Dagblaðið Vísir - DV - 08.02.2013, Blaðsíða 37

Lífsstíll 37Helgarblað 8.–10. febrúar 2013
Ég á svo góðar minningar úr upp-
vextinum. Nú kemur til dæmis í koll-
inn minning um hann Harald þegar
hann var að lesa undir stúdentspróf.
Hann var að lesa Galdra-Loft, það var
brjálað veður og hann sagði: nú væri
gott að fara út í Öskjuhlíð og lesa þar.“
Ber eru okkar ávextir
Lengi vel bjó Solla sjálf í Vesturbæn-
um. Það er nýlega sem hún fluttist í
miðbæinn þar sem hún unir sér vel.
„Ég er Vesturbæingur í húð og hár
og elska Vesturbæinn. Nú erum við
flutt í Miðstrætið og það er svolítið
sérstök gata. Mér finnst bæjarbragur
í götunni, þetta er eins og lítið sam-
félag og ég kann vel við það. Svo er
ég með bústað uppi í Kjós, þangað er
stutt að fara og við erum mjög mikið
þar.
Við erum frekar nýkomin þang-
að og það eru sko mikil plön. Við
erum svo heppin, sá sem var á
þessari jörð á undan okkur nennti
ekki að rækta svo ég get alveg feng-
ið að ráða. Ég ætla að rækta fullt
af grænkáli og setja niður fullt af
berjarunnum. Ég bjó áður í Graf-
arholti og þar var ég með dásam-
legan garð. Ég eyddi öllum mínum
kröftum í að koma upp garði og þar
var ég með um 500 berjarunna. Ber-
in eru okkar ávextir og ég er hrifin af
því að rækta ber.“
Moldin geymir ríkidæmið
Heldur hún að það hangi saman,
hvernig við hugsum um umhverfið
og hvað við látum ofan í okkur?
„Mín reynsla er sú að þeir vinir
mínir og fólk í umhverfi mínu og
það fólk sem er meðvitað um hvað
það lætur ofan í sig, er líka meðvitað
um það hvernig það skilar þessu frá
sér. Ég er alin upp í þessu. Foreldrar
mínir eru í kringum 60 prósent sjálf-
bær á allt það sem þau borða. Þau
eru ekkert með mjög stóran reit við
Helluvatnið en þau vinna vel úr því
sem þau hafa. Þau frysta, þau sýra,
sem dugar þeim vel. Sumt út árið og
annað minna. Það gefur mér styrk og
þekkingu að hafa verið verið alin upp
í þessu. Að finna lyktina af heilbrigðri
mold, sjá ánamaðkana, sjá matinn
fara ofan í fötu sem síðan er tekin í
safnhauginn úti í garði, sem síðan
breytist í mold.
Mamma sagði einhvern tímann
þegar hún var spurð hvað væri mesta
ríkidæmið hennar – þá vildi maður
heyra: það ert þú ástin mín. En þá
sagði hún, það eru börnin mín og
moldin.
Ég skil það í dag. Vegna þess að
hjá þeim er hringrásin fullkom-
in, þau þurfa enga utanaðkomandi
mold, þau bæta hana með matar-
afgöngum. Ég sé muninn á uppsker-
unni. Rauðrófurnar þeirra eru risa-
stórar hlussur,“ segir Solla og býr til
stóran hring með höndunum. Með-
an mínar voru svona litlar, segir hún
og minnkar gatið. Samt voru skil-
yrðin hjá mér miklu betri. Það sýndi
sig að moldin þeirra var rík. Þetta
geta allir gert. Það er það sem mér
finnst svo æðislegt. Við getum öll
gert þetta en mér finnst okkur bara
skorta tíma og þekkinguna til að
gera þetta.
Í bíltúr með kíki
„Pabbi er kominn yfir áttrætt og
mamma er að verða áttræð og þau
hlaupa um eins og unglingar. Þau
eru að gera eitthvað rétt,“ segir hún
og brosir.
„Þau fóru oft með okkur í bíltúr
með kíki. Svo vorum við að horfa á
fuglana. Þau gefa alltaf fuglunum.
Það er frost og fuglarnar eiga erfitt.
Það var alltaf hugsað um þá. Það
komu fuglafræðingar í heimsókn í
garðinn til þeirra, því þangað söfn-
uðust sjaldgæfar tegundir. Okkur var
kennt hvernig svartþröstur og grá-
þröstur – allt þetta – leit út. Við viss-
um þetta ekkert, þetta var bara eðli-
legt.
Þessi mikla tenging við náttúruna
var okkur mikilvæg. Þau voru ekki
eins og hipparnir, föst í einhverju.
Þau náðu að tvinna þetta inn í eðli-
legt líf.“
Fékk heilbrigða skynsemi í
veganesti
Solla fékk margt fleira verðmætt í
veganesti frá foreldrum sínum en
að alast upp í tengingu við náttúr-
una. „Ég fékk rosalega fallega gjöf frá
móður minni. Hún bjó vestur í bæ
og var í Kvennaskólanum. Á veturna
þurfti hún að ganga yfir Tjarnar-
brúna, á þeim tíma var skylda að
vera í pilsi. Hún neitaði því. Afi var
heildsali og flutti inn efni. Hann gaf
mömmu ullarefni og hún lét sauma
á sig buxur sem hún klæddist. Hún
var kölluð til skólastjóra og áminnt
fyrir að vera í buxum. Þá sagði hún
bara: því miður, ég ætla að ganga
í buxum því annars fæ ég blöðru-
bólgu. Svo gekk hún af fundi. Þetta
er ein saga af mörgum sem kenndu
mér að þegar heilbrigð skynsemi
segir mér eitthvað, þá þarf ég að
fylgja því. Fylgja hjartanu og standa
með sjálfri mér. Í staðinn fyrir að láta
segja sér eitthvað. Þess vegna tek ég
mjög sjaldan þátt í umræðum eins
og: Er lífrænt hollara? Ég sé ekki til-
ganginn í því. Heilbrigð skynsemi
segir mér það og ég þarf ekki að rök-
ræða það frekar.“
Meira verið að spá í
safnhauginn
„Styrkurinn sem ég fékk frá móð-
ur minni vó þungt. Hún er svo sterk
fyrir mynd. Það eru svo margir sem
vilja skipta sér af og segja manni til.
Þetta finnst mér mikilvægt. Að
vera fyrirmynd. Að vera breytingin.
Ég trúi að þetta sé til dæmis ein
besta uppeldisaðferð sem foreldrar
eiga völ á. Mamma er ekki kona sem
stendur úti á götu og heldur miklar
ræður. Báðir foreldrar mínir eru fal-
legar fyrirmyndir. Enn í dag horfi ég
til þeirra og uppgötva meir og meir
hvað ég er rosalega rík að eiga fyr-
irmyndir sem lifa samkvæmt sín-
um gildum. Þau láta ekki truflast
og fordómalausara fólk hef ég ekki
hitt. Vinahópur minn er fjölskrúð-
ugur, samkynhneigðir og alla vega,
en allir voru og eru velkomnir. Ég
hef aldrei heyrt um fordóma. Allir
eiga jafnan rétt. Án þess að þau séu
eitthvað pólitísk. Þá finnur maður
að þetta er besta veganestið. Mað-
ur fattar það ekki alveg strax,“ segir
Solla sem á unglingsárum óskaði sér
stundum að hún ætti foreldra sem
hún gæti átt í heitum umræðum við
um pólitík.
„Stundum óskaði ég mér þess
að foreldrar mínir segðu stundum:
jæja krakkar, setjumst nú við eldhús-
borðið því nú skulum við ræða um
pólitík. En það var aðeins meira ver-
ið að spá í safnhauginn, en eitthvað
svoleiðis,“ segir Solla og hlær. n
Garðurinn hennar S llu„ Ben Still-
er var á
mjög sértæku
fæði en hamp-
aði mér þvílíkt. „Við náðum reyndar að
forða okkur frá gjald-
þroti en allt mitt lífsstarf fór