Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1987, Side 98

96
MÚLAÞING
fór líka svo að þegar báturinn lyftist á
næstu öldu þá kippti hann stjóranum
úr festunni, en um leið saup sökkhlað-
inn báturinn á að aftan og það skipti
engum togum að hann fyllti og hvolfdi
síðan og úr honum allur aflinn.
Báturinn maraði síðan í sjólokunum
á réttum kili.
Öllum mönnunum tókst að komast
í bátinn aftur og höfðust þeir við í
stafnsetunum, tveir í hvorri. Þeir tóku
síðan að kalla til að gera bátsverjum
á hinum bátnum aðvart um hvernig
komið væri. Þeir útbæingar heyrðu að
vísu óminn af köllum austurbæinga en
veittu þeim enga sérstaka athygli, því
að það var alvanalegt að þeir væru með
hávaða á sjónum.
Það var ekki fyrr en undir kvöld,
þegar útbæingar héldu heim á leið, að
þeir veittu því athygli að ekki var allt
með felldu á austurbæjabátnum og
fóru að huga að hverju það sætti. Þegar
þeir komu að bátnum voru tveir mann-
anna látnir. Sá þriðji var með lífi en
gaf upp öndina í fjörunni á Snotrunesi.
Sá eini sem af komst og var til frásagn-
ar um þennan atburð hét Snjólfur og
bjó síðar að Þrándarstöðum.
Hann lét aldrei uppskátt hvor
bændanna það var sem réði því að síð-
asti hákarlinn var skorinn upp í bátinn.
25. sept. 1984,
Magnús Þorsteinsson.
skipinu og hvolfdi, því mennirnir sátu of hátt,
drógust þeir þá á kjöl, og var Halldór að mestu
þrotinn. Þegar hinir sáu mennina í stöfnum,
töldu þeir víst, að þeim hefði borizt á, skáru
frá sjer 1(1 hákarla og reru til hjálpar. Var
Halldór með litlu lífi þegar þeir náðust og
andaðist skömmu seinna, en Stefán nærri
heyrnarlaus og mállaus, gat þó róið sjer til
hita í land.
Alls höfðu þeir verið meira en 2 stundir í
háskanum. - Það má fullyrða, að ískuldinn í
sjónum hafi einkum flýtt dauða þessara
manna, því enginn þeirra drakk sjó sjer til
bana.
Það var mikil eptirsjá að þessum bændum,
sem hér fórust, öllum vandamönnum þeirra
og vinum og sveitinni. - Þeir höfðu verið fá-
gætir vinir frá barnæsku og samtaka í öllu
góðu. Stilltir voru þeir og háttprúðir og vin-
fastir, beztu húsfeður og mestu reglumenn;
vini völdu þeir eptir sjer, og voru vandir að
valinu. Þeir voru framsýnir búmenn og drjúgir
í öllum framkvæmdum. Hvert verk sem mátti
unnu þeir á sínum tíma og geymdu ekki næsta
degi. Jafnan lofuðu þeir litlu, en efndu meira.
Heimili þeirra voru orðlögð fyrir siðprýði og
reglusemi eins og sjálfir þeir. Það mundi eng-
um kunnugum hafa dottið í hug, að þeir mundi
farast á sjó fyrir nokkur misgrip. því þeir voru
taldir einir beztu sjómenn og manna varasam-
astir - en reynslan virtist sýna, að á síðustu
æfistundinni hefði það verið blindað fvrir
þeim, er til bjargar horfði.
Skrifað 10. júlí 1858. S. G.
Um heimildargildi greinar S. G. er ástæðulaust að fjasa. Hún er
rituð þegar eftir slysið, en vera kann að ýmsum komi á óvart hversu
óverulegt það er sem ber í milli ritaðrar samtímaheimildar og munnlegr-
ar geymdar sögunnar í Höfn, enda má segja að greinin og sagan bæti
hvor aðra.