Jökull - 01.12.1972, Blaðsíða 82

80 JÖKULL 22. ÁR
gerði allgóða liláku, sem hélzt næstu daga, með
10—15 stiga hita og miklu sólfari.
Svarfaðardalsáin litaðist a£ vatni Teigárár-
innar (þótt það sé aðeins lítið brot af heildar-
magninu) og var gulmórauð allt til ósa. Hélzt
liturinn allt sumarið og fram á haust, en fór
smám saman dvínandi.
Ekki hafði fólkið á Melum heyrt neitt óvenju-
legt í samhandi við þessar breytingar, enda hef-
ur hlaupið sennilega gerzt að nóttu. (Hins vegar
töldu menn á bæjum hinum megin í dalnum
sig hafa lieyrt einhver hljóð frá dalnum um
þetta leyti og síðar.)
Það, sem hér verður sagt um útlit jökulsins
eftir hlaupið, byggist á athugun, sem greinar-
höfundur gerði þann 23. júlí eða nærri tveim-
ur mánuðum eftir að hlaupið gerðist.
Teigadalur er næstyztur þeirra dala, sent
ganga suður úr Svarfaðardal innanverðum. Hann
er um 2,5—3 km á lengd og dalsmynnið í um
600 m hæð, en dalbotninn í um það bil 900 m
hæð. Að sunnan og austan er dalurinn girtur
1200—1300 m háum fjöllum, en að vestan um
1000 m háum. Dalurirm endar í þverhníptri
hamraskál, sem er hálfhringlaga og dálítið
breiðari en innri hluti dalsins. Innst í dalnum
virðist vera um 100—150 m hár stallur, sem
líklega nær þvert yfir dalinn, en hann er að
mestu hulinn af jöklinum, sem liggur í skálinni
fjalla á milli og teygir sig ofan í dalbotninn
frant yfir stallinn. Endi jökulsins er í um 740
m hæð, en hækkar snöggt þaðan upp í 880—
900 m liæð (á stallinum), en síðan er aflíðandi
Mynd 3. Teigadalsjökull, séð utan úr dalnum.
Fig. 3. Teigadalsjökull, a view from the valley.
Plioto Helgi Hallgrímsson, July 23, 1971.