Skagfirðingabók - 01.01.1966, Blaðsíða 79

í GÖNGUSKÖRÐUM
eigi glæsilegar æskuminningar. Þó það segist vera alið upp við
skort og allt hafi vantað, á það samt þessar glæsilegu minningar,
bæði frá jólum og ýmsum öðrum dögum. Eg geri ráð fyrir því, að
það sé að kenna mínu mikla minnisleysi eða einhverri andlegri
vöntun, að ég á engar slíkar minningar. Helzt væri það þá útistund-
ir í blíðu veðri, í blómauðugri brekku við fuglasöng og lækjarnið.
Ég man að vísu eftir því, að reynt var að breyta eitthvað til með
mat á jólunum og að stundum kom fólk af hinum bæjunum til að
spila. En þá kúrði ég mig oftast niður og lézt sofa, ef ég gat ekki
verið úti. Um Ijósadýrð var ekki að tala, þótti gott, ef hægt var að
hafa sæmilega hreint og gott lýsi á lampanum þau kvöldin, svo
ekki yrði mikill skarreykur. Um kertaljós var varla að ræða, tólg
var svo lítil til, að ekki mátti eyða henni til Ijósa. En þó man ég
eftir kertum og kertaljósi. Og skal ég nú segja þá sögu.
Eg átti hálfsystur, sem Sólveig hét. Hún var af fyrra hjónabandi
móður minnar og því fullorðin. Hún var um þessar mundir vinnu-
kona í Skarði. Þar bjó þá Sveinn Sölvason, smáskammtalæknir, og
kona hans, Monika Jónsdóttir. Þau fluttust til Ameríku 1887. Þar
í Skarði var og roskinn vinnumaður, er Hans hét. Hann var góð-
kunningi föður míns.
Það var einhverju sinni á jólum, að Sólveig kom í heimsókn að
Mosfelli. Hún sagði okkur, að í Skarði hefði öllu fólkinu verið
gefið kerti, og kemur með kerti sitt og gefur mér. Svo dregur hún
upp annað kerti, sem hún segir, að Hans gamli hafi sent mér. Þetta
var meira ríkidæmið, tvö kerti! Strax og dimmdi kveikti ég á öðru
þeirra og fór að lesa sögu. Eg man vel, að ég las við kertaljósið, svo
ég hef víst verið orðinn 5-—6 ára, þegar þetta gerðist. Ég las og las,
þangað til ég sofnaði út af og mamma slökkti ljósið. Svona gekk
á hverju kvöldi, meðan kertin entust.
Vel getur verið, að Sólveig hafi gefið mér kerti á fleiri jólum, en
ég man ekkert eftir því.
En þó ég hefði lítið og lélegt Ijós, hafði ég alltaf nóg til að lesa.
Skúli í Kálfárdal lánaði mér bækur, bæði prentaðar og skrifaðar,
en ekki þorði ég að biðja sjálfur um þær, heldur sendi ég foreldra
mína eftir þeim. Og Skúli lánaði þær með glöðu geði. Mér var sagt
77