Són - 01.01.2015, Blaðsíða 159

tvær skáldkonur 157
Fjörg við störf án fordildar,
fögur hringasólin.
Búnar eru bögurnar.
Bragnar kveði um jólin.
(Bls. 95)
Yfirreið Helgu um Fljótshlíðina lýkur með vísunum um Guðrúnu en á
eftir fylgja þrjár vísur þar sem hún í þeirri fyrstu ávarpar lesendur/áheyr-
endur og biður þá að laga „lasin ljóð“ sín og húsfreyjurnar að fyrirgefa
fátæklega smíði vísnanna en bindur svo ártalið og skáldanafn sitt í tveim
þeim síðari:
Hagyrðingar lasin ljóð
lagið nú með prýði,
fyrirgefið fljóðin góð,
fátækt vísna smíði.
Síðan fæddist Kristur klár,
kærleiksljósið blíða,
tuttugustu aldar ár
er fimmtánda að líða.
Nafn mitt harla nærgætnir
námsmenn þýða í friði
sem í anda upplýstir
eru af sólar smiði.
(Bls. 95)
Helga nýtir sér fjölbreytta bragarhætti í skáldskap sínum; mest forn yrðislag
og sálmahætti á erfiljóðin en einnig notaði hún bragarhætti róman tísku-
og raunsæisskáldanna og rímnahættir voru henni tamir. Eins og fleiri
skáld af hennar kynslóð var hún ekki ýkja hrifin af þeim hræringum sem
áttu sér stað í ljóðagerð þegar leið fram um miðja tuttugustu öldina en
dásamaði ferskeytluna því meir eins og fram kemur í þessari vísu:
Ferskeytlunnar fagra gull
flesta yndi nærir,
en atómskálda ónýtt bull
enginn maður lærir.
(Bls. 61)