnirnar um dauðdaga prests.
Er séra Sigurður kom að Svínavatni til embættisgerðar, var honum
nokkuð brugðið. Hann hafði orð á því, að rauðskjöldótt naut hefði ver-
ið við vatnið og látið ógurlega. Fannst á honum, að eigi þótti honum ein-
leikið um þann fyrirburð, og að óhugur var í honum. Við guðsþjónust-
una í kirkjunni flutti hann einkennilega og átakanlega ræðu.
Fannst kirkjugestum því líkast, sem hann væri að kveðja söfnuð sinn,
eins og hann byggist ekki við að stíga oftar í stól. Presti varð tafsamt á
Svínavatni, áður en hann bjóst til heimferðar. Komin var nótt, er hann