Húnavaka - 01.05.1966, Page 67

HÚNAVAKA
65
að vinna hvali, ef þeir skrúfuðust í ísnum eða vaka hákarl upp um
ísinn, ef veður gafst og sá grái var í djúpinu.
Þessa leið til lífsbjargar fóru og strandabúar. Tvær til þrjár skips-
hafnir slógu sér saman úr Höfðakaupstað til hákarlaveiða, en bænd-
ur fóru í félag við nágranna sína. Þennan vetur slógu þeir sér saman,
Gísli Einarsson og Brynjólfur Lýðsson, sent er nú níræður. Hann
var um áratugi bóndi á Ytri-Ey og hinn rnesti smiður og hagleiks-
maður á tré og járn. Þeir Brynjólfur og Gísli fóru út á ísinn, er
vel viðraði. Isinn var samfelldur, um 1 meter á þykkt. Víða upp úr
ísbreiðunni risu fjallháir borgarísjakar. Var þetta hin fegursta sjón,
er sól var á lofti, lygnt var veður og hríðarlaust.
Þeir félagar hjuggu vakir á ísinn og fengu surna daga 10—20 há-
karla. Einn daginn öfluðu þeir þó miklu mest, það var sunnudaginn
fyrstan í sumri. Þá var sterkju hiti og logn. Þá fengu þeir 104 há-
karla. Þar sem þeir voru á veiðum var 10—15 faðma dýpi urn 1 km
frá Eyjarey, sem er skammt frá landi.
Allur kvennaskarinn á Ytri-Eyjarkvennaskóla kom frarn til að
sjá þennan mikla feng. Hákarlarnir voru yfirleitt ekki stórir. F.inna
verst gekk þeim að ná einum upp, en krókur sóknarinnar hafði krækzt
í bakugga hans og var sá all vænn 6—7 kúta got.
En hákarlinn tekur sveiflur miklar, er hann er dreginn. Sóknir
allar og drepi hafði Brynjólfur smíðað. Tvo menn með hesta og
sleða höfðu þeir félagar í sinni þjónustu, er óku fengnum að landi
í Eyjarey, en þar var honum skipt. Síðan flutti hver hlut sinn heim
til sín, en þar var hann kæstur og síðan verkaður.
Hákarlinn verkaður var seldur á 2 krónur fjórðungurinn. Há-
karlalifrina keypti Jóhann Möller kaupmaður á Blönduósi, er lét
bræða hana í Eyjarnesi. Lifrarkúturinn var seldur á 2 krónur.
III.
Fyrr meir var mikil útgerð í Kálfshamarsvík og nokkur byggð.
Þar var líka góð aðstaða til róðra, enda var þá engin hafnargerð
komin á Skagaströnd. Fisk keyptu þá tveir kaupmenn þar, Höpner
og Carl Berndsen, er báðir verzluðu í Höfðakaupstað. Fiskurinn
var saltaður, síðan vaskaður og þá þurrkaður á malargrandanum þar
eða breiddur á grindur, þótti það betra, því að honum hætti við að
soðna á mölinni.
Sumar eitt fór Carl Berndsen frá Höfðakaupstað út í Kálfsham-