Dagblaðið Vísir - DV - 18.06.2010, Síða 31

viðtal 18. júní 2010 föstudagur 31
„NúNa er miNN tími“
Reynir Pálmason bifvélavirki og Eygló Þor-
geirsdóttir eigandi snyrti-, nudd- og fótaað-
gerðastofunnar Eyglóar. „Mamma og pabbi
hafa búið í sama húsinu frá því að ég var fimm
ára svo maður er orðinn ansi kröfuharður á
ræturnar. Þarna vil ég hafa þau og það er allt-
af jafngott að koma heim. Pabbi hefur líka
unnið á sama verkstæðinu síðan ég var krakki
auk þess sem hann hefur sungið með Karla-
kór Reykjavíkur í 17 ár og við mætum öll sam-
viskusamlega á tónleika. Mamma er hins vegar
galdrakona, hún er m.a. sjúkranuddari og lærði
austurlenskar læknismeðferðir og nálastungur
í Englandi á fullorðinsárum sínum.“
Fjölskyldan skiptir mestu
Aðspurð hvernig þeim mæðgum gangi að
starfa saman segir hún þær báðar hafa þrosk-
ast með árunum. „Þetta hefur gengið ótrú-
lega vel en auðvitað koma erfiðar stundir inn
á milli. Þegar ég var að byrja var ég hálfgerð-
ur krakki og hún framagjörn bisnesskona og
þá voru árekstrarnir harðari. Þetta er eins og
hjónaband, maður slípast til,“ segir hún og
bætir við að fjölskyldan sé afar samrýnd. „Þrátt
fyrir aldursmun erum við systkinin samrýnd og
erum nú öll komin í sama hverfið, gamla hverf-
ið okkar, rétt hjá mömmu og pabba. Við eigum
öll börn svo samgangurinn er mikill,“ segir hún
og bætir við að það skipti hana miklu máli að
viðhalda tengslunum. „Fjölskyldan er það dýr-
mætasta sem maður á, að allir séu heilbrigðir
og glaðir, það kemur númer eitt og allt annað á
eftir. Stórfjölskyldan er voðalega náin og hittist
reglulega í gamla bæ afa og ömmu sem er rétt
hjá Laugavatni.“
tími uppskerunnar
Ingibjörg á ljúfar minningar úr æsku en margar
hennar bestu vinkvenna eru stelpur sem voru
með henni í fyrstu bekkjum barnaskóla. „Ég
var aldrei mikill námsmaður á bókina og hafði
lítinn áhuga á að læra. Ég var frekar hvatvís og
óþekkur krakki og hefði örugglega verið greind
með ofvirkni, athyglisbrest, lesblindu, hvat-
vísi og mótþróaþrjóskuröskun og þar fram eftir
götunun ef greiningar hefðu verið í boði á þeim
tíma. Námið var mér erfitt en ég var „ligeglad“
og lét það ekki á mig fá. Ég var frökk og fór mín-
ar eigin leiðir og það bjargaði mér örugglega frá
því að enda úti í horni. Óþekktin óx svo af mér
en ég er enn frekar örgeðja sem hefur reyndar
oftar unnið með mér en á móti,“ segir hún og
bætir við að síðustu árin hafi hún verið duglegri
við að fara út fyrir þægindamörk sín. „Ég hef
verið kjarkaðri við að framkvæmda hugmyndir
mínar og kýla bara á hlutina því þá virðast þeir
oft vinda upp á sig. Í dag stend ég á fertugu og
er að uppskera þvílíkt út af því að ég hef stokkið
út í djúpu laugina,“ segir hún og bætir við að
hún hafi verið lengi að þroskast. Í dag sé hún
loks komin með þroska, kjark og sjálfstraust
sem hana hafi skort á yngri árum. „Nú veit ég
betur hvar veikleikar mínir og styrkur liggja. Ég
var leitandi og miklu óöruggari á milli tvítugs
og þrítugs en fór að blómstra eftir þrítugt. Hins
vegar, ef maður hugsar vel um sig, borðar holl-
an mat og fer reglulega út að skokka er maður
alltaf 25 ára,“ segir hún hlæjandi.
púkinn enn til staðar
Bækur Ingibjargar fjalla um unglingsárin en
sjálf segist hún hafa verið hálfgerður villingur
á sínum unglingsárum og mun villtari en dótt-
ir hennar nokkurn tímann. „Kannski var þetta
bara tíðarandinn. Maður var bara í gaggó
þegar maður fór að sniglast í kringum Villta
tryllta Villa og Best í Fáksheimilinu. Flotta
liðið hékk á D14 en ég tilheyrði lopapeysu-
liðinu sem hékk á Matstofunni við Hlemm
þar sem við stálumst til að reykja og spiluð-
um Pac-Man. Síðar tóku Sigtún, Casablanca
og Tunglið við. Við vinkonurnar tókum virk-
an þátt í þessu öllu en lentum sem betur fer
allar standandi. Við fórum tvær ásamt fyrsta
kærasta mínum og vini hans í þriggja vikna ferð
til Benidorm sumarið eftir níunda bekk, þá 15
og 16 ára og vorum búnar að vinna fyrir bæði
flugi og gjaldeyri sjálfar. Nokkrar svona ferðir
fylgdu síðan í kjölfarið árin eftir og við eigum
góðar minningar frá þeim tíma en guð minn
góður, ég myndi ekki hleypa dóttur minni svo
glatt í svona ferð í dag þótt hún sé eldri en ég
var þá. Þetta var öðruvísi í þá daga og ég man
ekki betur en að töluvert af krökkum í næstu ár-
göngum við okkur væru að fara í svona ferðir
líka. Í dag höfum við vinkonurnar enn gaman
af því að hittast og fá okkur í tána, það verður
ekki af okkur tekið, púkinn kemur upp reglu-
lega og þá þarf ekki að snúa upp á hendurn-
ar á þeim til að hittast yfir rauðvíni og spjalla.“
Dóttir Ingibjargar, Lovísa, er 17 ára en þau Ósk-
ar eiga soninn Reyni, sem er sex að verða sjö
ára. „Við mæðgurnar áttum tímabil þar sem við
rifumst eins og systur og ég fór niður á hennar
plan en sem betur fer þroskast maður og lær-
ir. Við erum mjög tengdar en afar ólíkar. Hún
byrjaði mun seinna á öllu partístandi og tíma-
bilið þegar ég þurfti að standa vaktina, rjúka til
og sækja, stóð stutt. Í dag er hún orðin rólegri.
Nema þetta sé bara lognið á undan stormin-
um. Við foreldrar eigum oft erfitt þegar börnin
eru að byrja í þessum fullorðinsheimi og verð-
um að vera vel vakandi á meðan þau eru að
fóta sig í þessu umhverfi og gera sér grein fyr-
ir takmörkum sínum. Þegar þau hafa áttað sig
verðum við að slaka aðeins á og treysta þeim
því annars fara þau bara í uppreisn.“
Baðaði sig í stjörnuljóma
Nýlegar fréttir af Ingibjörgu umkringdri
Hollywood-stjörnum vöktu mikla athygli. Hún
segist ekki hafa farið til Los Angeles í leit að
frægð og frama en að vissulega hafi hún tekið
ferilskrána með. „Þetta var langþráður draum-
ur hjá mér og æskuvinkonu minni, sem tengist
þessum bransa ekki neitt. Við fengum að gista
hjá gömlum vini og eitt leiddi af öðru og fyrir
tilviljun lentum við í partíi hjá Casper Christen-
sen og Iben Hjejle úr Klovn. Það var ofboðslega
gaman að fá að hitta þau og geta talað við þau
dönsku. Ég var ekki komin í þessa veislu til að
tala um sjálfa mig en auðvitað notaði ég tæki-
færið, kynnti mig og lét þau hafa CV-ið mitt.
Þetta var ósköp indælt og gaman að hafa kynn-
ast þeim,“ segir hún og bætir við að stórleikar-
inn Joaquin Phoenix hafi einnig kíkt í partýið.
„Maður fékk ekkert stjörnur í augun en auð-
vitað var gaman að að baða sig í stjörnuljóma
fyrir tilviljun. Kannski maður hefði misst sig í
þessum aðstæðum hér á árum áður en í dag
er maður kominn yfir slíkt enda eru þetta bara
manneskjur eins og við hin.“
tími til að hugsa stærra
Ingibjörg viðurkennir að það gæti verið gam-
an að fá tækifæri í útlöndum. „Hingað til hef ég
verið bundin við Ísland en nú er kominn tími
til að hugsa stærra. Ég er búin að sjá og læra
hvernig hlutirnir ganga fyrir sig hér heima og
ef ég er með góða vöru í höndunum ætti ég
að geta selt hugmyndina úti eins og hér,“ seg-
ir hún og bætir við að hún horfi bæði til Dan-
merkur og Bandaríkjanna í þeim efnum. „Ég
er komin með ágæta ferilskrá og aldrei að vita
hvað maður gerir. Af hverju ættu hlutirnir ekki
að geta gengið annars staðar líka ef maður er
með flott verkefni? Þetta veltur auðvitað allt á
því sem þú ert að kynna.“ Aðspurð hvort hún
vilji slá í gegn sem leikkona eða rithöfundur/
handritshöfundur segir hún ómögulegt að ætla
sér að meika það sem leikkona í Hollywood í
dag. „Ég hugsa um erlendan markað sem höf-
undur frekar en leikari, hitt kæmi frekar í kjöl-
farið, þótt það sé ekkert sem segi að þótt mað-
ur selji handrit fylgi maður með sem leikari í
kaupbæti.“
sultarólin hert
Eiginmaðurinn er í byggingageiranum og var
einn af þeim heppnu sem héldu vinnunni
eftir hrunið. Fjölskyldan hefur þó fundið fyr-
ir kreppu því verkefni Óskars fluttust mikið út
fyrir landsteinana. „Á tímabili fann maður fyr-
ir öryggisleysi en sem betur fer er stofan henn-
ar mömmu rótgróin og með tryggan kúnna-
hóp svo þar finnum við ekki fyrir kreppu. Óskar
þurfti á tímabili að vinna mikið í Færeyjum svo
ég var grasekkja í um níu mánuði með tveggja
vikna millibili. Við vorum ótrúlega fljót að að-
lagast breyttum aðstæðum og notuðum Skype
mikið. Verandi listamaður er maður van-
ur harkinu. Í þeim geira hefur alltaf verið
kreppa. Í dag er kannski enn erfiðara að fá
styrki og slíkt en ég hef hvort sem er aldrei
fengið neina slíka og alltaf gert hlutina meira
og minna sjálf og fundið mínar eigin leiðir.
Framleiðendur mínir fengu framleiðslustyrk
frá Kvikmyndamiðstöð Íslands fyrir hand-
ritið mitt sem var auðvitað frábært því þá
stækkaði hugverk mitt skyndilega til muna,“
segir hún en bætir við að hún taki ekki eftir
breyttu lífsmunstri hjá fólkinu í kringum sig.
„Vissulega þurfa margir að herða sultarólina
og maður veit að þessi og hinn eru með lán-
in fryst, ég er sjálf með myntkörfu á bílnum
og svona, en samt sem áður lifa allir sínu lífi
og það er, sem betur fer, enginn á leiðina á
götuna nálægt mér.“
núna er minn tími
Varðandi framtíðina er Ingibjörg bjartsýn.
„Ég hef ýmsar hugmyndir sem mig langar
til að framkvæma en ætla að taka eitt verk-
efni fyrir í einu. Ég er að skrifa um Gísla á
Uppsölum þar sem ég stikla á stóru á hans
lífi og ég vona að sú bók komi út fyrir jólin
en það á eftir að koma í ljós. Það er voða-
lega gaman að lifa þegar maður er frjór og
ég vonast til að geta haldið því áfram og
fengið að sjá hvert það leiðir mig. Ég er á
góðum stað, á besta stað í lífinu finnst mér,
á góða fjölskyldu og er afslöppuð og róleg. Það
er allt í frekar miklum blóma,“ segir hún bros-
andi og bætir við að hún sé á einhvers konar
tímamótum. „Ég hef komist yfir margar stór-
ar hindranir, komið leikriti á koppinn, bókun-
um mínum út, leikið í kvikmyndum, sjónvarpi
og skrifað kvikmyndahandrit. Ég hef sjaldn-
ast fengið hlutina upp í hendurnar en þegar
það gerist er það gaman. Það er ágætistilbreyt-
ing að geta mætt í vinnuna og leikið en þurfa
ekki að fjármagna verkið eða semja það, stilla
ljósin og þar fram eftir götunum. Ég hef hins
vegar lært að ekkert kemur til þín af sjálfu sér.
Við verðum að hafa fyrir hlutunum og hver er
sinnar gæfu smiður. Ég er komin yfir ákveð-
inn þröskuld og hef fyrir vikið öðlast meiri trú
á sjálfri mér og finn að fólk er móttækilegra fyr-
ir mér og hugmyndum mínum, sem er góð til-
finning. Núna er minn tími, loksins fóru rósirn-
ar að blómstra.“
indiana@dv.is