Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1999, Side 78

Múlaþing
Hertrukkur Vignis Brynjólfssonar.
Ljósm. frá Asdísi Þórðardóttur.
Reyðarfirði og Guðmundur Sigfússon kaup-
maður, Neskaupstað. ,,Eigendumir“ fóm fljót-
lega upp úr þessu að láta heyra í sér. Þeir hótuðu
„björgunarmönnum" stefnu, skiluðu þeir ekki
timbrinu eða greiddu fyrir það. Þorsteinn
Jónsson, kaupfélagsstjóri, hringdi til dæmis í
Geir á Sleðbijóti og bar upp á hann stuld á timbri
og hótaði honum stefnu. Geir aftur á móti hélt
því fram að það timbur sem komið væri í
Sleðbrjót hefði allt rekið á Sleðbijótssand og
kvaðst ekki þurfa að skila honum reka af þeim
sandi. Seinna hittust þeir Geir og Þorsteinn niðri
á Reyðarfirði og vildi Þorsteinn þá að þeir
mættust óstefndir hjá sýslumanni en Geir kvaðst
ekki mæta óstefndur en stefndur skyldi hann
mæta honum. Féll Þorsteinn þá ffá málinu.
Á Borgarfirði urðu viðskipti trilfukarla og
kaupfélagsstjómar eins og segir í fundargerð
stjómar Kaupfélags Borgarfjarðar frá 20. febrúar
f945, í 5. grein: „Formaður (Þorsteinn Sig-
fússon, Sandbrekku) lagði fram erindi frá
nokkmm Borgfirðingum, sem flutt höfðu
timbur úr strandskipinu við Jökulsárós (sem er
að nokkmm hluta eign K.B.E.), þar sem þeir
krefjast þess að Kaupfélagið sanni þeim
eignarrétt sinn að skipinu og timbrinu.“
Ut af erindi þessu gerði fundurinn svofelfda
ályktun:
„Þar sem ekki er verslunarvenja að
krefja verslanir um eignarheimild á
vörum þeim er þær versla með eða því er
þær hafa með höndum, og lögum
samkvæmt eru verslanir bókhaldsskyld-
ar og því aðgangur að því bókhaldi fyrir
hin opinberu stjórnvöld hvenær sem þau
sjá ástæðu til, þá sér fundurinn ekki
ástæðu til að verða við ofangreindri
kröfu. Hins vegar vill fundurinn benda
hlutaðeigendum á það að ef þeir vé-
fengja eignarrétt félagsins á timbrinu,
geta þeir leitað sér upplýsinga hjá sýslu-
manni Norður-Múlasýslu, sem mun geta
gefið upplýsingar um eignarheimildina.
Að sjálfsögðu felur innkaupasamningurinn
ekki í sér nein ákvæði um það hvort kaup-
félagið greiði stóran eða smáan hlut fyrir
björgun á timbrinu.“ Framkvæmdastjóra
var falið að birta hlutaðeigendum ályktun
þessa.
I 3. grein sama fundar segir að fund-
urinn ákveði að 3.000 króna framlag
„félagsins til lendingar bóta skuli greiddar
úr „Strandtimburreikningi“.“ En í svo-
nefndum Timburkaupareikningi frá árinu
1944 sést ofangreind upphæð færð til
skuldar þann 31/12 1944, með skýringu,
„Lendingabætur c/o Borgarfjarðarhreppur“.
Fleiru var „bjargað“ úr flakinu en timbri
og þar helst að telja ýmsa málma. Að
undanskildu járni var nokkuð af dýrari
málmum svo sem blýi og eir. Eins og áður
er komið fram í viðtali við Þórð Jónsson frá
Borgarfirði voru stokkar fullir af blý-
húðuðum eirköplum innan á byrðingnum
niðri við neðra þilfar hringinn í kring í flak-
inu og rúntlega það, þar sem dræsur löfðu
aftur úr stokkunum í sjó niður.
Það sagði mér Bragi Þ. Sigurðsson frá
Sólbakka í Borgarfirði, nú til heimilis á
Sauðárkróki, að hann hefði farið nokkrar
ferðir með föður sínum, Sigurði Jónssyni,
76