Dagblaðið Vísir - DV - 05.02.2010, Blaðsíða 30

AÐ VERÐA
PABBI
Baldur, ættum við ekki að nota taubleyjur á barnið okkar? Þær eru bæði ódýrari og svo hef ég heyrt að blablabla...,“ sagði rödd sem fjaraði út í kollinum á mér,
enda var Arsenal í dauðafæri gegn United.
„Sást’etta?“ spurði ég óðamála.
„Sástu færið?“ spurði ég aftur óþreyju-
fullur og leit á kærustuna mína og sam-
býliskonu til sjö eða átta ára. Af svipbrigð-
um hennar að dæma sá hún ekki færið.
Ískalt augnaráðið bar þess vott að enski
boltinn væri ekki til umræðu í þetta sinn.
„Fyrirgefðu, elskan, hvað sagðirðu aft-
ur? Ég var aðeins ... ehh ...“
„... á Emirates?“ greip hún
fram í og dæsti áður en hún hélt
áfram: „Sko, Baldur. Við erum í
þessu saman, er það ekki? Það
er ekki bara ég sem er að fara að eignast þetta barn?“
„Já, hann er bara barn,“ svaraði ég utan við mig.
„Hver?“ spurði hún hvasst.
„Fabregas,“ svaraði ég, enda
hafði hann klúðrað færinu illa.
United var meira að segja komið í
gagnsókn.
Hún reif af mér fjarstýringuna
og ég var satt best að segja feginn
þegar hún ákvað að nota hana
einungis til þess að slökkva á sjón-
varpinu.
Ég fékk ræðuna sem ég átti skilið og fannst ég sleppa nokkuð vel með því að lofa bót og betrun, auk þess að hengja upp þvottinn, ryksuga og taka til í hálfleik. Hafi það farið fram hjá einhverjum þá eigum við unnusta mín von á okkar fyrsta barni í sumar. „Öllu gamni fylgir
einhver alvara,“ sagði afi minn eitt sinn þegar barneignir bárust í tal. Það
eru orð að sönnu. Miðað við þá alvöru sem fylgir meðgöngu þá get ég vart
gert mér í hugarlund þær breytingar sem verða á lífi okkar þegar barnið
verður komið í heiminn.
Villt þú að við sendum barnið okkar í sunnudagaskóla?“ var til dæmis inngangur mikillar rökræðu sem við áttum um daginn. Mér fannst hún
ekki alveg tímabær, þar sem ég hafði verið
í fasta svefni en konunni fannst þetta afar
brýnt umræðuefni. „Eigum við ekki bara
að taka einn dag í einu?“ spurði ég svefn-
drukkinn og vongóður um skjóta lausn.
En það var ekki samþykkt. Á þessu lá svo
mjög að ekki varð aftur snúið fyrr en stóra
sunnudagaskólamálið hafði verið til lykta
leitt.
Ef ég hef eitthvað lært á meðgöngunni þá er það sú staðreynd að þol-
inmæði og umburðarlyndi kvenna minnkar eftir því sem bumban stækk-
ar. Ef hún verður svöng þá skal brugðist við því strax og þá dugir „engin
helvítis Húsavíkurjógúrt“. Nágrannarnir halda örugglega að ég sé einlæg-
ur áhugamaður um eldamennsku að næturlagi. Berrassaður með svuntu.
En að öllu gamni slepptu þá er konan yndisleg, æðisleg, fullkomin, frábær, stórkostleg og stundvís. Ég viðurkenni að þetta ástand getur reynt á. Ég hef vitaskuld lagt mig fram við að vera alúðlegur og reyni að vera allt í senn sálfræðingur, nuddari, heimilisfaðir, kærasti og
vinur. Ég býð henni vatnsglas, baknudd, kodda, annað vatnsglas og hlýrri
sængina fyrir svefninn og reyni af veikum mætti að sofna ekki á undan
henni.
Þrátt fyrir metnað minn og eldmóð skal ég viðurkenna að ég á erfitt með að einbeita mér að uppeldisaðferðum, taubleyjum og barna-bílstólum þegar enn eru fjórir eða fimm mánuðir til stefnu. Ekki misskilja mig, ég er ákaflega spenntur og hamingjusamur með
þessa ráðstöfun. Mér finnst ég tilbúinn að axla þá ábyrgð sem fylgir því
að eignast barn. Það er hins vegar smátt og smátt að renna upp fyrir mér
að tími enska boltans um helgar, veiðiferða á haustin og knattspyrnuið-
kunar í tíma og ótíma heyrir brátt sögunni til. Emirates á laugardögum og
Villa Park á sunnudögum verður í besta falli fjarlægur draumur á næsta
„seasoni“.
„Baldur, vissirðu að vöggudauði er helmingi algengari ef annað barn
hefur notað dýnuna áður?“ spurði hún (með tölvuna fyrir framan sig) í
seinni hálfleik, þegar United var að valta yfir Arsenal. Það hafði ég aldrei
heyrt og varð hlessa. Reynslunni ríkari kvaddi ég Fabregas, flaug í hug-
anum heim frá Emirates, slökkti á sjónvarinu, sneri mér að konunni og
spurði, fullur áhuga: „Hvernig getur vöggudauði ver...“
„Suss, þátturinn minn er að byrja,“ svaraði hún og skellti heyrnartólun-um á eyrun á sér.
HRÆÐIST LIFENDUR
MEIRA EN DAUÐA
Baldur Guðmundsson skrifar
HELGARPISTILL
„Það er mætt mjög snemma
hérna þrátt fyrir að við byrjum
ekki að vinna fyrr en átta. Það
er mætt og drukkið kaffi og
dagurinn skipulagður,“ segir
Heimir Janusarson, forstöðu-
maður Gufunesgarðs, eins
og hann er kallaður í daglegu
máli. „Ég hef oft velt því fyrir
mér hvort ég sé að vinna í
kirkjugarði, hvort það sé rétt
að kalla þetta kirkjugarð. Við
erum með grafreiti fyrir mús-
lima, ásatrúarmenn, óvígðan
reit og fleiri.Hvernig er hægt
að kalla þetta kirkjugarð?“
segir Heimir.
Snýst um tilfinningar
Heimir er garðyrkjufræðingur
að mennt og eru fjórir slíkir
í vinnu í Gufunesgarði. „Við
erum í klippingum nánast
allan veturinn og við reynum
að klippa öll limgerði fyrir jól
því um jólin er svo mikil traff-
ík hérna. Við reynum að hafa
garðinn þá í fínu standi,“ segir
Heimir og bendir á að allt sé
gert af starfsmönnum til að
garðurinn líti sem best út all-
an ársins hring. „Fyrir eftirlif-
endur er náttúrulega bara eitt
leiði í garðinum. Það er leiðið
þeirra - fólk sér ekki hitt. Þetta
snýst allt um tilfiningar.“
Yfir veturinn er ekki hægt
að vera í klippingum allan
daginn vegna birtuskilyrða og
þá finnur Heimir og félagar
önnur verkefni, viðhald og
önnur tilfallandi verkefni. „Þá
erum við að mála og fara í
gegnum vélarnar okkar.“
Hver athöfn er sérstök
Þegar einstaklingur deyr er mikið verk óunnið þangað
til að hann er kominn undir torfu. „Nútíma Íslendingur
deyr á stofnun. Þá er hringt í útfararstofu og líkið er flutt í
líkhús. Þá er það bókað í sérstakt kerfi hjá okkur og síðan
hefur útfararstofan samband til að athuga hvort viðkom-
andi eigi frátekinn stað í garðinum, ef ekki þá er pantaður
grafreitur. Þá sjáum við um að taka gröf.
Það er oft erfitt að taka gröf yfir veturinn því þá er frost-
ið mikið - getur náð alveg niður á 30 sentimetra dýpi. Þá
þarf að brjóta upp jarðveginn með vélum. Það má ekkert
klikka því hver athöfn er einstök - þetta er ekki þannig að
við segjum: „Gengur bara betur næst“. Það verður allt að
vera 100%.“
Tíðin hefur verið einstaklega góð og segir Heimir að
þá geti vatn farið í grafirnar. „Við tökum þá ekki alveg fulla
dýpt fyrr en rétt áður en fólkið kemur. Þá er síðasta skafan
tekin. Við viljum hafa þetta 100% fínt og ef við náum því
ekki þá er gröfunum bara
lokað. Þó að við séum að taka
470 grafir á ári þá þarf hver
ein og einasta að vera 100%.“
Á að vera líf í kirkjugarði
Rúmlega 1.100 Íslendingar
látast á hverju ári og er rúm-
lega helmingur þeirra graf-
inn í Gufunesgarði. „Þegar
þessi garður verður fullgraf-
inn verður hann svipaður
að stærð og Fossvogsgarður.
Þetta eru 30 hektarar og það
má búast við að í það heila
verði 30 þúsund grafir þegar
hann verður fullgrafinn. Það
eru einhverjir tugi ára þangað
til það gerist.“
Gufunesgarður var tekinn
í notkun fyrir 30 árum og er
eitt stærsta útivistasvæðið í
Grafarvogi. „Við viljum að fólk
noti þetta - það á að vera líf
í kirkjugörðum. En auðvit-
að má ekki hvað sem er fara
hér fram. Fólk verður að sýna
tilitssemi.“ Heimir segir að
bálfarir verði sífellt vinsælli
og það sé jákvæð þróun, fyr-
ir kirkjugarðsvörð. „Það má
segja það því þetta sparar
pláss og er auðveldara í um-
hirðu.“
Hefur átt gott
samband við íbúana
Heimir er ekki hræddur þeg-
ar hann labbar um garðinn
- lætur ekki gróusögur um
drauga og afturgöngur fá á
sig. „Maður óttast meira hina
lifandi en hina dauðu. Annars
höfum við átt gott samband
við íbúana hér og getum ekki
kvartað. En maður þarf að
vera með sterkt ímyndunarafl til að vera hræddur í kirkju-
garði. Það eru fáir staðir jafnoft blessaðir og kirkjugarðar.“
Heimir hefur verið í Gufunesgarði í 7 ár en hjá Kirkju-
görðum Reykjavíkur í 15 ár. „Það er mjög hár starfsald-
ur hjá görðunum. Ég segi stundum að ég sé nýi gaurinn.
Þetta er mjög góður hópur sem er hérna og þetta er gef-
andi starf. Við vinnum mikið með fólki og gróðri. Okkar
kúnnar eru allir lifandi, það eru eftirlifendur sem koma
hingað. Fyrir garðyrkjumann er þetta gott starf því þetta
er jöfn vinna yfir allt árið. Garðarnir í Reykjavík eru eitt af
stóru garðfyrirtækjum landsins því hér eru níu faglærðir
garðyrkjumenn. Þetta er stórt fyrirtæki í garðyrkju og er
þokkalega launað. Við erum hér frá átta til hálffimm á dag-
inn og það er aldrei yfirvinna. Þetta er því fjölskylduvænn
vinnutími.“
benni@dv.is
Heimir Janusarson, forstöðumaður Gufu-
nesgarðs, eins og hann er kallaður í dag-
legu máli, gengur óhræddur um garðinn.
Hann er garðyrkjufræðingur að mennt og
hefur verið hjá Kirkjugörðum Reykjavíkur í sjö ár. Hann kallar
sjálfan sig nýja gaurinn því hár starfsaldur er í görðunum.
30 FÖSTUDAGUR 5. febrúar 2010 UMRÆÐA
kirkjugarðsvarðar
Við gröf Heimir er menntaður
garðyrkjufræðingur.
Við gamla golfbílinn
Heimir sinnir viðhaldi
yfir vetrartímann.
Á kaffistofunni Heimir er gríð-
arlega fróður um kirkjugarða
- fer með fólk í menningarferð
um Hólavallagarð.
Ekkert smeykur Heimir
óttast meira fólk sem
er lifandi en þá sem eru
dánir. MYNDIR SIGTRYGGUR ARI