Dagblaðið Vísir - DV - 02.09.2011, Blaðsíða 32

32 | Viðtal 2.–4. september 2011 Helgarblað
„Ég er harður
við sjálfan mig“
M
ér líður illa ef ég
er ekki á kafi í alls
kyns vinnu,“ segir
Villi spurður að því
hvers vegna hann
geti ekki látið sér það duga
að vera í einni vinnu frá 9 til
5. Hann er með spurninga-
þáttinn Nei, hættu nú alveg,
sem er á dagskrá Rásar 2 á
sunnudögum, leikur í mynd-
unum um ævintýri Sveppa og
Villa, semur tónlist og vinn-
ur sem hugmyndasmiður á
auglýsingastofunni Ennemm.
Því starfi tók hann við af Jóni
Gnarr þegar hann fór í starf
borgarstjóra.
„Ég er í borgarstjórastóln-
um,“ segir Villi í gamni. „Þegar
Jón Gnarr hættir í borginni þá
er ég tilbúinn að koma í hans
stað. Annars er þetta fyrsta 9 til
5 vinnan mín á ævinni,“ segir
hann grínlaust. „Ég hef aldrei
verið í dæmigerðri skrifstofu-
vinnu.“
Samúðarkveðjur til bygg-
ingarverkafólks
Og það er rétt sem hann seg-
ir því nú telur hann upp þau
störf sem hann hefur gegnt
um ævina.
Pítsusendill, byggingar-
verkamaður, liðsmaður á sam-
býli, kennari og sjómaður
eru á meðal þeirra starfa sem
hann hefur sinnt utan list-
sköpunar.
Allra leiðinlegast fannst
honum í byggingarvinnu. „Ég
sendi samúðar- og stuðnings-
kveðjur til allra þeirra sem
olíubera og skafa mót. Þetta er
leiðinlegasta vinna sem hægt
er að hugsa sér, segir hann og
hristir höfuðið af hryllingi.“
Áttavilltur pítsusendill
Það starf sem hann telur sig
hafa sinnt verst var að sendast
með pítsur fyrir pítsustaðinn
Jón Sprett á Akureyri.
„Ég var versti pítsusendill
sem sögur fara af, ég fann
aldrei húsin sem ég átti að
sendast með pítsurnar í. Ekki
einu sinni þegar ég átti að
fara með pítsu í hús við eina
stærstu götu Akureyrar. Eig-
andinn var að verða alveg
brjálaður á mér og keypti að
lokum risastórt kort af bæn-
um sem hann hengdi upp. All-
ir vissu nú hvers vegna hann
gerði þetta og ég var heppinn
að hann rak mig ekki bara.“
Fór 16 ára í Smuguna
Hann á erfiðara með að svara
því hvaða vinnu hann hafi lært
mest af. Hann lærði að eigin
sögn mikið á því að vinna á
sambýli og þá fór hann ung-
ur til sjós og segist hafa fengið
gömul og góð gildi beint í æð
frá sér eldri og reyndari vinnu-
félögum.
„Ég var bara sextán ára þeg-
ar ég ákvað að fara á sjóinn.
Reyndar þá fór ég alla leið í
Smuguna og var þar svo vikum
skipti,“ segir hann.
„Það stóð nú ekki til, við
vorum á veiðum í nágrenni
við landið þegar skipstjórinn
tilkynnti að við værum á leið-
inni í Smuguna. Ég hringdi í
mömmu og sagði henni hvert
ég væri að fara og henni brá
allrækilega. Ég kom ekki heim
fyrr en einum og hálfum mán-
uði seinna.“
Lærir á því að gera mistök
Löngu seinna þegar hann var
að kenna sextán ára ungling-
um heimspeki í Hafnarfirði
minnist hann þess að hafa
horft yfir hópinn og hugsað
um sjóferðina löngu.
„Ég horfði yfir hópinn,
þetta eru auðvitað bara börn,
og var að hugsa um hvað ég
hefði eiginlega verið að gera
þarna svona ungur.
En ég held samt að ég hafi
lært mest á því að gera mis-
tök. „Ég þrífst á því að búa eitt-
hvað til, skapa. Í því felst að
taka áhættu og afhjúpa sjálfan
mig. Ég myndi líklegast ekki
búa neitt til, ekki tónlist, ekki
myndlist, sögur eða texta eða
nokkuð annað ef ég gerði ekki
fullt af mistökum.“
Veð áfram
„Ég er líka framtakssamur. Veð
áfram í sköpuninni svo öðrum
finnst stundum nóg um og get
tekist á við stór verkefni fullur
orku. Þegar svona stendur á
hjá mér þá finnst mér ég geta
allt. Þótt ég sé hlaðinn verk-
efnum þá finnst mér ég samt
ekki hafa nóg að gera.
Sem dæmi um þetta get
ég nefnt verkefni Naglbítanna
með Lúðrasveit verkalýðs-
ins. Ég fékk þá flugu í höfuð-
ið að fá lúðrasveit til að spila
með okkur. Innan skamms
voru hundrað manns komnir
í vinnu. Þetta varð risavaxið
samstarf og við gerðum meira
að segja líka heimildarmynd
um verkefnið. Eins og hitt væri
ekki nóg,“ segir hann og skellir
upp úr.
Listamenn framkalla
hæðir og lægðir
En það getur enginn haldið
uppi slíkri athafnasemi enda-
laust. Og Villi segir lægðina
sem fylgir óhjákvæmilega og
eðlilega.
„Svo koma önnur tímabil
inn á milli þar sem ég fer í lægð
og ríf sjálfan mig niður. Ég verð
neikvæður og rýni í það sem
ég bjó til. Ég er harður við sjálf-
an mig. Ég spyr mig af hverju
ég gerði eitthvað á þennan
mátann en ekki hinn, finnst ég
hefði getað gert allt betur og
spyr mig svo til hvers ég hafi
eiginlega verið að þessu?“
Villi telur að þörfin fyrir að
skapa kalli fram þessar hæðir
og lægðir í lífinu.
„Það er oft talað um að þeir
sem eru í skapandi geiran-
um séu allir með snert af geð-
hvarfasýki og það má vel vera.
Það getur enginn verið núll-
stilltur í skapandi greinum.
Það gengur ekki. Listamenn
framkalla þessa líðan því þeg-
ar það þarf að búa eitthvað til
er ekkert annað í boði en að
keyra sig áfram.“
Getur ekki verið
aðgerðalaus
Verst finnst Villa þegar hann
finnur ekki hjá sér þörf til að
búa eitthvað til. „Mér finnst
það hrikalega erfitt og líður
illa þegar svo er ástatt. Ég verð
hreinlega bara skrýtinn. Þá fer
ég í bíltúr og keyri í hringi, fer
í sund eða eitthvað til að drepa
tímann og reyni að ná áttum.
Stundum er þetta afleiðing
af því að ég hef lengi verið að
gera sama hlutinn. Þá gagnast
ég engum og allra síst sjálfum
mér. Ég gagnast best þegar
mest liggur á. Þá er eitthvað í
húfi. Það þarf að vera eitthvað
sem kveikir í mér. Þá verð ég
alveg trylltur.“
Í áhættuatriðum
í nýrri mynd
Villi segist einmitt vera í svo-
lítilli lægð núna. Ekki mikilli.
En hann er að keyra sig í gírinn
eftir gríðarlegar annir í sum-
ar. Hann var í mánaðarlöng-
um tökum á nýrri mynd um
Sveppa og Villa. Algjör Sveppi
og Villi og töfraskápurinn heit-
ir nýjasta myndin og verður
frumsýnd innan skamms.
Þá ferðaðist hann vítt og
breitt um landið í nýrri auglýs-
ingaherferð Símans þar sem
hann kynnti landsmönnum
skemmtilega áfangastaði.
„Þetta voru skemmtilegar
tökur. Mikill hasar og æsing-
ur. Við Sveppi þeystum um
á vespum og snjósleðum og
lékum líka áhættuatriðin, seg-
ir Villi og hlær. „Það sá bara á
manni eftir allar þessar rúll-
ur og veltur. En Sveppi keyrði
þetta áfram. Hann þolir ekkert
væl,“ segir hann og hlær.
Buslulaugin full af litlum
aðdáendum
Myndirnar hafa notið mikillar
velgengni og þeir Sveppi njóta
mikillar aðdáunar yngstu kyn-
slóðarinnar. Hefur hann orðið
var við það?
„Já, ég væri nú bara að ljúga
ef ég viðurkenndi það ekki,“
segir Villi. „Þegar ég fer í sund
með strákinn minn sem er
þriggja ára og fer með hann
í buslulaugina. Þá líður ekki
á löngu þar til hún er full af
krökkum sem eru svona að-
eins að kíkja á mig. Það er nú
bara skemmtilegt.“
Æskuárin í sveitinni
Villi er fæddur í Reykjavík og
bjó í Hafnarfirði sín fyrstu
uppvaxtarár. Hann telur sig
enn vera góðan og gildan
Hafnfirðing þrátt fyrir að hafa
flutt þaðan þriggja ára gamall.
„Amma mín á heima í
Hafnarfirði og ég fer þangað
um hverja helgi í pönnukök-
ur og kaffi. Þetta er siður sem
ég hef haft fastan árum sam-
an. Við sitjum þá og ræðum
heimsmálin og þetta er ómiss-
andi hluti af tilverunni. Ég hlýt
því eiginlega að teljast góður
Hafnfirðingur,“ segir hann og
kinkar kolli.
Úr Hafnarfirði flutti fjöl-
skylda Villa til Lauga í Reykja-
dal í Suður-Þingeyjasýslu.
„Þetta er svo falleg sveit og
þaðan á ég fallegar minning-
ar. Ég átti skemmtilega æsku
í sveitinni og var mikill ærsla-
belgur. Ég var alltaf að brasa
eitthvað og ég var oft skamm-
aður.
Ég var ekkert endilega óal-
andi en ég reyndi mikið á for-
eldra mína og krafðist mikils af
þeim. Ég vaknaði klukkan sex
á morgnana og tilkynnti þeim
að nú væri kominn dagur og
það þyrfti að sinna mér. Ég var
síspyrjandi um allt milli him-
ins og jarðar og var óþolandi.
Seinna fór ég í heimspekina og
lærði að það að spyrja er ein-
staklega góður hlutur.“
Dröslaði bekk upp á fjall
Villi segir sögu úr æsku sinni
sem er lýsandi fyrir framtaks-
semina sem hefur fylgt hon-
um fram á fullorðinsár. „Þegar
ég var sex ára stal ég bekk og
dröslaði honum lengst upp í
fjall. Það var svo mikið af túr-
istum að labba þarna, banda-
rískum kellingum. Mér datt í
hug að þær þyrftu að hvíla sig.
Hvernig er hægt að skamma
lítinn dreng fyrir svona?“
Villi flutti til Akureyrar og
bjó einnig í eitt ár í Skotlandi
með fjölskyldunni. Hafnar-
fjörður, Laugar, Akureyri,
Skotland. Þetta eru allt staðir
þar sem er stundum sagt að
búi stórhuga fólk sem er stolt
af upprunanum og Villi getur
ekki annað gert en játa því.
„Þetta er jú rosaleg blanda,“
segir hann. „Ég held að þeir
hafi mótað mig. Sérstaklega
þegar kemur að þörf minni til
þess að vera úti í náttúrunni.“
Bestu minningarnar frá
Akureyri
Hann á margar af sínum bestu
minningum frá unglingsárun-
um á Akureyri. Þar urðu Nagl-
bítarnir til og Villi segir að á
þessum árum hafi hann verið
með hlutina á kristaltæru.
„Þannig er það oft með
ungt fólk. Það veit hvað það
vill og stefnir þangað ótrautt.
Hugmyndir þess eru svo tærar.
Það er á toppnum og ekkert
getur fengið það til að líta nið-
ur. Það er svo seinna að lífið
kynnir ýmsar hugmyndir og
form fyrir okkur. Við hlöðum
þessu utan á okkur þangað
til að bagginn er orðinn ansi
þungur. Þá förum við að vagga
og verða völt.“
Naglbítarnir koma aftur
saman 2012
Naglbítarnir urðu til árið 1993
fyrir 18 árum síðan. Tónlistin
kveikti í Villa sem hefur síð-
an þá sent frá sér fimm plötur
með frumsömdu efni, fjórar
með 200.000 naglbítum þar
Vilhelm Anton Jónsson kalla flestir Villa naglbít. Hann fékk
viðurnefnið af því að hann fer fyrir hljómsveitinni 200.000 nagl-
bítar sem er aldeilis ekki dauð úr öllum æðum. Villi hefur stokkið
úr einu í annað á ferli sínum og kennir sköpunarþörf og eirðarleysi
um. Líf hans einkennist af hæðum og lægðum. Kristjana Guð-
brandsdóttir settist niður með Villa og ræddi við hann um verk-
efnin og hvers vegna listamenn framkalla hjá sér lægðir í lífinu.
Kristjana
Guðbrandsdóttir
kristjana@dv.is
Viðtal „Það er oft tal-
að um þá sem
eru í skapandi geir-
anum að þeir séu allir
með snert af geð-
hvarfasýki og það
má vel vera.