Dagblaðið Vísir - DV - 18.06.2010, Síða 26

26 föstudagur 18. júní 2010 umræða
Er hægt að vera gagnkynhneigður karlmaður en samt verða ástfanginn af karlmanni? Í júní-mánuði árið 1990 greip mig alla vega tilfinning sem ég hef ekki enn getað áttað mig almenni-
lega á. Ég var auðvitað enginn „karlmaður“ þá,
bara ellefu ára gutti með fótbolta í 1. til 500. sæti á
forgangslistanum. En kvöld eitt þetta sumar fyrir
tuttugu árum vann ítalskur karlmaður hug minn
og hjarta og skipaði næstu árin sérstakan sess í
lífi mínu.
Þessi maður heitir Roberto Baggio og var leikmaður ítalska landsliðs-ins í knattspyrnu á HM 1990 sem fór þá einmitt fram á Ítalíu. Reyndar var
Baggio leikmaður landsliðsins í næstu tveim-
ur heimsmeistarakeppnum líka, og skoraði
hann í öllum þessum þremur
keppnum sem engum öðrum
ítölskum leikmanni hefur tekist.
En kveikjan að þessari ... tja –
ást, aðdáun, dýrkun eða hvað ég
á að kalla það – á Baggio var mark sem hann skoraði gegn Tékkóslóvakíu í
þriðja leik Ítala á mótinu. Ég ætla ekki að reyna að halda því fram að þetta
sé fallegasta mark sem skorað hefur verið í knattspyrnusögunni, en glæsi-
legt var það.
Baggio fékk boltann á miðlínu vallarins, alveg upp við hliðarlínuna vinstra megin, og eftir glæsilegt þríhyrningsspil með Giannini tók hann á rás í átt að marki Tékka, beitti nauðsynlegum gabbhreyfing-um til að komast fram hjá Tékkunum sem urðu á vegi hans áður en
Baggio plantaði boltanum í nærhornið fram hjá einum besta markmanni
heimsmeistarakeppninnar þetta árið, Jan Stejskal. Skrifið „Roberto Baggio
1990“ í leitarreitinn á Youtube og þá er þetta mark efst á blaði. Eins og ég
segi, feikilega flott mark en þó ekki með þeim fallegustu sem skoruð hafa
verið. En það var eitthvað í þessu augnabliki sem greip ungan óharnað-
an dreng, sem sat inni í stofu heima hjá sér í blokkinni að Skeljagranda
3, þessum heljartökum fylgilags við leikmanninn sem þarna lék listir
sínar. Michael Jackson, Thundercats og Línan á RÚV höfðu vissulega átt
sinn sess í hjarta mínu þegar þarna var komið sögu. En tilfinningarnar til
Baggios voru af einhverjum öðrum og æðri toga.
Það getur verið að umræðan um leikmanninn fyrir keppnina hafi haft þarna eitthvað að segja. Hann var nýlega orðinn dýrasti fót-boltamaður heims eftir að Juventus hafði keypt Baggio frá Fioren- tina skömmu fyrir HM fyrir upphæð sem í dag þykir smáaurar, upp-
hæð sem samsvaraði þá rúmlega 700 milljónum íslenskra króna ef ég man
rétt. Í kjölfarið brutust úr óeirðir í Flórens því stuðningsmenn Fiorentina
voru skiljanlega alfarið á móti því að besti leikmaður liðsins væri seldur frá
félaginu. Ég hafði ekki fylgst grannt með fréttaflutningnum af látunum eða
afrekum Baggios fram að þessu og vissi því lítið sem ekkert um leikmann-
inn áður en flautað var til leiks Ítalíu og Tékkóslóvakíu að kvöldi 19. júní
1990. Þess má geta að Baggio kom ekki við sögu í fyrstu tveimur leikjum
Ítala í keppninni, sem báður unnust, en fékk sénsinn í Tékkaleiknum þar
sem hann var í byrjunarliðinu. Hann átti svo stóran þátt í því að Ítalía vann
bronsverðlaunin eftir að hafa tapað í vítakeppni í undanúrslitunum gegn
ríkjandi heimsmeisturum, Argentínu.
Hlutverkinu sem Baggio gegndi í ítalska liðinu á HM 1994 er að mörgu leyti hægt að líkja við hlutverk Maradona í liði
Argentínumanna í Mexíkó átta árum
áður. Allir vita að hann vann ekki sama
afrek og sá argentínski ´86, en hlutverk
hans sem prímusmótor og hetja ítalska
liðsins í keppninni er það sem ég horfi
til þegar ég fullyrði þetta. Sá grundvall-
armunur á framlagi þessara stórkost-
legu leikmanna í umræddum keppn-
um er auðvitað sá að Maradona leiddi
sitt lið til sigurs á meðan Baggio skaut
yfir í síðasta vítinu í vítakeppni Ítala og
Brasilíumanna í úrslitaleik HM ´94 sem þýddi að þeir síðarnefndu unnu
keppnina. En það vill gleymast að ef Baggio hefði ekki verið í ítalska liðinu
hefði það að líkindum verið löngu dottið úr keppni. Kappinn skoraði fimm
af sex mörkum liðsins í leikjunum þremur í 16 liða, 8 liða og undanúr-
slitunum sem allir unnust með einungis einu marki. Einnig vill gleymast
þegar menn rifja upp „klúður“ Baggios með vandlætingartón að tveir aðrir
leikmenn ítalska liðsins, Baresi og Massaro, höfðu misnotað sínar spyrnur
þegar hann steig fram til að taka spyrnuna örlagaríku.
Ekki var vandalaust að halda upp á þennan íðilfagra Ítala þar sem hann var nokkuð umdeildur eins og hefð er fyrir með frábæra leik-menn. Þeir sem ekki héldu með Juventus (og svo Milan, Bologna, Inter eða Brescia eftir að Baggio yfirgaf Juve) eða ítalska landsliðinu
áttu vitanlega auðvelt með að finna honum margt til foráttu, en flestir þeir
sem fylgdust með ítalska fótboltanum, og jafnvel þeir sem viðurkenndu
fúslega að Baggio væri frábær knattspyrnumaður og dáðust að töktum
hans á vellinum, hötuðu hárgreiðslu hans eins og pestina. Lengst af ferli
sínum skartaði Baggio nefnilega skotti sem ég viðurkenndi auðvitað aldrei
á þessum árum að væri forljótt, en gengst við því svo sem í dag að taglið
var ekki að gera neitt fyrir kappann.
Þrátt fyrir að árin sem ástarsamband mitt með Ítalanum Roberto Baggio
stóð yfir hafi verið stormasöm hugsa ég til þeirra með hlýju. Ég stóð með
mínum manni í gegnum súrt og sætt og sé ekki eftir því. Hann gladdi mig
líka reglulega með ýmsum verðlaunum sem hann vann til á ferlinum
sem lauk árið 2004. Þá leið mér eins og stúlku sem fær fagran skartgrip frá
unnustanum. Kærasti minn í seinni tíð, Englendingurinn Steven Gerrard,
mætti í þeim efnum alveg taka ítalska sjarmörinn sér meira til fyrirmyndar.
ÁstarsamBand mitt
við karlmann
Kristján H. guðmundsson skrifar
helgarpistill
Evrópusambandið hefur nú fyrir sitt
leyti samþykkt að hefja viðræður við
Íslendinga um aðild að ESB. Það er
fagnaðarefni. Það er okkur Íslending-
um nauðsynlegt og hollt að fá endan-
lega úr því skorið hvort aðild að ESB
henti okkur eða ekki, og við munum
ekki fá neina almennilega niðurstöðu
um það fyrr en eftir raunverulegar
samningaviðræður við sambandið.
Samningaviðræðurnar munu vissu-
lega kosta sitt og það eru peningar
sem sumir sjá nú eftir, enda þarf að
skera ýmislegt niður hjá ríkinu þessi
misserin, en ég held þó að þessum
peningum verði ekki á glæ kastað.
Ef svo fer að aðild að ESB verði tal-
in hagstæð fyrir okkur Íslendinga, þá
munum við alveg áreiðanlega ekki
þurfa að sjá eftir því fjármagni sem
við þurfum nú að eyða í aðildarum-
sóknina.
Og jafnvel þótt niðurstaða samn-
ingaviðræðna við Evrópusambandið
yrði sú að aðild að sambandinu væri
ekki okkur fyrir bestu, þá væri samt
réttlætanlegt að eyða talsverðri fjár-
upphæð til að fá fram þá niðurstöðu.
Því það er deginum ljósara að einn
augljósasti valkostur okkar í þeirri
viðleitni að efla hér á ný stöðugleika
og velsæld, er að ganga í Evrópusam-
bandið. Það væri beinlínis heimsku-
legt og reyndar dónalegt líka að vilja
svipta íslensku þjóðina möguleik-
anum á því að meta þann valkost í
alvöru – og án þeirra sleggjudóma
sem furðu mikið af ESB-umræðunni
hingað til hefur einkennst af. Nið-
urstaða úr aðildarviðræðum er eina
raunverulega prófið sem Íslendingar
munu geta tekið varðandi það hvort
aðild hentar okkur eða ekki. Það próf
verðum við að taka. Jafnvel þótt nið-
urstaðan yrði sú að við vildum ekki
gerast aðilar að ESB, þá borgar sig
að gangast undir prófið – því annars
verða næstu ár og áratugir undirlagð-
ir af umræðum um þetta málefni.
BEST AÐ LJÚKA
ESB-UMRÆÐUNNI AF
Því þeir sem telja okkur best borgið
í samtökum Evrópuríkja, munu ekki
skipta um skoðun. Það er því lang-
best fyrir alla aðila að koma málinu
á hreint. Andstæðingar aðildar ættu
meira að segja að fagna því sérstak-
lega að aðildarumræður fari fram
núna, þegar skoðanakannanir gefa til
kynna að þjóðin hafi miklar efasemd-
ir um ESB. Aðildarviðræður gætu
varla farið fram á hagstæðari tíma
fyrir þá, og þeir ættu allra síst að bera
fram illa hugsaðar tillögur eins og þá
að nú ætti að draga umsóknina um
ESB til baka.
Sú tillaga er að sönnu eitt átakan-
legt dæmi um að því miður eru ekki
endilega miklar líkur á að umræður
um kosti og galla ESB-aðildar muni
færast upp á hærra plan á næstunni.
Ástæðan er auðvitað sú að ef Ís-
lendingar færu nú að draga umsókn-
ina til baka, þá myndi ESB hrökkva
svo til baka gagnvart okkur Íslending-
um að ekki yrði tekið við aðildarum-
sókn frá okkur næstu áratugina. Og
skiljanlega, því það yrði náttúrlega lit-
ið á okkur sem hálfgert rugl-ríki ef við
förum af stað með svo mikilsvert mál
sem aðild að ESB en stökkvum svo
til baka ári seinna: „Ihihi, við vorum
bara að plata.“
Þetta þykir Unni Brá Konráðs-
dóttur kannski til marks um gáfulegt
framferði á alþjóðavettvangi, en mér
þykir það ekki. Mér þykir það væg-
ast sagt kjánalegt og það er sorglegt
að sjá Bjarna Benediktsson, formann
Sjálfstæðisflokksins, gefa þessari vitl-
eysu undir fótinn – allt út af þeirri
úlfakreppu sem hann er kominn í
innan flokksins. Sem formaður í þeim
stjórnmálaflokki, sem alltaf hefur gef-
ið sig út fyrir að vera mjög ábyrgðar-
fullur í utanríkismálum, þá þykir mér
Bjarni ansi óábyrgur í þessu máli.
PILTARNIR OKKAR KVADDIR Í
HERINN?
Við höfum því miður séð æ fleiri
dæmi um það upp á síðkastið að það
sé ekki endilega von á mjög gáfulegri
umræðu um ESB. Þó ég hafi í aðra
röndina svo mikla trú á löndum mín-
um, að ég reyni að treysta því að þeir
muni geta rætt um þetta mikilsverða
mál án þess að bullið keyri alveg um
þverbak, þá verð ég að viðurkenna að
stundum læðist að mér efi.
Alræmdasta dæmið um það á
hvílíkar villigötur umræðan um ESB
hefur þegar komist, og út í hvaða
móa hún gæti lent, ef svo heldur
áfram sem horfir, er auðvitað hin víð-
fræga auglýsing frá samtökum ungra
bænda. Þar var reynt að koma því inn
hjá þjóðinni að ef við gengjum í ESB,
þá þyrftu íslenskir piltar að gangast
undir herskyldu í einhverjum Evr-
ópuher sem væri í undirbúningi.
Þetta var bara tóm vitleysa og
steypa – eins og ég vona að allir heið-
arlegir og vel upplýstir andstæðingar
ESB geti viðurkennt. Það stendur ekki
til að búa til slíkan her, það er ekki
herskylda í Evrópu (nema í örfáum
löndum) og stendur ekki til að koma
henni á, og Ísland hefur í áratugi verið
þátttakandi í alþjóðlegum samtökum
(Sameinuðu þjóðirnar, NATO) sem
halda úti herjum, án þess að piltarnir
okkar hafi verið kvaddir í þá heri.
UPPLOGNAR UPPLÝSINGAR
Þessi auglýsing ungra bænda skaut
svo langt yfir markið að hún var eig-
inlega varla svaraverð – nema af
tveimur ástæðum. Í fyrsta lagi ef ung-
ir bændur vissu sjálfir að auglýsing-
in þeirra var út í hött. Þeir hljóta eig-
inlega að hafa vitað það, því ég veit
ósköp vel að ungir bændur eru eng-
in fífl. En hafi þeir vitað það, þá hafa
þeir sem sagt farið af stað með áróð-
ur gegn ESB sem þeir vissu sjálfir að
væri bara innantómur hræðsluáróð-
ur og tómt fleipur.
Sem er ekki góður vitnisburður
um það sem í vændum er.
Því þá hefur verið farið af stað í
þeim tilgangi að reyna að planta í
hugum lítt upplýstra landsmanna
upplognum upplýsingum.
En í öðru lagi, hafi ungir bændur
ekki vitað hversu fráleit auglýsing-
in þeirra var, þá eru þeir svo furðu-
lega illa upplýstir að það er beinlínis
hrollvekjandi ef svona samtök telja
sig þess umkomin að láta til sín taka í
umræðu sem þau vita svo bersýnilega
svo lítið um.
Ég hef reyndar verið að furða mig
á því að enginn fjölmiðill skuli hafa
spurt unga bændur út í það af hverju
þeir hafi farið af stað með svo vitlausa
auglýsingu. Vilji þeir berjast gegn ESB
vegna sinna eigin hagsmuna í land-
búnaðarmálum, þá er það gott og
blessað, og alveg sjálfsagt mál.
Sérstaklega ef þeir nota til þess
sína eigin peninga – en ekki fjárstyrki
frá ríkinu.
BULLIÐ ER EKKI TIL
ÚTFLUTNINGS
Ég vona að auglýsingin frá ungum
bændum sé ekki vitnisburður um
það sem koma skal, ekki frekar en hin
arfavitlausa tillaga Unnar Brár. Við
þurfum að taka afstöðu til ESB og við
eigum að gera það á grundvelli raun-
verulegra upplýsinga sem fást í raun-
verulegum samningaviðræðum, sem
við göngum til stolt og samhent, en
skiljum bullið eftir heima.
Við getum bullað nægju okkar hér
á heimavígstöðvum, bullið okkar er
ekki til útflutnings.
burt með bullið!
trésmiðja illuga
Þetta þykir Unni
Brá Konráðsdóttur
kannski til marks
um gáfulegt fram-
ferði á alþjóðavett-
vangi, en mér þykir
það ekki.
Illugi Jökulsson vonar að umræðan um aðild að ESB verði vit-
rænni héðan í frá en hingað til: