Dagblaðið Vísir - DV - 31.01.2014, Side 20

Helgarblað 31. janúar 201420 Fréttir Nærmynd
„Ég er
bara
n gullganga Magnúsar geirs n Metnaðargjarn vinnuþjarkur n Hafði samið 15 leikrit 9 ára
e
ftir að hafa helgað lífinu
listinni mun Magnús Geir
Þórðarson, Borgarleikhús-
stjóri, kveðja leikhúsið á
næstu dögum þegar hann
hefur störf sem útvarpsstjóri. Á
Ríkisútvarpinu mun Magnús Geir
leggja áherslu á að sinna menn-
ingarhlutverki þess en allt frá barn-
æsku hefur hann haft óþrjótandi
ástríðu fyrir leiklistinni og sagði á
sínum yngri árum að það hlyti „að
vera einhver erfðagalli“, þar sem
ættmenni hans hafa í gegnum tíðina
frekar tengst viðskiptum en listum.
Viðskiptin rædd heima
Magnús Geir er fæddur árið 1973
og ólst upp í Vesturbænum þar sem
hann gekk í Melaskóla. Hann er
sonur þeirra Þórðar Magnússonar
og Mörtu Maríu Oddsdóttur, mið-
barn í hópi þriggja drengja. Á upp-
vaxtarárunum var faðir Magnúsar
Geirs framkvæmdastjóri Eimskipa
en varð seinna sjálfstæður fjárfestir
og tók sæti í stjórnum fyrirtækja.
Eldri bróðir Magnúsar Geirs, Árni
Oddur, fetaði í fótspor föðurins og
rekur með honum Eyri Invest sem
á stóran hluta í Marel og fleiri fyrir-
tækjum.
Yngri bróðir Magnúsar Geirs hef-
ur hins vegar deilt leiklistaráhuga
bróður síns, en þeir bræður fengu
menningarlegt uppeldi. Foreldrar
þeirra kenndu þeim strax í æsku að
njóta bókmennta, hlusta á tónlist,
sækja leikhús og horfa á kvikmyndir.
„Eflaust er það ástæðan fyrir því að
ég smitaðist af þessari leikhúsbakt-
eríu,“ sagði Magnús Geir í viðtali við
Mannlíf árið 2011.
Innan fjölskyldunnar er einnig
mikill áhugi á viðskiptum og mikið
rætt um rekstur, sem hefur verið
Magnúsi Geir lærdómsríkt þar sem
leikhúsrekstur lýtur sömu lögmál-
um og önnur fyrirtæki, stefnan þarf
að vera skýr, starfsfólkið ánægt til að
njóta sín og reksturinn réttu megin
við núllið.
Þrátt fyrir velgengni hefur Magn-
ús Þór aldrei látið sig dreyma um
auð og ríkidæmi. „En auðvitað vil ég
hafa í mig og á og líða vel. Geta átt
íbúð og bíl og nóg fyrir einum bjór.“
Metnaðurinn er hins vegar mikill
og þegar litið er yfir sögu Magnúsar
Geirs kemur bersýnilega í ljós að
hann er vinnuþjarkur sem leggur
hug og hjarta í hvert verkefni. „Ég
veit að ég er metnaðargjarn og
vinnusamur,“ sagði hann, „það sést
á þeim fjölda tíma sem ég ver í leik-
húsinu. Ég er keppnismaður.“
Magnús Geir er maður sem ger-
ir miklar kröfur, bæði til sín og
annarra, er kappsamur og stundum
þrjóskur, eins og fram kom í viðtali
við DV árið 2012. Sem stjórnandi
sagðist hann alltaf reyna að nálgast
fólk á jákvæðum forsendum og hafa
trú á hæfileikum starfsmanna. Hans
verkefni væri að reyna að ná fram
því besta í fólki og skapa hvetjandi
umgjörð um starfsemina.
Sérstakt barn
Leikhúsið hefur alltaf átt hug hans
allan og fram til þessa hefur hann
hvergi annars staðar viljað vera. Níu
ára tók hann sig til og gekk einn síns
liðs upp í Þjóðleikhús, bankaði upp
á og sótti um starf sem leikari. „Ég
vissi að börn léku stundum í leik-
húsum og mig hafði langað að leika
svo ég fór bara þarna niður eftir. For-
eldrar mínir vissu ekkert af því.
Ég bankaði upp á og hitti fyrst
dyravörð sem sagði að ég ætti ekk-
ert erindi þangað og rak mig út. Svo
gekk ég í flasið á Kristínu Hauks-
dóttur sýningarstjóra sem spurði
hvað ég væri að gera. Hún sagði að
þarna hlyti að vera starf fyrir mig,
dró mig inn og kynnti mig fyrir Bene-
dikt Árnasyni leikstjóra. Um kvöldið
var hringt heim og spurt hvort ég
vildi koma í prufu og daginn eftir
var búið að ráða mig. Viku síðar var
ég byrjaður að æfa í verkinu Tyrkja-
Guddu,“ sagði Magnús Geir þegar
hann var að lýsa því hvernig leik-
listarferillinn hófst í viðtalinu við
Mannlíf.
Á þessum tíma hafði hann
löngu ákveðið að gera leiklistina að
ævistarfi, það ákvað hann sem smá-
strákur. Leikhúslífið heillaði, því þar
var alltaf eitthvað nýtt að gerast og
núið allsráðandi.
En Magnús Geir lét sér ekki
nægja að leika sjálfur heldur fór
hann á flestar leiksýningar sem sett-
ar voru upp, hvort heldur sem var í
Þjóðleikhúsinu eða Iðnó, og spáði
þá lítið í hvort sýningarnar væru ætl-
aðar börnum eða fullorðnum.
Hann hafði að vísu gaman af
því að sjá bíómyndir, hafði dálæti
á Duran Duran og lærði á klarínett
og sagði það hjálpa sér að kunna að
lesa nótur þegar hann væri að velja
söngva í leikrit. Þá tók hann einnig
þátt í skátunum en meira að segja
þar sagðist hann njóta þess best
þegar hann fékk að leika leikrit, líkt
og fram kom í Skátablaðinu árið
1984.
„Ég held að ég hafi verið dálítið
skrýtið barn að mörgu leyti, ég var
lítið úti að leika mér en miklu meira
að vesenast eitthvað, skipuleggja og
framkvæma.“
Stofnaði eigið leikhús
Aðeins níu ára var Magnús Geir bú-
inn að semja fimmtán leikverk. Eitt
þeirra, Keisarinn, var sýnt á tíu ára
afmæli Flugleiða, en hafði áður ver-
ið sýnt í sunnudagaskólanum og í
Melaskóla við mikinn fögnuð áhorf-
enda, enda allt upp á grínið.
Af þessu tilefni ræddi Helgar-
pósturinn við Magnús Geir og var
hann hvergi nærri hættur, með tvö
ný verk í smíðum. Hann sagði þó að
leiklistin heillaði meira en ritstörfin,
enda lék hann sjálfur í verkinu og
leiklistarferillinn kominn á skrið.
Hann hafði til að mynda leikið í
kvikmyndinni Hrafninn flýgur eftir
Hrafn Gunnlaugsson og átti seinna
eftir að leika í fleiri myndum Hrafns,
þeim Reykjavík og Í skugga hrafns-
ins.
Magnús Geir tók einnig virkan
þátt í Barnaleikhúsinu en ellefu ára
ákvað hann að stofna eigið leikfélag
með félögum sínum úr Melaskóla.
Stofnfélagar Gamanleikhússins
voru ellefu talsins og allir á aldrin-
um átta til tólf ára. „Okkur fannst
þeir fullorðnu stjórna of miklu og því
ákváðum við að setja sjálf upp leik-
hús,“ sagði hann seinna í viðtali við
Vikuna.
Í viðtali við Æskuna sagði hann
að fyrst börnin gátu sett á svið leik-
rit hjá Barnaleikhúsinu undir stjórn
fullorðinna þá ættu þau líka að geta
gert það sjálf. „Þegar við höfðum æft
Töfralúðurinn í sjö vikur í kjallaran-
um í Neskirkju hringdi ég og pantaði
sal á Hótel Loftleiðum.“
Yngsti leikstjóri landsins
Fyrsta verkið sem Gamanleikhúsið
sýndi var Töfralúðurinn eftir Henn-
ing Nielsen. Frumsýningin var á Hót-
el Loftleiðum í október 1985. Leik-
ritið fjallaði um fjóra nágranna sem
voru ósammála um allt þar til stelpa
með dreka birtist í lífi þeirra og þeir
sammæltust um að losa sig við bæði
stelpuna og drekann.
Töfraflautan var sýnd þrisvar og
rÉtt að
byrja“
Ingibjörg Dögg Kjartansdóttir
ingibjorg@dv.is „Okkur fannst þeir
fullorðnu stjórna of
miklu og því ákváðum við
að setja sjálf upp leikhús.