Húnavaka - 01.05.1966, Qupperneq 71

BJARNI JÓNASSON, Eyjólfsstöðum:
Leitaá læknis fyrir 45 árum
Það fólk, sem lifir við nútíma þægindi á ef til vill erfitt með að
gera sér grein fyrir ýmsum erfiðleikum, sem fólk liafði við að stríða
á meðan enn vantaði ýmis þau lífsþægindi, sem á seinni árum hafa
fallið fólkinu í skaut. Má þar meðal annars nefna góða vegi, brýr,
síma og nýjustu samgöngutæki. Frásögn sú, sem hér fer á eftir, lýs-
ir á sinn hátt aðstöðu fólksins til að leita læknis í neyðartilfellum,
og var þó, þegar þetta gerðist, orðin mikil breyting til batnaðar á
heilbrigðisþjónustu í landinu, frá því sem var, þegar lengra er horft
til baka.
Það var árið 1921, nokkru eftir miðjan vetur, að húsmóðir mín,
Jórunn Jósepsdóttir á Hjallalandi, veiktist og varð að leggjast í rúm-
ið. Læknis var leitað, sem búsettur var á Blönduósi, en það virtist
ekki koma að haldi. Sjúkdómurinn virtist ekki auðgreindur og þau
meðöl, sem reynd voru, komu ekki að tilætluðum notum. Leið nú
fram undir miðjan febrúar og virtist sjúkdómur Jórunnar heldur
færast í aukana. Um þessar mundir var á Hvammstanga ungur lækn-
ir, sem hafði mikið álit á sér. Það varð því að ráði, að leita til hans
og fá hann austur að Hjallalandi. Fór ég niður að Hnausum í síma,
þar var landssímastöð, og talaði við lækninn og bað hann um leyfi
til að mega sækja hann næsta dag, ef ekkert óvænt kæmi fyrir, sem
kæmi í veg fyrir að læknirinn gæti komið austur að Hjallalandi.
Læknir þessi, sem var Ólafur Gunnarsson frá Lóni í Hegranesi, tók
málaleitan rninni af ljúfmennsku og skilningi og hét að gera allt,
sem í hans valdi stæði til að ráðagerð þessi mætti verða að veruleika,
en til vonar og vara bað hann mig að tala við sig aftur, frá Lækja-
móti, morguninn eftir og láta sig vita, hvenær hann þyrfti að bú-
ast við að ég yrði kominn vestur á Hvammstanga. Fór ég heim við