Húnavaka - 01.05.1961, Síða 37

HÚNAVAKA
35
köllum innskeif, og það langt um of. Það kom líka á daginn að álit mitt
á gölluðum fótaburði hennar var rétt (enda er ég Skagfirðingur eins og
þú veizt, og vanur að veita fótaburði gæðinga eftirtekt).
Það skipti engum togum, konan krækti tám vinstri fótar aftur fyrir
hæl hins hægri, og hentist yfir sig, þannig að pils féllu fram yfir höfuð
og annar skór hennar hentist langt burtu.
Eg rauk þangað, sem konan lá, greinilega afvelta í lægð við vegar-
brún, og tók þétt, en þó svo mjúklega sem ég kunni, annarri hendi undir
herðar henni, en hinni um vinstri handlegg.
Ég var staðráðinn til viðreisnarátaka konunni og hafði hraðann á,
enda náði hún fótfestu í snatri.
„Meiddust þér eitthvað, frú?“ — Því eftir átökin var mér ljóst, að
frú var þetta en ekki fröken. Lakara væri nú ef hún reyndist nú eitthvað
brengluð eða ofteygð. Hún gegndi engu spurningu minni, en ég sá hún
stóð öðrum fæti hlífarlausum og stökk eftir skónum.
„Hér er skórinn yðar, gjörið svo vel.“ Ekkert svar. Hún leit bara
þykkjulega til mín. Sá ekki betur en reiðiglampa brygði yfir tillitið, er
ég rétti henni skóinn, vissi ekki hvort hún var reið við mig fyrir þetta,
sem bæði ég og aðrir hlutum að kalla kurteisa hjálp, eða hún var bara
reið við skóinn fyrir að hendast svona langt í burtu, — maður getur svo
sem reiðst við dauða hluti. Hún mælti ekki eitt þakkarorð fyrir viðreisn-
ina, sagði ekki svo mikið sem svei' þér fyrir vikið. Ef til vill var hún
bara gröm sjálfri sér, fyrir misheppnun fótaburðar síns.
„Já, frú,“ sagði ég. „Slæm eru nú stundum handaskolin, en fóta-
feilin geta orðið hvimleið líka.“ Ekkert svar og ekki mýktist svipur henn-
ar. Eiginlega voru húðarskammir í tillitinu til mín og nú fann ég hvað
henni þótti.
Hún var gröm yfir því að ég skyldi slangra þarna að til að verða
sjónarvottur að óhappi hennar. Hún reigsaði af stað, með ákveðinn
þótta í svip og hreyfingum og ég hélt í sömu átt sem hún, hugsandi á
þá leið, að fyrst ég hafði nú orðið áhorfandi að fótglöpum hennar og
byltum, og hjálpað henni til líkamlegrar réttstöðu, þá skyldi ég fylgjast
með henni ögn lengur.
Kannski átti hún vanda til svona fallvelti. Ég þekkti svo sem til þess
með blesóttu uppáhaldshryssuna mína heima, sem eftir að hún hafði
eitt sinn lagst afvelta, sótti alltaf í sama far fyrir henni — einkum í
haustholdum.
Konan brunaði áfram. Sýnilega hafði hún ekkert úr skorðum gengið