Húnavaka - 01.05.1968, Qupperneq 77

HÚN AVAKA
75
engu. Mér leið illa lengi á eftir og lofaði ég sjálfum mér því að
aldrei skyldi ég fara svona með blessaðar litlu rjúpurnar, sem voru
svo fallegar og gerðu engum neitt.
Gísli kom heim seint um kvöldið og bar stóra rjúpnakippu á
bakinu. Hann var hinn ánægðasti og sagðist hafa veitt vel. Hann
spurði mig, livort ég vildi ekki konia með sér næst, en ég anzaði
honum engu. Eg var reiður við hann og fannst ég aldrei mundi
geta talað við hann framar, en samt var það dag einn að ég kom
inn í baðstofu og var Gísli eitthvað að bauka niðri í koffortinu sínu,
sem stóð við rúmið hans. „Hvað ertu nú að gera,“ sagði ég og hljóp
til hans. „Og ég er nú svo sem ekkert að gera,“ svaraði hann, „ég
var að hlaða patrónu. Ég er að hugsa um að skjóta nokkrar rjúpur
á morgun, ef það verður gott veður. Viltu koma með?“ „Nei,“ sagði
ég, „þú ert ljótur að drepa fallegu rjúpurnar, sem eru svo góðar. Ég
tala ekkert við þig fyrst þú ert svona vondur.“ „Láttu nú ekki
svona,“ sagði hann þá og vildi auðsjáanlega blíðka mig. „Á ég að
sýna þér svolítið skrýtið,“ og ég sá að liann var að sópa saman nokkr-
um gráleitum kornum á koffortshorninu. „Hvað er þetta,“ sagði
ég. „Það eru nokkur púðurkorn, sem hafa hrunið niður, ég ætla
að kveikja í þeim hérna á horninu á koffortinu, það verður nú gam-
an skal ég segja þér.“ Að því mæltu tók hann stokk upp úr vasa sín-
um og kveikti á eldspýtu. Ég stóð yfir þessu til að sjá sem bezt. Hann
kom með logandi eldspýtuna og bar hana að púðrinu. Ég get ekki
lýst þeim ósköpum sem yfir dundu. Ég sá sem snöggvast rauðan
blossa, sem lenti beint framan í mér, ég heyrði brothljóð og ógur-
lega skelli og liamagang og myrkrið var eins og í lokaðri kolagröf.
Ég hafði þá í bráðina lítinn frið til að athuga, hvað komið hefði
fyrir, mig sveið svo ógurlega í andlitið að ég hafði ekkert viðþol.
Einhvern veginn rammaði ég á dyrnar í myrkrinu og komst út, en
mig sveið svo voðalega að ég gat helzt engan veginn verið. Ég æddi
fram og aftur og fann ég þá að mér leið ofurlítið skár, þegar köld
golan lék um andlitið, en logn var, svo að ég varð að hlaupa, til þess
að fá svolítinn svala framan í mig. Strax og ég hægði eitthvað á mér
kom þessi kveljandi sviði, svo að ég þoldi ekki við. Ég sá ekki annað
ráð vænna, en að hlaupa eins og fælinn hestur eitthvað út í busk-
ann.
Er ég hafði hlaupið svona lengi, lengi, heyrði ég fótatak á eftir
mér. Var þar Gísli kominn á harðahlaupum og náði mér von bráðar.