Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1999, Side 55

Gangnakofar
Gamli Hálskofmn 28. júlí 1999. Ljósm.: höfundur.
Hauststemning í Hálskofa
Það hafa ekki allir svona slæmar
sögur að segja úr Hálskofa. Rögnvaldur
Erlingsson rithöfundur lýsir hauststemn-
ingu við kofann þannig:
„Eitt haustkvöld er mér minnis-
stœðara enflest önnur, sem ég hef lifað...
Þetta umrœdda kvöld var ég staddur inn
við Hálskofa,... ásamt 3 sveitungum
mínum og jafnöldrum, sem voru allir
innan við tvítugt. Við vorum í síðustu
göngu.
Um daginn hafði verið glaða sólskin,
logn og bjart, og við höfðum fundið 5
kindur, og komið þeim í kofa, án mikillar
fyrirhafnar: Við vorum því ánœgðir yfir
vel heppnuðum degi, og kátt í kofa um
kvöldið.
En áður en ég lagðist til svefns, gekk
ég einn út í nóttina. Þá var komið glaða
tunglskin, og öræfakyrrðin algjör, þessi
unaðslega þögn, sem engin orð ná að
lýsa.
Eg horfði í suður og suðvestur, til
jökulsins, sem þarna er rétt hjá. Eins og
veggur teygist hann eins langt vestur og
ég gat séð, og í austur allt til Þrándar-
jökuls. Nóttina áður hafði fallið snjór á
jökulinn, svo að hann var óvenju hvítur
að sjá. Svo leit ég til Snæfellsins, sem
gnæfði þarna yfir mér, hvítt niður í mitt
fjall afnýfallinni mjöll, en dökkt þarfyrir
neðan. Að lokum horfði ég út og austur
yfir flatlendið, Kofaflóann og Eyja-
bakkann, eitt gróðursælasta og sérkenni-
legasta afréttarland, sem tilheyrir Fljóts-
dalshreppi. Það var komið frostkul, og
ísing byrjuð að myndast á jörðinni, sem
glitraði í tunglskininu, rétt eins og silfur-
perlum hefði verið stráð yfir foldina.
Þessi sjón hefur aldrei horfið mér úr
huga síðan. Og þetta er landið, sem á að
fara að sökkva undir vatn. Guð forði
okkur frá því að halda lengur áfram á
þeirri braut. “ 8
53