Dagblaðið Vísir - DV - 15.11.2013, Blaðsíða 30

30 Fólk 15.–17. nóvember 2013 Helgarblað
Y
fir Loftleiðahótelið fljúga
einshreyfils flugvélar hver
af annarri og vélargnýrinn
frá Fokker-vélunum berst
alla leið frá flugvellinum í
Skerjafirði. Blaðamaður gengur inn á
hótelið, það er fagurt og stillt vetrar-
veður en nístingskuldi. Hann fær sér
sæti við borð á veitingastað hótelsins
þar sem er gott útsýni yfir anddyrið.
Stundvíslega birtist viðmælandinn
við innganginn og skimar hæverskur
í kringum sig. Þarna fer þjóðþekkt-
ur og dáður Íslendingur, en grun-
lausir ferðamenn veita honum enga
sér staka athygli. Hann er enn stærri
en margur heldur, um tveir metrar á
hæð og sterklega byggður.
Á góðlegu andliti hans sést ber-
sýnilega að eitthvað hvílir þungt á
honum. Til allrar hamingju er efni
fundar okkar þess efnis að létta á
sálu hans. Enginn vill að þjóðhetj-
unni Sigfúsi Sigurðssyni líði illa,
línumaðurinn er eftirlæti okkar allra.
Blaðamaður veifar til hans og
þegar Sigfús kemur auga á hann
gengur hann hröðum skrefum til
hans. Þeir takast í hendur og fá sér
sæti á afskekktum stað á veitingahús-
inu. Eftir að hafa skipst á nokkrum
orðum um ensku knattspyrnuna
koma þeir sér að efninu.
Erfið ákvörðun
„Ég seldi silfrið. Ég gerði það vegna
skulda. Það sem ég hef unnið mér inn
á íþróttaferlinum verður ekki mælt í
medalíum eða bikurum. Árangurinn
er mældur í þeirri reynslu og lífi sem
ég hef átt. Það sem ég lærði þegar
ég var í landsliðinu og atvinnu-
mennsku mun hjálpa mér út lífið
og hefur gert það að verkum að ég
er orðinn að töluvert betri manni,“
segir Sigfús. „Ég horfi ekki á strák-
ana sem hafa verið með mér í lands-
liðinu sem lengst sem vini mína,
heldur sem bræður mína. Þetta var
gríðarlega erfið ákvörðun. Medalían
hefur mikið sögulegt gildi og hefur
erfðagildi fyrir fjölskyldu mína. Ég sá
enga aðra leið út. Þegar búið var að
loka á mig hjá bankanum og ég var
búinn að fá frest hjá sýslumanni tók
ég þessa ákvörðun.“
Sigfús er þungur á brún þegar
hann hefur upp raust sína. Kappinn
hefur marga hildina háð í gegnum
lífið.
Ingólfur Sigurðsson
ingosig@dv.is
Viðtal
„Þungum bagga hefur
verið létt af mér,“ segir
Sigfús Sigurðsson,
handboltakappi og þjóð­
hetja. Sigfús er maðurinn
sem seldi silfurmedal­
íuna sem hann vann sér
inn á Ólympíuleikunum
í Peking 2008. Nú stígur
hann fram og segir sína
hlið. Hann segir fólk
geta dæmt sig eins og
því þóknast en þeir sem
standi honum næst
viti hvaða mann hann
geymir. „Versti óvinur
alkóhólistans er óheiðar­
leiki,“ segir Sigfús og vill
segja satt. Blaðamaður
hitti Sigfús og ræddi við
hann um alkóhólismann
og botninn sem hann
náði sem ungur maður.
Hann glímir enn við
afleiðingarnar og vill hlífa
fjölskyldu sinni sem best
hann getur.
„Skuldapakkinn sem var búinn
að vera á bakinu á mér meira eða
minna alla mína atvinnumennsku
var nánast horfinn. Það fór hins
vegar að bætast ofan á hann þegar
ég hafði ekki tekjurnar til að borga
af honum. Ég reyndi að semja við
bankann og síðan verkast það
þannig að boginn var spenntur of
hátt. Þegar bankinn var tilbúinn að
semja aftur þá komu foreldrar mínir
og skrifuðu upp á það í bankanum.
Frá þeim tíma hef ég verið að berjast
við að standa í skilum en það hefur
gengið erfiðlega, ef ég á að vera alveg
heiðarlegur,“ útskýrir Sigfús.
Reyndi allt en kom
að lokuðum dyrum
„Ég hætti í íþróttafræði við Háskól-
ann í Reykjavík í lok janúar því ég sá
að allt var að fara til fjandans. Í byrj-
un sumars var staðan orðin þannig
að ég var með innheimtumenn
ríkis sjóðs á eftir mér. Þeir hafa yfir-
leitt verið tilbúnir að semja, en ekki
í þetta skiptið. Það voru það margar
ógreiddar afborganir og þeir voru
ekki tilbúnir í það. Í lok júní fékk ég
bréf vegna fjárnáms og gjaldþrota-
skipta. Ég talaði við þá og þeir gáfu
mér séns í mánuð,“ segir Sigfús.
„Á þeim tíma reyndi ég flest allt
nema að sníkja peninga af fólki. Ég
fór á alla þá staði sem ég var með
skuldir við og á mörgum þeirra kom
ég að lokuðum dyrum. Þeir voru
einu sinni búnir að skuldbreyta og
gátu ekki skuldbreytt aftur. Þá fór ég
að velta fyrir mér hvað ég gæti gert.
Ég tók þá erfiðu ákvörðun að í stað-
inn fyrir að ég yrði gjaldþrota, og yrði
að sitja það af mér í þrjú eða fimm
ár, að fara með mína medalíu, fékk
veð í henni og notaði þann pening
til að borga af þessu láni sem var við
að falla á foreldra mína. Ég borgaði
tveimur klukkutímum áður en ég átti
að mæta hjá sýslumanni. Miðað við
hvernig foreldrar mínir hafa hjálpað
mér og hvernig manneskjur þeir eru
þá er ekki hægt að láta svona lagað
falla á þau,“ heldur hann áfram og fer
ekki á milli mála hversu vænt hon-
um þykir um foreldra sína. Sigfús
er fjölskyldumaður og gerir allt fyrir
sína nánustu.
Þakklátur formanni HSÍ
„Þegar ég átti möguleika á að ná
þessu til baka fór umfjöllunin í gang.
Fjárhagurinn leyfði það hins vegar
ekki. Ég gat bara staðið í skilum af
því sem þurfti að greiða. Maðurinn
sem stóð að þessu hélt medalíunni
töluvert lengur en hann hefði þurft
að gera til að gefa mér möguleika.
Síðan blés þetta út þegar Safnara-
búðin fékk medalíuna í hendurnar.
Það var rosalega erfitt að horfa
upp á það. Þú vilt ekki koma fram
að fyrra bragði og segja: „ Fjármálin
hjá mér eru í skítnum“ og þannig
bera þig fyrir framan alþjóð. Ég var
það stoltur að ég var ekki að fara að
sníkja peninga af fólki, hvort sem
það er fjölskylda eða vinir. Þetta
var búið að liggja á mér meira eða
minna allan tímann. Nánir vinir
mínir, fólkið og fjölskyldan, höfðu
spurt mig hvort þetta hafi verið ég.
Maður veit aldrei hvernig umræð-
an á Íslandi getur verið. Hún er oft-
ar en ekki mjög óvægin. Ég talaði
„Ég
sá
að allt var
að fara til
fjandans
silfrið“
„Ég seldi