Dagblaðið Vísir - DV - 20.01.2012, Blaðsíða 45

Dagblaðið Vísir - DV - 20.01.2012, Blaðsíða 45
Tækni 45Helgarblað 20.–22. janúar 2012 Komdu þér í form í vetur n Ekki láta myrkrið og kuldann stoppa þig Ekki hverfa í myrkrið n Í svartasta skammdeginu getur hreinlega verið hættu- legt að fara út að hlaupa. Veldu fatnað með endurskins- merkjum. Bílstjórar sjá þig best ef þú ert með endurskin á höndum og fótum. Ekki klæða þig of mikið n Þótt það sé kalt úti skaltu passa að klæða þig ekki of mikið. Þú svitnar við hlaupin og fötin verða rök og óþægileg. Í versta falli geturðu ofkælst. Klæddu þig eins og þú myndir gera ef það væri 10 gráðum heitara úti. Líkaminn hitnar um leið og þú ferð að hreyfa þig. Því meira sem þú æfir utandyra því betur lærir líkaminn að takast á við kuldann. Ekki geyma síma í rassvasa n Mundu endilega eftir símanum þegar þú ferð út að hlaupa en passaðu að geyma hann ekki þar sem hann getur blotnað. Fáðu þér jakka með vatnsheldum vösum, nægi- lega stórum fyrir síma. Ekki þurrka íþróttaskó í þurrkara n Að hlaupa úti í rigningu þýðir bara eitt – blautir íþróttaskór. Ekki freistast til að henda skónum í þurrkara því hitinn bræðir límið í skónum. Góð leið til að þurrka blauta íþróttaskó er að fylla skóna af dagblöðum. Ekki hoppa strax á stigvélina n Sýklar virðast dreyfa sér hraðar á veturnar. Ef þú velur að hreyfa þig inni á líkams- ræktarstöð skaltu muna að þrífa handföng á tækjum og tólum sem þú notar, bæði fyrir og eftir notkun. Helst með efni sem drepur bakteríur. Farðu úr blautu fötunum n Ekki láta kvöldmatinn, fréttirnar eða tölvupóstinn ginna þig til að setjast niður í blautum fötum eftir hlaupið. Þú gætir ofkælst. É g var fyrst sett í megrun þegar ég var tíu ára. Þá var ég svelt og látin taka inn mirapront, sem er ekkert annað en amfeta­ míntöflur,“ segir íslensk þriggja barna móðir sem er óvirkur matar­ fíkill. Konan er í GSA­samtökunum sem eru tólf spora samtök og krefjast nafnleysis. Í þessari grein verður hún kölluð Anna. Ömurleg minning Anna segist alltaf hafa átt í baráttu við fíkn í mat. „Ég var samt ekki rúll­ andi feitt barn. Ekki eins og krakkar geta verið í dag. Kannski var ég svona fimm til tíu kílóum þyngri en þeir sem voru grennstir í bekknum,“ seg­ ir hún en bætir við að hún hafi ekki haft neina stjórn þegar kom að því að borða. „Foreldrar mínir reyndu að koma í veg fyrir að ég æti allt sem ég komst í. Þau máttu ekki snúa sér við án þess að ég væri komin inn í ísskáp eða búin að stela peningi og farin út í sjoppu. Mín myrkasta minningin er þegar ég var 11 ára. Ég hafði ekkert borðað allan daginn en þar sem ég hafði misst fimm kíló vildu foreldr­ ar mínir verðlauna mig með því að fara út að borða. Minningin er alveg ömur legt. Því fer fjarri að ég kenni foreldrum mínum um ástandið, ég er matarfíkill og þau voru að reyna að hjálpa mér. Allar þessar misheppn­ uðu aðferðir voru afleiðing en ekki orsök af mínum vanda.“ Áfengi lausnin Anna segir unglingsárin hafa verið sér erfið. „Ég var alltaf feitari en hinir krakkarnir. Auðvitað getur feitu fólki liðið ágætlega en ég var buguð af þessum sjúkdómi. Mér fannst alltaf allir vera að horfa á mig og hugsa um það hvað ég væri feit. Lausnin fyrir mig var að drekka. Undir áhrifum áfengis fannst mér ég vera skutla,“ segir Anna sem hafði reynt alla mögulega kúra. „Ég hafði reynt allt. Töflur, duft, námskeið, ógeðslega safa. Ég var send í megrunarklúbb­ inn Línuna, svelti mig – ekkert virk­ aði,“ segir hún en bætir við að hún hafi þó aldrei stefnt á hjáveituaðgerð. „Ég var aldrei nógu feit og ég veit líka að þessi fíknarsjúkdómur hefur ekk­ ert með önnur líffæri en heilann að gera. Það er ekki hægt að taka í burtu matarfíknina með því að skera í mag­ ann. Matarfíkn byggist á stjórnleysi og vanmætti. Ég er varnarlaus þegar kemur að fyrsta bitanum. Ég á enga sögu um árangur í megrunarkúr. Ég entist aldrei lengur en til hádegis.“ Svaf og át Anna er einnig óvirkur alkóhólisti. Hún segir margt líkt með áfengis­ sýki og matarfíkn. „Þetta er bara sitt­ hvor hliðin á sama peningnum. Hins vegar er meiri skilningur á alkó­ hólisma í samfélaginu. Það er svo mikil skömm að geta ekki stjórnað því sem maður borðar,“ segir Anna sem kynntist tólf sporakerfinu 2003. „Ég þurfti að fara niður á djúpan og dimman botn áður en ég leitaði mér hjálpar árið 2005. Þá var ég hætt að geta mætt í skólann og gat ekki hugs­ að um barnið mitt. Ég bara svaf og át allan daginn. Ég gerði ekkert og þreif ekki í kringum mig. Að lokum var barnavernd komin inn í málið,“ seg­ ir hún en bætir við að ástandið hafi ekki alltaf verið svona slæmt. „Stundum komu tímabil sem voru góð. Eitt kvöldið, þegar ég sat heima eftir að hafa haft ágætis stjórn í nokkra daga, fór ég að hugsa hvort þetta gæti kannski bara gengið svona en fann í hjarta mér að ég yrði að fá hjálp. Ég vissi að þótt mér myndi ganga vel í nokkrar vikur, mánuði og jafnvel ár myndi skepnan alltaf ná tökum á mér aftur. Upp úr því reis ég upp með hjálp annarra sem þekktu vandamálið og höfðu fengið lausn“ segir hún og bætir við að það hafi verið mikill léttir að komast að því að matarfíkn er sjúkdómur. „GSA eru samtök fólks sem hjálpar hvert öðru því það hefur átt við sama vanda að stríða. Ég byrjaði á að hringja í vin­ konu mína sem ég vissi að væri í GSA. Hún tók á móti mér og bjargaði lífi mínu.“ Fráhald í sex ár Aðspurð segist hún ekki dvelja í for­ tíðinni. „Ég get samt rétt ímyndað mér hvar ég væri ef ég hefði ekki fengið hjálp. Allavega væri ég ekki gift, þriggja barna móðir sem mun klára háskólanám í vor,“ segir Anna sem hefur verið í fráhaldi í rúm sex ár. „Ég hef ekki smakkað sykur né hveiti allan þann tíma. Ég vigta og mæli þrjár máltíðir á dag og fæ mér aldrei neitt á milli mála. Á þessum tíma hef ég gengið með og fætt tvö börn, veikst alvarlega af fæðingar­ þunglyndi, gift mig, jarðað tengda­ mömmu og margt annað en samt hef ég aldrei freistast. Ég er ekki lengur með hugsanagang virks matarfíkils og þessir hlutir freista mín ekki lengur,“ segir hún en viður kennir að hún hafi verið feg­ in þegar jólunum lauk og hún get­ að hent restinni af smákökunum. „Mér finnst óþarfi að hafa þetta fyrir framan augun allan daginn. Eins horfi ég ekki lengur á matreiðslu­ þætti. Ég upplifi þá eins og að horfa á klámmynd.“ Feitir eru annars flokks Anna segist hafa grennst mikið en að talan á vigtinni sé ekki jafn mikil væg og andlegi batinn sem hún hafi náð. „GSA eru ekki megr­ unarsamtök og matarfíkn er ekki aumingjaskapur. Þetta er sjúkdóm­ ur sem getur leitt til geðveiki og dauða,“ segir hún en bætir við að hún sé lifandi sönnun þess að það sé til lausn. Það er ekki nóg að hætta bara að borða þær matartegundir sem valda mér skaða, heldur verð­ ur hugsanagangurinn að breytast, og það gerist þegar við vinnum tólf reynsluspor, sem eru grundvöllur batans í öllum tólf spora samtökum „Ég var alin upp við það að ef þú ert feit þá ertu annars flokks mann­ eskja sem á ekkert gott skilið. Í dag tek ég ábyrgð á mínum sjúkdómi,“ segir hún og bætir við að hún hefði aldrei trúað því fyrir sex árum að hún ætti eftir að ná slíkum tökum á lífinu. „Ég hef fengið alla mína drauma uppfyllta.“ indiana@dv.is Matarfíkn er sjúkdómur n Íslensk þriggja barna móðir í GSA-samtökunum háði erfiða baráttu við matarfíkn Fíkn í mat Anna segir að matarfíkn sé alls ekki aumingjaskapur. Reynir Traustason Baráttan við holdið F eitt kjöt og kruðerí er samofið örlagasögu minni sem offitu­ sjúklings. Frá því ég komst á þann aldur að fitna fyrir al­ vöru hef ég barist við matarfíkn. Ég mátti varla sjá sykurmola án þess að innbyrða hann. Þessi fíkn er af sama toga og fíkn í nikótín eða áfengi. Allt skemmir þetta lífs­ möguleika og drepur fólk. F yrsta megrunin mín var í fram­ haldi af því að afi minn sagði mér frá manni sem var svo feitur að uppréttur sá hann ekki á sér typpið. Mér til skelfingar komast ég, ung­ lingurinn, að því í sturtunni að ég þurfti að halla mér fram til þess að sjá þetta mikilvæga líffæri. Átakið hófst og áratuga baráttusaga. Það er varla til sá megrunak­ úr sem ég hef ekki prófað á þeim 30 árum sem ég hef barist við offitu. Á meðal þeirra sérstöku kúra sem koma upp í hugann eru megrunar karamellur sem slógu í gegn á síðustu öld. Þetta var sann­ kölluð sælkeramegrun sem gekk út á það að úða í sig sem mestu af þessum hnullungum sem síðan hægðu á brennslunni. Maður varð stöðugt saddur og stútfullur af einhverju sem óþarft er að nefna. Ég fékk ógeð á karamellunum og klígju við tilhugsunina eina. En þá hafði ég lést um 20 kíló og byrjaði að fitna aftur. É g hef stöðugt prófað nýja kúra og gjarnan náð árangri og síðan glutrað honum niður. Ég var eins og flóð og fjara. Scars­ dale­kúrinn var einn. Annar var hamstrakúrinn sem gekk út á að lifa á sama fóðri og nagdýrin. Vinur minn fór í fitusog þar sem dælt var úr honum fimm lítrum af gulri fitu. Ég íhugaði að prófa það og fara jafnvel í svuntuaðgerð í framhald­ inu. Kostnaðurinn fældi mig frá og ég fór á Herbalife. Það var ágætt á meðan það varði en klígjan náði yfirhöndinni og nú fæ ég óbragð við að hugsa um gumsið. En ég hafði lést um 25 kíló. N ýjasti kúrinn minn hófst fyrir ári. Þá taldist mér til að ég hefði í gegnum alla mína baráttu þyngst um 250 kíló. Á móti kom að megrunarátökin höfðu skilað því að ég hafði lést um 210 kíló. Að þessu sinni var kúrinn einfaldur. Mestallur sykur, hveiti og fita var tekið úr fæðunni. Inn kom létt AB­mjólk án sykurs sem var eitthvað það versta sem ég hafði látið ofan í mig. Vikum saman hálf­ kúgaðist ég yfir ósköpunum. Um miðjan dag borðaði ég hrökkbrauð með þunnu lagi af smjöri og osti. Í kvöldmat var síðan kjöt eða fiskur með grænmeti. Samhliða þessu setti ég markið á 20 fjallgöngur í mánuði. Þ að er liðið meira en ár síðan átakið hófst. AB­mjólkin smakkast sem lostæti þegar búið er að setja í hana rúsín­ ur. Planið um fjallgöngurnar hefur haldið og rúmlega það. Að baki eru á einu ári 330 göngur, sú hæsta í tæplega 1.000 metra hæð. Rúm­ lega 40 kíló eru fokin sem leiðir til þess að öll mín átök hafa skilað því að ég hef lést um 250 kíló. Ég nálg­ ast kjörþyngd og sé það sem ég þarf að sjá í sturtunni. Á þessu ári mun það koma í ljós hvort tekst að halda árangrinum. Ég þyngdist um 250 kíló
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56

x

Dagblaðið Vísir - DV

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Dagblaðið Vísir - DV
https://timarit.is/publication/255

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.