Húnavaka - 01.05.1966, Blaðsíða 23

HÚNAVAKA
21
en et' ekkert sérstakt ber við. bess vegna verður þessi norðurferð
okkur hjónunum minnisstæð.
Hvernig leizt þér nú á, þegar þú varst kominn hingað?
Við hjónin kunnum strax ágætlega við okkur hér, fólkið var alúð-
legt og með okkur Kolka tókst ágæt samvinna. Hér starfaði ég í 15
mánuði. Upp úr áramótum 1960 sagði Kolka héraðinu lausu frá 1.
júní það ár. Hannes Finnbogason, sem þá var héraðslæknir í Patreks-
fjarðarhéraði, fékk veitingu fyrir héraðinu. Var ætlun mín að vera
hér með honum eitthvað áfram. Hafði ég í huga að fara til Þýzka-
lands þá um haustið. Kristján Sigurðsson, sem einu sinni var aðstoð-
arlæknir hér, lékk veitingu fyrir Patreksl jarðarhéraði, en fékk leyfi
frá starfi í eitt ár, þar sem hann var við framhaldsnám í Svíþjóð.
Landlæknir sótti nú fast eltir, að ég færi til Patreksfjarðar í stað
Hannesar þetta eina ár þar til Kristján kæmi, og lét ég að lokum
undan. Varð því ekkert úr því að við Hannes störluðum saman.
Eftir strangt og lærdómsríkt ár á Patrekslirði hélt svo öll fjölskyldan
til borgarinnar Kiel í Þýzkalandi í júní 1961. Ég hafði hlotið styrk
frá þýzka ríkinu til framhaldsnáms í kvensjúkdómum og fæðingar-
hjálp við háskólann í Kiel, og var ætlun mín að ljúka því sérnámi.
Eftir eins og hálfs árs dvöl í Kiel bárust okkur þær fréttir frá Blöndu-
ósi, að héraðið væri laust. Hannes Finnbogason ílengdist ekki hér,
og sagði hann héraðinu lausu upp úr áramótunum 1962. Tók þá
við héraðinu Oli Kr. Guðmundsson, en hann dvaldi hér enn skem-
ur eða fram til 10. des. það sama ár.
Þegar héraðið var nú laust enn einu sinni bárust okkur bréf að
heiman, meðal annars frá Kolka hjónunum, og ég hvattur til þess
að sækja um héraðið. Ég stóð nú á vegamótum. Ætti ég að hætta
við nám mitt og hverfa heim eða halda áfram þá braut, sem ég
hafði markað mér. Fjölskyldan hafði lyrir sitt leyti eina skoðun á
málinu, lutn vildi heim. Ég velti þessu fyrir mér næstu daga, en ekki
leið sá dagur, að þau spyrðu mig ekki um, hvort ég væri búinn að
ákveða mig. Loks var ákvörðun tekin, ég skrifaði umsóknina og
setti í póst. Þegar frú Björg Kolka frétti þetta, skrifaði hún: „Ég
hef heitið á Blönduóskirkju, að þú fáir héraðið, og hingað til hefur
Blönduóskirkja aldrei svikið mig.“ Þann 28. nóv. barst mér svo
skeyti um, að ég hefði fengið veitingu fyrir héraðinu. Var nú uppi
fótur og fit í fjölskyldunni, og 5. des. var búslóðin komin af stað
til Islands. Það vildi svo vel til að faðir minn, sem er vélstjóri á