Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1999, Qupperneq 81

Timburskipið á Húseyjarsandi
Eftir að veðrið versnaði um morguninn var útséð að við myndum ekki ná í land
vírnum af trukkspilinu sem festur var í mastrið á skipinu en Steinþóri fannst það ekki ná
nokkurri átt að skilja líka eftir blökkina sem fest var í skipið. Hann hafði því ákveðið að
losa hana og láta okkur draga hana í land á lausu blökkinni. Þegar við Pétur vorum
komnir í land klifraði hann upp á smáþrep á mastrinu þar sem blökkin var fest, losaði
hana og festi við dráttartógið, sem hann hafði losað frá lausu blökkinni og við drógum
draslið í land.
Síðan festi hann stroffu í lausu blökkina, settist í hana og lét sig vaða fram af
syllunni. Vírinn var festur það hátt uppi í mastrinu að hann hallaði verulega niður framan
af leiðinni til lands og Steinþór rauk því af stað eins og ör af boga en síðasta spölinn varð
hann að draga sig áfram eftir vírnum. Við önduðum stórum léttara þegar við höfðum
hann upp á þurru landi en honum fannst þetta stórgaman allt sarnan. Steinþór var í eðli
sínu mikill æfintýramaður og var fyrst í essi sínu ef hann þurfti að fást við eitthvað
verulega glæfralegt og tvísýnt og virtist þá gjörsamlega óttalaus.
Við tókum svo saman pjönkur okkar og héldum heim á leið. Það efni sem við öfluð-
um okkur þarna með ærinni fyrirhöfn þætti lélegur fengur í dag og færi áreiðanlega beint
á brotajárnshaugana. En á sínum tíma var þetta happafengur og kom allt að góðum
notum. Auk þess var þetta hálfgert ævintýri og ágæt tilbreyting frá daglega amstrinu.
A leiðinni heim yfir sandinn lentum við Pétur í dálítið spaugilegum kringumstæðum.
Trukkurinn, og með honum Steinþór og Vignir, fór nokkru á undan okkur og við
þræddum síðan slóð þeirra eftir sandinum. Trukkurinn var þunghlaðinn af járnadrasli
og gerði djúpa slóð í sandinn. Guddan okkar var líka vel hlaðin og þræddi af sjálfu sér
slóðina löturhægt á fyrsta gír. Nú er það svo að sjórinn ber margt forvitnilegt upp á
sandana og við Pétur stóðumst ekki alla þá dýrgripi sem við þóttumst sjá í kringum
okkur. Við stukkum báðir út og létum Gudduna um að rölta áfram, en hlupum sjálfir út
á sand í fjársjóðsleit.
Þurr sandur er afar þungfær farartækjum á hjólum en blautur sandur aftur á móti
býsna fastur fyrir og langt um léttari yfirferðar. Og allt í einu varð fyrir Guddunni blautur
og fastur sandkafli og hún tók á sprett eins og kálfur á vordegi. Við tókum auðvitað
sprettinn á eftir henni en við vorum ærið þungfærir, mikið klæddir og í klofstígvélum.
Það mátti hreint ekki tæpara standa. Þegar við loksins náðum bflskömminni vorum við
svo gjörsamlega úttaugaðir að við gátum rétt skriðið upp í sætið stynjandi og bölvandi.
A eftir var þetta reyndar ágætur lokahnykkur á skemmtilegu ævintýri."
[Eftir áður óbirtu handriti Astvaldar A. Kristóferssonar]
En ekki var endalaust hægt að „bjarga“
úr Richard Bland. Smásaman grófst hann í
sand. Ekki er heldur vitað til að hinir
svokölluðu eigendur farmsins hafi gert út
leiðangra til að hirða „eign“ sína. Aftur á
móti munu þeir hafa skattlagt þá sem
„björguðu“ timbri. Húseyjarbændur munu
þó hafa fengið björgunarlaun af því timbri
sem rak upp á þeirra land.
Það mun svo hafa verið á haust-
mánuðum 1962 sem skipið hvarf sjónum
79