Húnavaka - 01.05.1961, Síða 25

HÚNAVAKA
23
Hún hallaði sér að brjósti hans og stundi.
— Mikki.
— Lola.
Hann þerraði af henni tárin, með vörum sínum, og hann fitlaði við
hár hennar. Hún þrýsti sér að honum.
— Mikki.
— Já, Lola.
— Þú ert svo góður, ég skil ekki að nokkur kvenmaður geti annað
en elskað þig.
— Þú ert yndisleg Lola.
Þau þögðu bæði nokkra stund, og nutu návistar hvors annars, svo
sagði hún.
— Viltu að ég verði móðir barnanna þinna?
— Meinarðu þetta, Lola?
— Já, Mikki, ég meina það.
— Ég er óendanlega glaður, Lola. Óendanlega hamingjusamur,
ástin mín.
Faðmlögð jreirra urðu innilegri eftir því, sem á leið, og þau liðu
saman lengra og lengra inn í heim ástar og unaðar. Seint um nóttina
sofnuðu þau í faðmlögum undir teppum, í neðri koju, í hraðlest milli
Parísar og Nizza. Um morguninn stanzaði lestin á ákvörðunarstað.
Mikki stökk fram úr kojunni og leit út um gluggann.
— Við erum komin, Lola.
Skömmu seinna stigu þau út úr lestinni og Mikki náði í leigubíl.
Eftir stutta stund, voru þau fyrir framan stórt og fallegt hús. Þau
stigu út úr bifreiðinni. Þjónn kom gangandi, hann heilsaði og leit með
undrunaraugum á Lolu. Mikki tók í hönd hennar og þau leiddust inn
í húsið. Þau gengu rakleitt inn í stofuna.
I einu hominu var lítil ljóshærð stúlka, í rauðum kjól, sem lék sér
við lítinn bróður sinn. Hún leit upp, þegar hurðin opnaðist. Síðan
tók hún sprett í áttina til Lolu. Litli drengurinn kom á eftir, trítl-
andi í ljósröndóttum náttfötum, hann rak tærnar í brúnina á gólftepp-
inu og datt. Hann grét, staulaðist síðan á fætur. Þá var litla stúlkan
komin upp í fang Lolu og grét við öxl hennar.
— Mamma, mamma, af hverju fórstu mamma? Ég var svo hrædd.
Móðirin hélt á báðum börnunum sínum. Svo sagði hún grátandi af
fögnuði:
— Ég skal aldrei yfirgefa ykkur aftur, aldrei, aldrei.