Dagblaðið Vísir - DV - 25.05.2012, Qupperneq 44

44 Viðtal 25.–27. maí 2012 Helgarblað
hann ekki telja að fjarveran hafi
neikvæð áhrif á börnin. „Það góða
við að búa á Íslandi er hvað maður
er umkringdur miklu af góðu fólki.
Mamma býr í næstu götu við okkur
og passar mikið fyrir okkur.
Amma og afi bjuggu alla mína
æsku í Noregi svo ég náði bara að
vera hjá þeim í skólafríum. Mér
finnst ofsalega gaman að börnin
mín eigi ömmu sem er næstum því
eins og þriðja foreldri og held að það
sé fátt jafn gefandi fyrir börn og að
eiga trausta ömmu. Bara ró. Ekkert
rugl. Og allt í röð og reglu.
Heima hjá henni er allt önnur
orka í gangi. Annars er ég ofsalega
afslappaður að eðlisfari og hef ekki
miklar áhyggjur af hlutunum.
Auðvitað er frábært og best í
heimi að vera pabbi. Þá fyrst fer
maður að átta sig á því hvað tíminn
líður hratt og maður er í rauninni að
eldast. Það er fátt skemmtilegra og
sárara en að sjá börnin sín eldast.
Það gerist svo hratt.“
Skyldurnar meira á Nínu
Hann viðurkennir að það að sinna
skyldum heimilisins lendi meira
á herðum Nínu þar sem hann sé á
stöðugum ferðalögum. Þó svo að
hún sé nú yfirleitt líka með í ferð-
um Vesturports. „Þá kemur amman
sterk inn. En við erum með lítið
heimili svo þetta er ekki mikið mál.
Ég kann líka vel við óreglu, reglu-
lega óreglu,“ segir hann og játar að
eflaust sé eitthvað til í því að lista-
menn verði að setja sjálfa sig í for-
gang vilji þeir ná langt í faginu. „Það
er bara þessi gullni meðalvegur
sem er bestur. Ef manni líður vel í
vinnunni og er að gera gefandi hluti
er maður gefandi í sínum heima-
högum. Ég held allavega að börnin
mín líði ekki fyrir það að ég sé í þess-
um bransa.“
Skemmtilega klikkaður heimur
Sjálfur kemur Gísli ekki úr leiklistar-
fjölskyldu. „Það eru afar fáir listrænir
einstaklingar í minni fjölskyldu enda
spurði pabbi hvað ég ætlaði eiginlega
að gera við þetta nám þegar ég sagði
honum að ég væri kominn í gegn. Ég
held að ég muni ekki hvetja börnin
okkar til að feta í okkar fótspor. Ekki
af því að þessi bransi sé eitthvað
slæmur heldur út af því hvað mér
fannst gott að geta fundið það sem
ég vildi sjálfur.
Ég reyndi að feta í fótspor for-
eldra minna án þess að vera undir
pressu frá þeim. Þegar það gekk ekki
upp var ég ekki að svíkja tilfinning-
ar neins. Leiklistin er frábær bransi,
svo litríkur og margbreytilegur og
persónulega vildi ég ekki vera að
gera neitt annað en það sem ég er að
gera núna. Þetta er svo skemmtilega
klikkaður heimur.“
Þrátt fyrir að vera einn þeirra ís-
lensku leikara og leikstjóra sem hafa
náð hvað lengst er Gísli Örn hóg-
værðin uppmáluð. Hann viðurkenn-
ir að hafa verið iðinn frá útskrift en
segir þann dugnað tilkominn af ótta
við atvinnuleysi.
„Ég vildi frekar vera að gera eitt-
hvað sjálfur heldur en að bíða við
símann. Ég er mjög metnaðarfull-
ur og það skiptir mig miklu máli að
gera hlutina vel og koma því vel frá
mér sem ég er að gera. En ég fæ ekki
magasár af áhyggjum. Ég vinn mikið,
ég er alltaf að en ég hef gaman af því
sem ég er að gera. Mér líður ekki eins
og ég sé að vinna of mikið þótt dag-
arnir séu oft ansi langir.“
Setur ekki stefnuna á
Hollywood
Hann hefur ekki sett stefnuna á
Hollywood til að fylgja eftir kvik-
myndinni Prince of Persia. „Ég skil-
greini lífið engan veginn fyrir og eftir
þessa mynd. Líf mitt er ekki línulaga.
Vissulega hefur margt gerst í kjölfar
myndarinnar í tengslum við sam-
bönd og verkefni sem eru á dag-
skránni í framtíðinni og ég er með
umboðsmann og ég veit ekki hvað
og hvað þarna úti. En ég held að það
sé mjög erfitt að „managera“ mig. Ég
hlýði engu sem þeir biðja mig um,
eins og að flytja til Los Angeles og
mæta í hæfnisprufur á hverjum degi.
Ég hef engan sérstakan áhuga
á því að skipta því út sem ég er að
gera til að reyna að meika Holly-
wood-drauminn. Ef það verða fleiri
verkefni í Hollywood þá verður það
vegna annarra verkefna. Ég fékk
hlutverkið í Prince of Persia út af því
að leikstjórinn hafði séð Rómeó og
Júlíu í London.“
Aldrei kröftugri
Hann segist vona að velgengnin hafi
ekki stigið sér til höfuðs. „Leiklistar-
ferill er ekki upphaf, miðja og endir.
Þetta er ein stór hringrás sem þenst
í allar áttir. Ég vona að vinir mínir
myndu segja það sama þegar ég segi
að velgengnin hafi ekki stigið mér til
höfuðs.
Ætli það sé ekki þessi fimleika-
agi sem heldur mér niðri á jörðinni.
Þótt maður geri þrefalt heljarstökk
kemur að því að maður lendir aftur.
Og ekki vill maður lenda á hausnum.
Við drengirnir í fimleikunum vorum
oft sendir til íþróttasálfræðings þeg-
ar við vorum litlir þar sem rætt var
um hvernig maður eigi að halda geð-
heilsunni þegar maður er að fara að
framkvæma eitthvað hættulegt.
Við lærðum að einbeita okkur og
loka allt annað úti. Þegar þú ert að
fara að taka tvöfalt heljarstökk þá er
enginn tími til að hugsa um eitthvað
annað. Öll sú sálfræði miðast að því
að halda ró sinni og einbeita sér að
verkefninu. Þetta situr enn í mér.
Maður verður að muna að fólkið sem
maður mætir á leiðinni upp verður
þarna líka þegar maður er á leiðinni
niður. Líf mitt snýst um að mæta í
vinnuna og skila góðu verki.
Viðtöl og það að vera þekktur
skiptir ekki máli. Raunveruleikinn er
sá að ég lifi við það að mæta í vinn-
una, sinna leiklistinni, skrifa, leika,
leikstýra eða framleiða. Það er mitt
líf og ég reyni að vanda til við hvað
ég vinn og með hverjum og reyni að
gera vinnuumhverfið eins og ég held
að það sé best.“
Hvað varðar leiklistina eða leik-
stjórnina segist hann eiga erfitt með
að velja annað fram yfir hitt. „Oftast
hef ég þörf fyrir að búa til verkefnin.
En stundum hef ég þörf fyrir að leika
– að verða hluti af einhvers annars
draumi. Og þurfa ekki að taka allar
ákvarðanir sjálfur. En sköpun verk-
efna dregur mig mest áfram. Það er
þá sem ég fæ „fiðringinn“.
Bakveikur
Vesturport hefur tekið upp sýningar
á Rómeó og Júlíu að nýju í tilefni
þess að tíu ár eru liðin frá frumsýn-
ingunni. Sýningin byggist mikið á
loftfimleikum en Gísli kvíðir engu.
Enda í fantagóðu formi. „Ég get svo
svarið það að sýningin hefur aldrei
verið kröftugri eða í betra formi en
nú. Vissulega hafa búningar sumra
skroppið saman en samt finnst mér
menn upp á sitt besta.
Sjálfur blæs ég minna úr nös en
áður og hef bætt heljarstökkum við,
svona til að krydda þetta meira.
Það er samt augnablik í sýning-
unni þar sem ég stekk á milli tveggja
rólna sem ég verð alltaf jafn kvíðinn.
Enda hef ég misst takið og meitt mig.
Hingað til hef ég verið að drepast í
bakinu í þessari erfiðu sýningu.
Ég hef alltaf verið rosalega bak-
veikur svo ég hef stundum ekki getað
gengið. Fyrir einu og hálfu ári hvarf
verkurinn og því er ég núna, 400 sýn-
ingum og sex spítalaferðum síðar, að
leika í Rómeó og Júlíu í fyrsta skiptið
sársaukalaust.“ 
Norðmaður og lúði
Hann segist ekki eiga nein drauma-
verkefni fram undan. „Ég náði að
klára þjóðleikhúsið í Ósló í vetur
ásamt Ingvari E. Sigurðssyni, þeim
fallega manni, og norskum þjóðleik-
húsleikurum í Hamskiptunum. Ég
er svo mikill Norðmaður í mér, sem
skýrir að hluta til af hverju ég er svona
mikill lúði,“ segir hann brosandi og
bætir við: „Varðandi draumana, þá
hef ég aldrei verið drifinn áfram af
einhverju einu frekar en öðru. Ég fæ
kannski hugmynd á morgun og átta
mánuðum síðar er hún komin á svið.
Þar með er sá draumur uppfylltur.
Núna er ég til dæmis að skrifa
verkið Bastarðar, með óskarstil-
nefnda handritshöfundinum Rich-
ard Lagravanese, sem hefur skrifað
handrit að myndum á borð við The
Bridges of Madison County, The
Fisher King og The Horse Whisperer,
svo fátt eitt sé talið, ásamt vinum
mínum úr Vesturporti og Borgar-
leikhúsinu og snillingnum Jóhann-
esi Níels.
Sýningin er gríðarlega umfangs-
mikil og verður sýnd tvisvar í Borgar-
leikhúsinu í júní og svo fer hún á flakk
í Skandinavíu. Þar er ég að uppfylla
drauminn um að vinna með einum
af eftirsóttustu handritshöfundum
Hollywood. Það er gefandi að geta
unnið stóra norræna samstarfssýn-
ingu eins og þessa frá Íslandi.
Ríkur af hamingju
Þegar hann er spurður um önnur
áhugamál hugsar hann sig um: „Ég
er algjör dellugæi og er í alls konar.
Ég á til dæmis hest, sem ég næ ekk-
ert að sinna og kajak sem ég hef far-
ið á tvisvar og seglbretti sem ég hef
aldrei farið á. Ég er mikill dútlari. Ætli
ég sé ekki nett einhverfur í mér,“ segir
hann í gríni og bætir við: „Ég vinn við
áhugamálið. Það er lítið annað sem
kemst að.“
Hann fer undan í flæmingi þegar
hann er spurður hvort hann sé orð-
inn ríkur af leiklistinni. „Það er komið
í svo mikla ótísku að tala um peninga.
Er ekki best að allir haldi sínum fjár-
málum út af fyrir sig? Ég er allavega
ríkur af hamingju,“ segir hann og
hlær.
Hann viðurkennir að heimilis-
lífið litist af leiklistinni og að það sé
um fátt annað talað við eldhúsborðið.
„Leiklistin er allavega alltaf ofarlega á
dagskránni. Það er hún sem sameinar
okkur, hún og þetta fyrirtæki sem við
erum hluti af og sinnum, sem og lífið í
kringum það. Og svo fjölskyldan. Það
eru þessi hlutir sem gera mann ham-
ingjusaman. Að fá að vakna inn í nýj-
an dag á hverjum morgni.“ n
„Okkur fannst
þetta ógeðslega
fyndið en ég lét engu að
síður slag standa, til að
fylgja brandaranum eftir.
Hollywood kallar
Gísli lék við hlið stór-
stjarna úr Hollywood í
kvikmyndinni Prince of
Persia. Hann vill ekki
skipta því út sem hann
er að gera í dag fyrir
Hollywood-drauma.