Húnavaka - 01.05.1966, Side 62

60
HÚNAVAKA
Egilssyni á Sveinsstöðum og fleiri Skagfirðingum. Við ákváðum að
fara hina fornu leið, en enginn okkar hafði farið hana áður. Glögg-
ar bílaslóðir voru á veginum þangað til kom nokkuð norður fyrir
Ólafsvörður, þar beygðu þær út af til hægri. Grettishæð sést ekki
fyrr en komið er talsvert lengra, og við ákváðum stefnuna eftir korti
og áttavita. Við sáurn oftast vörðu framundan, en vissum ekki að
Fjallvegafélagið hafði látið varða veginn og héldum, að vörðurnar
væru hlaðnar af handahófi. En við og við komum við á gamlan veg-
arruðning og sáum þá, að við þræddum nákvæmlega rétta leið. Við
komum að beinakerlingunni og tókum eftir grasblettinum, en rið-
um greitt fram hjá, því enginn okkar þekkti þennan fornfræga stað.
Slíkt hefði varla hent ferðamenn fyrir 100 árum.
Síðar fór ég sörnu leið í bíl með nokkrum bændum úr Vatnsdal.
Þá vissi ég af fyrri reynslu, að vörðurnar sýndu hvar vegurinn lá. A
einum stað sýndist lítt fært framundan en greiðfært, ef við beygð-
um til vinstri. Okkur kom þó saman um að fara leið feðra okkar.
Hún reyndist líka vel fær, en hin leiðin stefndi út í ógöngur. Á þess-
um slóðum liggur vegurinn eftir lágum ási á Há-Sandi og fegurra
útsýni er ekki til í grennd.
Guðmundur Jónasson frá Múla ók fyrstur manna bíl yfir Stóra-
sand sumarið 1946. Lárus Björnsson í Grímstungu var leiðsögumað-
ur hans, og þeir fóru Skagfirðingaveg. Ferðin gekk ágætlega og
hvergi þurfti að taka stein úr götu, því að á grýttustu köflum leiðar-
innar var fært eftir rudda veginum, þó að ófært væri til beggja hliða.
Ekkert hafði þó verið unnið að vegagerð á Skagfirðingavegi síðan
1831.
Reiðgötur eru hvarvetna að hverfa, og ferðalög að fornum hætti
verða ekki aftur upptekin. Bílar og flugvélar hafa leyst hestana af
hólmi og jarðýtur eru komnar í stað járnkarla og hraustra handa.
En Ólafsvörður munu standa í margar aldir enn, og ruðningur og
vörður Fjallvegafélagsins geyma minningu Bjarna Thorarensen og
vegagerðarmanna hans.