Gerðir kirkjuþings - 1990, Blaðsíða 30

þarf aö þróa í ákveöinn farveg og þaö verður ekki gert með hugmyndum og
trúfræöilegum viðhorfum sem eru íslensku kirkjunni framandi.
í greinargerðum um safnaöaruppbyggingu sem bárust frá norðurlandakirkjunum að
þeirri íslensku undanskilinni í tilefni af ráöstefnu um þetta mál í Celle í Þýskalandi á
þessu hausti, segir að karismatíska hreyfingin hafi gert vart við sig innan margra
þjóðkirkjusafnaða, það sé starfsaöferð hennar að hasla sér völl einmitt innan
þjóðkirkjusafnaða; hið gagnstæða kemur að vísu einnig fram, einnig hitt (t.d. í
Kaupmannahöfn) að karismatískt fólk leitar í eina kirkju hvort sem það býr í þeirri
kirkjusókn eða ekki.
Söfnuðir sem kenna sig við karismatisku hreyfinguna eru ólíkir og af ýmsum toga,
stefnan er náskyld hvítasunnuhreyfingunni; það nýja í þessu efni er áhugi þeirra á að
boða hugmyndir sínar innan þjóðkirknanna. Um þennan vanda er víða fjallað í ritum
sem fjalla um kirkju samtímans og kirkjuþingsmönnum hlýtur að vera kunnugt um.
Sem betur fer er trúfrelsi og frelsi til að stofna trúfélög á okkar landi. Þeir sem
fella sig ekki við lútherskan safnaðarskilning verða að gera málið upp í sínum eigin
huga. Þeir sem vilja vinna á þeim grundvelli eiga það ekki skilið að verða þoka út í
horn.
/
Eg hef barist fyrir því að safnaðaruppbygging yrði meginmál íslensku kirkjunnar
þennan áratug. A kirkjuþingi hefur málið fengið góðan hljómgrunn, einnig á
prestastefnunni í fyrra þar sem ályktun um þetta efni var samþykkt eins og öllum er
kunnugt. I mínum málflutningi hef ég ávallt gert ítarlega grein fyrir kirkjuskilningi og
safnaðarskilningi og jafnframt lítið eitt vikið að viðhorfum sem í þessu efni eru okkar
kirkju framandi þótt þau eigi heima í öðrum kirkjum annars staðar í heiminum. Þessum
sjónarmiðum hefur ekki verið andmælt. Hver sem er hefur haft ótal tækifæri til að
andmæla þeim guðfræðilegu viðhorfum sem þar hafa verið sett fram og samþykkt. Slík
tækifæri höföu einnig þeir sem vildu vinna í anda karismatísku hreyfingarinnar og hafa
sjónarmið kirkjuvaxtarstefnunnar að viðmiðun, þeir höfðu ekki aðeins tækifæri heldur
bar þeim skylda til að fela ekki viðhorf sín. Þeim mun sorglegra er það þegar einmitt
þau framandlegu safnaðarviöhorf verða ráðandi þegar ætlunin er að taka markvisst á
þessu viðfangsefni.
Og nú er komið að "Áfangaskyrslu" nefndar um safnaðaruppbyggingu og
"verkefnisstjóra". Það vekur athygli að nú notar starfsmaður nefndarinnar heitið
verkefnisstjóri um sjálfan sig. Það vekur athygli vegna þess að í slíku orði býr sá
sjálfskilningur að þar fari sá sem stjórni verkefninu. Ávallt var talað um starfsmann sem
hefði það hlutverk að starfa að því að koma ákvörðunum nefndarinnar til framkvæmda.
Þetta virðist hafa breyst.
En það er fleira sem vekur athygli. í upphafi þessarar örstuttu skýrslu segir
verkefnisstjórinn: "Fyrsti fundur var haldinn í janúar og þegar komið var fram í
september höfðu aðeins verið haldnir 3 fundir." Verkefnisstjórinn getur þess ekki að
hann sem starfsmaður nefndarinnar tók fyrst til starfa 1. ágúst en nefndin var skipuð
í ársbyrjun og þá var upphaflega hugmyndin að starfsmaðurinn tæki einnig til starfa.
Svo varð ekki og enn fremur: starfsmaðurinn taldi sér ekki fært að vinna verk fyrir
nefndina þegar hann var spurður á fundi um það hvort hann gæti hugsanlega hjálpað
til við öflun efnis, t.d. með bréfaskriftum. Slíkt aftók hann með öllu þar til hann tæki
við störfum. Þar með var starf nefndarinnar lamað.
Næst segir: "Verkefnisstjóri vinnur nú að gerð námsefnis um safnaðaruppbyggingu
27