Skírnir - 01.01.1948, Page 68

66
Jón Helgason
Skírnir
og gefur honum líf; þá reynir sonurinn að drepa hann í
svefni, en Ilja vaknar og vegur hann (hér gæti verið sér-
stakur skyldleiki við Hildibrandskviðu, sbr. niðurlag f jórða
kafla þessarar greinar). Þriðja er úr bókmenntum íra:
Cúchulain vegur son sinn Conlaoch. Það er engu líkara en
til hafi verið farandsögn um þvílíkan bardaga, er skjóti
upp hingað og þangað, án þess að nú verði rakið hvaðan
hún er komin fyrir öndverðu né hvernig hún hefur borizt
um löndin.
Venjulega hefur sagan þá mynd að feðgarnir heyja ein-
vígi sitt án þess að bera kennsl hvor á annan. En í þessari
grein víkur Hildibrandskviða frá; þar er föðurnum ljóst
frá upphafi við hvern hann á. Gamall maður kemur eftir
áratuga útivist heim til lands síns þar sem hugurinn hef-
ur verið öll þessi ár. Sá sem hann hittir fyrstan af lands-
mönnum er sonur hans. En þeir koma hvor úr sínu her-
liði, þeir eiga að vera fjandmenn. Gamli maðurinn kann-
ast þegar í stað við son sinn og mælir til vinganar, en son-
urinn trúir honum ekki, segir hann ljúga að sér, ber hon-
um á brýn lævísi og illgirni, og knýr hann til að berjast.
Hvergi þar sem skáld hafa stefnt feðgum saman í bardaga
hefur harmleikurinn aðra eins dýpt og í þessari meira en
þúsund ára gömlu kviðu.