Gerðir kirkjuþings - 1990, Blaðsíða 242

í nýjasta hefti hins virta guðfræöitímarits The Christian Century þar sem segir frá
rannsóknum eins guðfræðings á hvítasunnuhreyfingunni Assemblies of God. Sú kirkjudeild
er næstum eins fjölmenn og biskupakirkjan í Bandaríkjunum, þar er AG eins og þeir
skammstafa hana með 2 milljónir félaga en í öllum heiminum um 16 milljónir skv.
upplýsingum AG. Margaret Poloma sem er prófessor í félagsfræði við háskólann í Akron
í Ohio ritar um athuganir sínar undanfarin tíu ár í guðfræðiritið The Christian Century 17.
okt. s.l. Það var raunar ekki fyrr en 1987 sem AG komst í fjölmiðla svo um munaði þegar
það tengdist Jim Bakker hneykslinu. Þessi hvítasunnukirkja byggir eins og við er að búast
á reynslu hvers einstaklings af heilögum anda. Þetta reyndist hreyfingunni oft erfitt ekki
síst árið 1916 þegar fjórðungur yfirgaf kirkjudeildina þegar konu einni vitraðist sú villutrú
að mati leiðtoganna að þrenningarlærdómurinn væri af hinu illa. Hvað eftir annað hafa
slíkar vitranir leitt til klofnings/ Hver á fætur öörum hafa menn þegið sérstakar
upplýsingar frá Andanum um hvað þeir ættu að gera. Afleiðingin hefur verið síendurtek-
inn klofningur. Ekkert nýtt í sögu kirkjunnar.
Þessi hreyfing, karismatíska hreyfingin, náöi til allra kirkjudeilda meira eða minna.
Það sem einkenndi hana fyrir utan þaö sem einkennir allar slíkar hvítasunnustefnur var að
þessu sinni viljinn til aö starfa innan hefðbundinna kirkna í stað þess að stofna
sértrúarflokka. Hún hafði sín áhrif, góð og slæm, en tímar hennar eru liðnir eftir því sem
best verður séð. Tímar þeirra trúflokka sem sprottið hafa upp í kjölfar hennar eru ekki
liðnir, þar eru oft á tíðum fyrirbæri sem kirkjurnar líta sömu augum eða svipuðum og
Moon hreyfinguna á sínum tíma og bregðast við á svipaðan hátt: með stuðningshópum,
með viðvörunum, með því að skilgreina fyrir safnaðarfólki hvað hér sé að seyði, að margir
bera sér nafnið Jesús í munn sem meina allt annað og því sé rétt og skylt að "prófa
andana".
Hale telur það mikilvægt að karismatíska hreyfingin hafi komið upp í Kaliforníu eins
og margar aðrar andstofnana hreyfingar á sjöunda áratugnum vestanhafs, því fylki sem
þekkt er fyrir hvað mest menningarlegt rótleysi allra bandarískra fylkja.
Kirkjuvaxtarhreyfingin og kirkjuvaxtarstefnan hefur fylgt karismatísku hreyfingunni
frá upphafi. Sú stefna hefur veriö gagnrýnd málefnalega af þeim sem um lútherskan
safnaðarskilning fjalla og ekki síst þeim sem fjalla um lútherska safnaðaruppbyggingu. Þar
má nefna Christian Möller: Lxhre vom Gemeindeaufbau (1987), bls. 105-113 og um aðrar
svipaðar stefnur innan karismatísku hreyfingarinnar á bls. 114-126. Gegn þessu teflir hann
síðan lútherskum sjónarmiðum um tvíþætta safnaðaruppbyggingu sem byggist á tvennu:
opnun og þéttingu. Lútherskur söfnuður er opinn og breiður, þar er engin tilraun gerð til
að flokka fólk í trúaða og vantrúaða. En í anda skírnarsáttmálans þá er það verkefni
safnaðarins að bjóða upp á "þéttingu", þ.e.a.s. fræðslu að ýmsu tagi, fjölbreytt starf, sem
gerir safnaðarfólki kleift að vera virkt í söfnuði sínum.
Meþódistapresturinn John Robert McFarland sem er prestur í Wesley United Church
í Charleston í Illinois ritar áhugaverða grein í guðfræðitímaritið The Christian Century 18.
júní 1986 sem hann kallar "Looking for the Gospel at a Gospel Concert". Þar segir hann
frá ferð á fornar slóðir, í kirkjuna þar sem hann vandi komur sínar sem unglingur í
heimabæ sínum. Hann fer með konu sína og börn í heimsókn í þessa kirkju og hann
hlakkar til. Þarna á að vera samkoma með nútímalegri trúartónlist. Lýsing hans á þessari
samkomu er átakanleg en skilgreining hans býsna lærdómsrík. Honum ofbýður hrokinn sem
birtist í öllu framferði þeirra sem stjórna samkomunni, faríseisminn, honum kemur í hug
239