Són - 01.01.2015, Blaðsíða 23

„Berðu mér ei BlAndAð vín“ 21
Að sumu leyti kennir hann áfengisleysinu um hversu erfitt hann á með
að yrkja. Skáldaandinn lætur ekki á sér bæra og flöskurnar standa tómar
fyrir framan hann, líkt og stöðug áminning þess að hvergi sé vín að
fá. Áfengisskorturinn er áberandi í fleiri mansöngvum Sigurðar og má
nefna eftirfarandi vísu úr SVOLDARRÍMUM:
Í söngvakirkju eg sit og blíni,
sopi styrkir enginn hót,
þannig yrkja þrotinn víni
það er Tyrkjavinna ljót.27
Ekki er það þó einungis skortur á áfengi sem gerir Sigurði erfitt fyrir því
of mikil drykkja dregur einnig úr honum máttinn ef marka má RÍMUR AF
GUNNARI Á HLÍÐARENDA. Á þeim tíma sem Sigurður orti rímurnar dvaldi
hann að mestu hjá Árna Thorlacius, vini sínum í Stykkishólmi, og eftir-
farandi mansöng orti hann þegar jólahátíðin var nýafstaðin. Augljóst er
að brennivínstunnurnar báru þá nægar veigar til að fylla staup skáldsins:
Loksins fer að líða mér úr hausi
Hólmverjanna tunnu tár
sem truflar manna vit í ár.
Á hátíðinni hefur minni iðni
heldur dvalist vínið við,
á vísna skjali orðið bið.
Endurvakin álftin kvaki Grana
syngi stilltu sagna ljóð
silfurgylltu kerabjóð.28
Afleiðingar drykkjunnar voru þær að rímnakveðskapurinn var settur á
frest yfir hátíðirnar en um leið og rann af skáldinu og vínandinn vék lét
skáldaandinn aftur á sér kræla.
Svo virðist sem Sigurður hafi haft allt til alls hjá Árna vini sínum
er hann orti RÍMUR AF GUNNARI Á HLÍÐARENDA en svo var ekki raunin
rúmum áratug fyrr þegar hann bjó ásamt fleiri ungum mönnum í
Reykjavík. Veturinn 1822 orti hann FERTRAMSRÍMUR og gefa þær til
kynna að aðgengi Sigurðar að hinu brennda víni hafi verið takmarkað:
27 Rímur af Svoldar bardaga III 3 (Sigurður Breiðfjörð 1833:28).
28 Rímur af Gunnari á Hlíðarenda XI 1–3 (Sigurður Breiðfjörð 1860a:125).