Dagblaðið Vísir - DV - 17.02.2012, Blaðsíða 50

Hvað er að
gerast?
Laugardagur
Föstudagur
Sunnudagur
18
feb
17
feb
19
feb
Páll Óskar og Lay Low
Hýrustu tónleikar Hörpu hingað til
er yfirskriftin á tónleikum Páls Ósk-
ars og Lay Low sem sameina krafta
sína í tilefni vetrarhátíðar Rainbow
Reykjavík. Þessi
tvö risanöfn í
íslensku tón-
listarlífi ætla
taka höndum
saman og vera
með magnaða
tónleika í
Norðurljósasal Hörpu á föstudags-
kvöldið. Miðaverð er 2.900 krónur
en tónleikarnir hefjast klukkan
20.30.
Syngja lög Bergþóru
Í menningarhúsinu Hofi á Akureyri
verða tónleikar þar sem flutt
verður valið efni úr söngvasafni
Bergþóru Árnadóttur. Sérstakur
gestur á tónleikunum verður Pálmi
Gunnarsson, söngvari og bassa-
leikari, sem starfaði með Bergþóru
um árabil. Tónleikarnir hefjast
klukkan 20.00 og kostar miðinn
2.900 krónur.
Sálin á Nasa
Nú styttist í að skemmtistaðnum
Nasa verði lokað og fer því hver að
verða síðastur
að sjá Stebba
Hilmars og
Sálina troða
upp á einum af
þeirra uppá-
haldsstöðum.
Á laugardaginn
verður hljómsveitin með tónleika
á Nasa þar sem nokkur lög sem
hafa prýtt lagalistann undanfarin
ár fá að heyrast. Í bland við alla
slagarana að sjálfsögðu. Tón-
leikarnir hefjast klukkan 23.00 og
kostar 2.500 krónur inn.
Afmæli Stórsveitarinnar
Stórsveit Reykjavíkur fagnar um
þessar mundir tuttugu ára afmæli
sínu. Af því tilefni ætlar sveitin
að halda tónleika í Kaldalónssal
Hörpu í dag klukkan 15.00. Á þess-
um tónleikum verður litið um öxl
og leikin lög tengd þeim fjölmörgu
plötum sem sveitin hefur gefið út
og komið að. Miðaverð er 2.500
krónur og hefjast tónleikarnir eins
og áður segir klukkan þrjú.
Söngleikjatónlist í Hofi
Á laugardagskvöldið verða leiknir
tónleikar í menningarhúsinu Hofi
á Akureyri. Þar verður flutt söng-
leikjatónlist og dægurlög í bland
við óperuaríur í útsetningum
Þorvaldar Bjarna Þorvaldssonar.
Meðal söngvara er hinn óviðjafn-
anlegi Garðar Þór Cortes. Miðinn
kostar 2.900 krónur en tónleikarnir
heita Lífsins karnival og hefjast
klukkan 20.00.
Lögin hennar mömmu
Það hljóma ljúfir tónar í Salnum
í Kópavogi á sunnudaginn en þá
ætla Raggi Bjarna, Hera Björk og
Bjarni Baldvins að leiða saman
hesta sína og flytja lögin sem
mömmur og ömmur rauluðu við
heimilisstörfin á sjötta og sjöunda
áratug síðustu aldar. Perlur á borð
við Heyr mitt ljúfasta lag og Fjórir
kátir þrestir. Tónleikarnir hefjast
klukkan 20.00 og kostar miðinn
3.500 krónur.
50 17.–19. febrúar 2012 Helgarblað
„...eiga hrós skilið
fyrir gott framtak“Menning
m e n n i n g @ d v . i s | d v . i s / m e n n i n g
Ég er vindurinn
Þjóðleikhúsið
„Bara brilljant!“
Hundur í óskilum:
Saga þjóðar
L
eikhúsin gleyma ekki
börnunum frekar en
endranær. Leikfélag
Reykjavíkur reið á vað­
ið með stórsýningu á
Galdrakarlinum í Oz í haust­
byrjun; sú sýning gengur enn
við vinsældir. Þjóðleikhúsið
stendur sig ekki eins vel að
þessu sinni; það lætur nægja
litla sýningu handa yngstu
áhorfendunum í Kúlunni, er
ekki með neina stóra barnasýn­
ingu á stóra sviðinu. Kannski
telja menn þar á bæ að Vesa­
lingarnir eigi að vera brúkleg
og boðleg fjölskyldusýning, og
má vera að nokkuð sé til í því.
Mér telst til að á höfuðborgar­
svæðinu séu að minnsta kosti
fjórar barnasýningar í boði um
þessar mundir: tvær í Borgar­
leikhúsinu, ein í Þjóðleikhúsinu
og svo ein í Norræna húsinu. Ég
dreif mig á þessar sýningar allar
um síðustu helgi (að undan­
skildum Galdrakarlinum sem
ég sá að sjálfsögðu í haust) og
ekki nóg með það; ég flaug líka
til Akureyrar og náði á síðdegis­
sýningu á miklu músíkali sem
þar var frumsýnt í Samkomu­
húsinu gamla fyrir skömmu.
Og skal nú stuttlega greint
frá því hvernig þessar sýningar
fóru í roskinn leikdómara sem
reynir eftir bestu getu að ganga
í barndóm þegar hann fer á
leiki sem þessa. Sumir segja
reyndar að það sé ekki hægt:
að það eigi bara að láta börn
meta barnasýningar. En ég ætla
þá að halda því fram á móti, að
fólk, sem getur ekki endurvak­
ið barnið í sjálfu sér þegar það
er að njóta lista – af hvaða tagi
sem er – það eigi yfirleitt ekkert
að vera að tjá sig mikið um list­
ir. „Barn ert þú í hjarta og börn
erum við öll,“ lætur Davíð skáld
postulann segja í Gullna hlið­
inu. Og þá er Jón bóndi auð­
vitað kominn til himna.
Stuð fyrir norðan
– og sunnan
Byrjum á Akureyri. Músíkal­
ið Gulleyjan er kynnt í leik­
skrá sem samvinnuverkefni
Leikfélags Akureyrar og Leik­
félags Reykjavíkur (að vísu
er þar talað um „Borgarleik­
hús“ sem er ekki rétt, það er að
sjálfsögðu LR sem hér á í hlut).
Listrænir kraftar koma þó að
langmestu leyti frá LR; þetta er
svolítið eins og LR hafi opnað
útibú í gamla Samkomuhús­
inu. Það er Karl Ágúst Úlfsson
sem hefur samið leikgerð og
söngtexta, Sigurður Sigurjóns­
son leikstýrir. Tónlist er eftir
Þorvald Bjarna Þorvaldsson.
Snorri Freyr Hilmarsson gerir
leikmynd, Björn Bergsteinn
Guðmundsson lýsir. Þetta eru
allt góðir fagmenn, við erum
komin óraveg frá þeim dilett­
antisma sem hefur alltof lengi
sett alltof mikinn svip á starf­
semi LA. Að sjálfsögðu hefur
félagið átt stöku góða spretti
á liðnum árum – og ekki bara
undir stjórn Magnúsar Geirs,
það voru aðrir góðir einstöku
sinnum á undan honum – en
það hefur verið alltof gjarnt að
sækja í hið gamla far. Um síð­
ustu hörmungar félagsins ætla
ég ekki að ræða hér, enda öllum
kunnar úr fréttum.
Hér er vel að verki staðið:
leikendur yfirleitt vel valdir og
þeim vanda vaxnir sem hlut­
verk leggja á þá. Leikmynd
Snorra Freys er sérlega flott
og vel sniðin að þrengslum
sviðsins. Tónlistin kröftugt og
kunnáttusamlega framreitt
popp, kemur sjaldnast á óvart,
ekki alltaf ýkja melódískt, en
skemmtilega leikrænt með
sprettum. En hún er alltof hátt
keyrð í græjunum, svo textinn
drukknar oft í látunum, sem er
sannarlega ekki nýtt vanda­
mál í söngleikjauppfærslum
hér. Hvenær ætla íslenskir
hljóðameistarar að ná tökum
á þessari list? Ég er ekki frá því
að þessi keyrsla komi niður á
músíkinni og leikrænni með­
ferð hennar; satt að segja fannst
mér mun meira gaman að
hlusta á hana á geisladisknum
sem gefinn hefur verið út með
sýningunni en í leikhúsinu, og
þá hlýtur eitthvað að vera að.
Það er sem sagt þrusukraft­
ur í þessu, gríðarlegt stuð frá
upphafi til enda; Siggi Sigur­
jóns sér fyrir því. Fullmikið
stuð, kannski? Á einhvern hátt
var eins og sagan sjálf týnd­
ist í öllu fjörinu, alltént fann
ég þarna afskaplega lítið af
þeirri Gulleyju sem situr í mínu
barnsminni, full af þeirri ógn
og dul sem mér finnst að allir
alvöru sjóræningjar eigi að búa
yfir. Stefið fræga sem hljómar
svo í hinni gömlu þýðingu Páls
Skúlasonar: „Fimmtán menn
upp á dauðs manns kistu – hæ
og hó, og rommflaska með“;
það var ekki með þarna og ég
saknaði þess. Ætli það hafi ekki
prentast inn í mig úr fram­
haldsleikriti Útvarpsins sem
ég heyrði barnungur, gott ef
Jón Sigurbjörnsson sönglaði
það ekki þar með sinni dimmu
raust? Svona hefur hver sínar
væntingar til leikhússins, og
það verður að hafa það.
Það sem annars vakti eink­
um eftirtekt mína og ánægju
í þessari poppuðu Gulleyju
var góð frammistaða Einars
Aðalsteinssonar í aðalhlut­
verkinu, Jim litla Hawkins,
þess sem söguna segir. Einar
er lipur og líflegur leikari sem
hefur sýnt það áður að hann á
auðvelt með að tjá tilfinningar
– nokkuð sem er ekki endilega
sterkasta hlið allra karlleikara
af hans kynslóð. Það á að geta
orðið spennandi að fylgjast
með honum í framtíðinni ef
hann fær tækifæri. Upplestur
hans á geisladisknum var þó
svolítið yfirdramatískur á köfl­
um; hann þarf að vinna í því.
Af öðrum var Björn Jörundur
bestur sem Langi­Jón Silvur.
Persónan er að vísu gerð kóm­
ísk fremur en háskaleg, en það
er í samræmi við alla stefnu
sýningarinnar – sem ég er sem
fyrr segir ekki alveg tilbúinn til
að kaupa fyrir mína parta.
Eflaust er svo von á þessu
sjói suður þegar það hefur
gengið sinn gang fyrir norðan.
Ég sé að sýningar eru skipu­
lagðar fram í mars, en mér
kæmi ekki á óvart þó að þetta
muni endast þar lengur.
Leikfélag Reykjavíkur gerir
ekki endasleppt við börnin; á
Litla sviði Borgarleikhússins var
frumsýnd um síðustu helgi sýn­
ingin Gói og baunagrasið. Þar
segja þeir Guðjón Davíð Karls­
son og Þröstur Leó Gunnarsson
söguna af Jóa og baunagrasinu
– með sínu lagi. Þeir félagar eru
svo klárir að þeir þurfa engan
leikstjóra; að minnsta kosti er
enginn nefndur á heimasíðu
leikhússins: Guðjón Davíð er
skrifaður fyrir leikgerð og tón­
list ásamt Vigni Snæ Vigfús­
syni. Mér fannst frekar gaman
að þessu, þar sem Guðjón Dav­
íð er í hlutverki Jóa og sögu­
manns, en Þröstur Leó bregður
sér í hvert gervið á fætur öðru
af alkunnri snilli. En ég held nú
samt að þetta hefði ekki orðið
neitt verra, ef traustur leikstjóri
hefði setið úti í sal og reynt að
hafa hömlur á þeim félögum
sem skemmtu sér bersýnilega
konunglega þarna uppi á svið­
inu (og auðvitað stundum líka
úti í sal); sprellið varð býsna
hömlulaust og eiginlega full­
langdregið þegar á leið. Ég er
ekki viss um að yngstu börnin
hafi öll haft úthald í þetta.
Samt var stemningin ágæt og
ekki annað að sjá en megnið
af áhorfendum fylgdist af at­
hygli og áhuga með bröltinu í
Jóa upp og niður baunagrasið.
Og Risinn hans Þrastar Leós,
hann var líka svona hæfilega
skuggalegur í kostulegu gervi,
auðvitað spaugilegur, en samt
… hann gat verið til alls vís, það
fannst litlu dömunni sem sat
við hliðina á mér greinilega. Og
þannig á það að vera í ævintýr­
unum: horrorinn í hæfilegu
magni og á sínum stað – í bland
við góða sögu og góðan boð­
skap, eftir því sem við á.
Sögur af skrímslum
Hvað boðskapinn varðar þá
vantaði hann ekki í skrímsla­
sýningarnar tvær sem ég náði
einnig að sjá á sunnudaginn
var. Í kjallara Þjóðleikhússins,
Kúlunni, hafa tvö „skrímsli“
Áslaugar Jónsdóttur rorrað á
fjölum um skeið; í kjallara Nor­
ræna hússins magnar Helga
Arnalds fram skrímslið hana
litlu systur. Báðar sýningarnar
eru með sterkum ævintýrablæ,
en hið uppeldislega erindi fer
þó ekki á milli mála. Í leik Helgu
er lýst þeirri erfiðu reynslu
sem það getur verið að eignast
nýtt systkini sem ógnar tilveru
manns; í leik Áslaugar erum
við minnt á það hversu ólík við
erum og hversu gott getur verið
að eiga félaga og vini sem eru
ekki alveg eins og við erum sjálf.
Vini sem bæta upp það sem
okkur vantar. Það er ekki hægt
að segja að söguefnið hafi verið
mikið í leik Áslaugar; í rauninni
var það ekki neitt neitt. En þetta
var lipur og skemmtilega skrif­
aður samtalstexti, svo listilega
Jón Viðar Jónsson
leikminjar@akademia.is
Leikrit
Gulleyjan
Gói og baunagrasið
Litla skrímslið
og stóra skrímslið
Skrímslið litla systir mín
Fyrir börn á öllum aldri
Gulleyjan Hér er vel að verki staðið: leikendur yfirleitt vel valdir og þeim
vanda vaxnir sem hlutverk leggja á þá.