Dagblaðið Vísir - DV - 02.09.2011, Blaðsíða 50

Dagblaðið Vísir - DV - 02.09.2011, Blaðsíða 50
50 | Lífsstíll 2.–4. september 2011 Helgarblað É g var smá hrædd að fara ein en ég ákvað bara að gera það samt. Maður lærir rosalega mikið á því að fara svona. Ég var ein þarna og gat ekki hringt í neinn til að væla og varð bara að treysta á sjálfa mig,“ segir Telma Kristín Emilsdóttir sem fyrir nokkrum mánuðum skellti sér ein síns liðs í ferðalag á fram- andi slóðir í Indlandi. „Ég var búin að vera að hugsa um það að fara út lengi. Ég bjó úti í New York og kynnt- ist þar mörgu fólki sem var búið að vera ferðast mikið og gera alls konar sniðuga hluti. Ég flutti svo aftur heim til Íslands og hætti ekki að hugsa um að mig langaði að fara ferðast eitt- hvað sjálf.“ Upprunalega ætlaði Telma að fara með sænskri vinkonu sinni í ferðalagið. „Svo datt það upp fyrir og þá ætlaði íslensk vinkona mín með mér en það datt líka upp fyrir þannig að ég ákvað bara að fara ein,“ seg- ir hún brosandi. Hún lagði því af stað í ferðalag þar sem hún kynntist jafnt sætum og súrum hliðum Indlands. Fötluðu börnin höfð í skúr á bak við Hún lagði upp í ævintýrið ein og byrjaði á að vinna í sjálfboða- vinnu. „Fyrst fór ég á munaðar- leysingjaheimili ásamt tveimur öðrum sjálfboðaliðum.“ Það var þó allt öðruvísi en Telmu hafði grunað. „Þetta var algjör við- bjóður. Það voru veggir þarna en það var nánast það eina sem var þarna. Það voru rimla- hurðir og það voru rottur og kakkalakkar í rúminu hjá mér og flugur úti um allt. Þetta var ógeðslegt,“ segir Telma. Hún segir það hafa verið erfitt að horfa upp á börnin sem bjuggu þarna. „Börnin voru svo veik. Helmingurinn af þeim svaf all- an daginn. Það voru fimmtíu börn þarna og tíu þeirra voru fötluð eða mikið veik og þau voru höfð í skúr á bak við. Þetta var alveg rosalega erfitt. Börn- in vantaði svo mikla athygli því þau fengu enga þarna.“ Yngsta barnið á heimilinu var tveggja og hálfs árs. „Það var goggun- arröð á meðal barnanna. Þau eldri stjórnuðu þeim yngri og lömdu þau. Maðurinn sem á munaðarleysingjaheimilið lá svo bara uppi í rúmi allan dag- inn og lét börnin nudda sig. Börnin átu svo upp úr gólfinu en það var samt skárra fyrir þau en að vera úti á götu. Þetta var bara algjör viðbjóður.“ Eftir tæpa viku ákvað Telma ásamt hinum sjálfboðaliðun- um að yfirgefa staðinn. „Við gátum ekki verið þarna. Það var engin sturta þarna og við gátum þess vegna ekki þrif- ið okkur allan tímann sem við vorum þarna. Síðan var klósett inni í herberginu mínu sem var stíflað og það flaut kúkur út um allt. Við hugsuðum um að vera lengur þarna og reyna að gera eitthvað en við bara gátum ekk- ert gert. Þetta var of stórt verk- efni fyrir okkur.“ Ótrúleg kúgun „Ferðalagið var þó ekki á enda og næst fór Telma að kenna götubörnum. „Ég bjó hjá manni sem var með götuskóla og fjöl- skyldunni hans. Þar sem þau bjuggu mátti ekki fara út eftir klukkan sex á kvöldin. Þá fóru eiginmennirnir út og drukku og konurnar voru heima. Það var mjög mikil kúgun þarna. Konurnar máttu varla fara út úr húsi án þess að spyrja karl- mennina um leyfi. Maður sér þetta miklu betur í litlu bæjun- um en í stóru borgunum,“ seg- ir Telma og heldur áfram: „Ég mátti ekki vera í neinu þannig að sæist í hold. Ég þurfti að vera í síðerma bolum og buxurnar að ná niður fyrir hné. Ég gerði það líka af virðingu við mann- inn sem ég bjó hjá því hann bað mig um það.“ Það kom Telmu á óvart hvað götubörnin voru vel gefin. „Það var alveg ótrúlegt að sjá hvað börnin voru klár þrátt fyrir að vera svona ung og búa í svona umhverfi. Það var ótrúlega gaman að vera þarna og gaman að kynnast þessu.“ Telma kenndi í götuskól- anum í þrjár vikur og hafði sett stefnuna næst á jóganám í jóga klaustri. Námið var þó öðruvísi en hún hafði ímynd- að sér. „Þetta var svona trúar- legt og ég átti að vera í hvítum kufli. Þetta var prógramm allan daginn, jógatímar þrisvar á dag og bænir þess á milli. Það voru alls konar skrýtnir hlutir þarna líka sem maður átti að gera. Til dæmis drekka saltvatn og æla því svo. Þetta átti að vera ein- hvers konar hreinsun. Þetta var ekki eins og ég hafði búist við og ég eiginlega flúði þaðan á end- anum út af kakkalökkum og engisprettum.“ Fárveik með kakkalökkum Þá hélt Telma af stað út í óviss- una á ný og skráði sig inn á hótel í bænum. „Þar kynntist ég strák sem ætlaði að halda áfram að ferðast. Ég ákvað að halda áfram með honum.“ Þau héldu af stað upp í fjallabyggð- ir Indlands. „Rútuferðirnar á milli staða voru oft alveg rosa- legar.“ Ein rútuferðin er henni sérstaklega minnisstæð. „Þetta var níu tíma rútuferð í almenn- ingsrútu. Þarna voru menn með geitur á bakinu og þetta voru grjóthörð sæti og rosa- lega heitt í rútunni. Eftir ferð- ina varð ég alveg fárveik.“ Eft- ir rútuferðina skráðu þau sig á hótel. „Þetta var frekar ógeðs- legt hótel og allt fullt af rottum og kakkalökkum þar. Það voru rottur sem átu sig í gegnum töskuna hjá vini mínum því hann var með hnetur í tösk- unni. Það var frekar ógeðslegt að vera fastur, svona fárveikur, inni á hótelherbergi og horfa á kakkalakkana skríða í kringum sig,“ segir Telma en hlær þó að minningunni. Hún segir gisti- heimilin vera misjöfn. „Þetta er alls ekki alltaf svona ógeðs- legt. Það er dýrt í stærri borg- unum en þetta er öðruvísi í litlu bæjunum. Í stóru borg- unum var maður oft á svona minni gistiheimilum og sætti sig bara við það. Ef maður er á bakpokaferðalagi þá ferðast maður ódýrt. Þegar maður lenti á svona gistiheimilum þá svaf maður helst bara í föt- unum, það var allt svo skítugt þarna. Maður er samt bara svo fljótur að venjast þessu og er þannig séð ekkert mikið að kippa sér upp við þetta. Þetta er bara raunveruleikinn fyrir manni á því augnabliki.“ Háfjallaveiki og fegurð fjallanna Telma kynntist fleiri ferðalöng- um og hélt af stað í nýtt ævin- týri með þeim. Þá fékk hún að kynnast fegurð Indlands. „Ég kynntist svo algjörum snill- ingum frá Ísrael og Belgíu og fór að ferðast með þeim. Við keyrðum einn hættulegasta veg í heimi. Venjulega tekur 25 klukkutíma að keyra þennan fjallaveg en það tók okkur þrjá daga. Þetta var í svona lítilli rútu og þegar rútan beygði sá maður rassinn á rútunni fyrir utan veginn. Það var rosalega eftirminnileg ferð og við fólk- ið sem vorum í rútunum urð- um mjög náin. Við vorum öll að æla út um gluggann á rút- unni á ferð og þetta var mikið ævintýri,“ segir hún hlæjandi. „Á leiðinni gistum við í matar- tjöldum og vorum þá komin upp í 5.000 metra yfir sjávar- mál og fengum háfjallaveiki og allan pakkann þegar við vökn- uðum um morguninn.“ Þeg- ar upp í fjöllin var komið fóru þau í göngur. „Við gengum á fjöll sem voru hátt í fimm þús- und metra hæð yfir sjávarmáli. Það var mjög erfitt en á sama tíma ótrúlega gaman. Mað- ur labbaði nokkur skref en var svo búinn á því af súrefnisleysi. Síðan reyndi maður að drekka vatn en það gerði það eigin- lega verra bara.“ Telma segir fegurðina í fjöllunum hafa ver- ið stórfenglega. „Það var alveg ótrúlega fallegt þarna. Uppi í fjöllunum býr líka fólk í litlum kofum sem eru eiginlega eins og eyðibýli. Það eru ótrúlega magnaðir menn sem búa þar og þeir tóku á móti manni með mat. Þeir voru algjörar dúllur og tóku vel á móti manni.“ Heilluð af landinu Telma segir að þrátt fyrir að hún hafi lent í mörgu vafa- sömu sé hún algjörlega heill- uð af landinu. „Góðu stund- irnar og töfrarnir við landið gerðu þetta allt þess virði. Mér finnst tvö orð lýsa land- inu best, það eru orðin töfrar og brjálæði,“ segir Telma sem er staðráðin í að ferðast sem mest. „Ég held maður geti ekki hætt þegar maður byrjar. Mig langar strax aftur út. Ég fékk eiginlega hálfgert menn- ingarsjokk þegar ég kom aft- ur heim og það tók mig al- veg þrjár vikur að lenda. Þetta breytir manni mikið en svo er maður svo ofboðslega fljótur að venjast gamla lífinu aft- ur en auðvitað breytir þetta manni,“ segir Telma sem stefnir að því að fara út sem fyrst aftur. „Mig langar til Ísra- el því ég kynntist fólki þaðan á Indlandi og svo langar mig í Suðaustur-Asíureisu.“ Hún segist vera sýkt af ferðabakt- eríu og langar að ferðast sem víðast. „Það versta við þetta er að ég á örugglega aldrei eftir að vilja hætta að ferðast,“ segir hún hlæjandi. Töfrar og brjálæði Telma Kristín Emilsdóttir lenti í æsileg- um ævintýrum á tveggja mánaða ferðalagi sínu um Indland fyrr á þessu ári. Hún kynntist jafnt fegurð landsins sem og ömurlegum aðstæðum fátækts fólks og munaðarleys- ingja. Rottur, kakkalakkar og mikill skítur voru daglegt brauð en hún kynntist líka fegurð landsins og er heilluð af töfrum þess. Hún er flökkukind sem er sýkt af ferðabakteríu og segist hvergi nærri vera hætt að ferðast. Viktoría Hermannsdóttir viktoria@dv.is Viðtal Í rútu Rútuferðirnar á Indlandi voru oft skrautlegar. Hér er mynd úr almenn- ingsvagni þar sem var engin loftræsting og bændur voru jafnvel með geitur á bakinu með sér í rútunni. „Ég þurfti að vera í síðerma bolum og buxurnar að ná niður fyrir hné. Lélegur aðbúnaður Hér er Telma með börn- unum á munaðarleysingja- heimilinu. Hún heldur á yngsta barninu á heimilinu sem var tveggja og hálfs árs. myndir teLma kristÍn ein í ferðalag Telmu fannst lítið mál að skella sér ein í ferðalag til Ind- lands. Þar lenti hún í ýmsum ævintýrum. Fegurð fjallanna Telma gekk fjöll á Indlandi. Þegar á toppinn var komið var hún í 5.000 metra hæð yfir sjávarmáli og segir Telma það vera eina mestu þolraun lífs síns.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Dagblaðið Vísir - DV

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Dagblaðið Vísir - DV
https://timarit.is/publication/255

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.