Dagblaðið Vísir - DV - 21.11.2014, Blaðsíða 46

Helgarblað 21.–24. nóvember 201446 Menning
Gott að ganga
með byssu
n Rýnt í Borgríki 2 eftir Ólaf Jóhannesson n Meira er af öllu, nema innihaldi
B
orgríki var afbragðs löggu­
mynd og sýndi að vel er
hægt að gera góðar hasar­
myndir á litla Íslandi. Borg­
ríki 2 er ein fyrsta íslenska
tilraunin til að gera hasarframhalds­
mynd. Og hún fellur fljótt í flestar
gryfjur framhaldsmynda. Meira er af
öllu, nema innihaldi. Fyrri myndin
græddi á því að þó atburðarásin væri
hröð og hrottafengin, þá var dánar­
tíðni haldið í lágmarki og eftirminni­
legasta ofbeldisatriðið þegar Ingvar
Sigurðsson missti puttann. Íslenskar
löggumyndir missa fljótt trúverðug­
leikann þegar byrjað er að drepa fólk
í hrönnum, og ekki er stigið jafn var­
lega til jarðar hér.
Annar af kostum fyrri myndar­
innar var Siggi Sigurjóns í hlut­
verki spillts lögreglustjóra, sem var
brjóstumkennanlegur þótt hann
sviki félaga sína því í raun vildi hann
bara vera elskaður. Það virtist því góð
hugmynd að setja hann í stærra hlut­
verk hér, en því miður með þeim af­
leiðingum að hann verður einsleit­
ari persóna, skúrkur sem fljótt missir
alla samúð.
Persóna Darra Ingólfssonar virð­
ist í fyrstu áhugaverð, pabbadreng­
urinn sem lendir í því að þurfa að
koma upp um félaga sína, en átök
hans við samstarfsmenn sem hefðu
átt að verða burðarás myndarinn­
ar hverfa fljótt og allir verða hlynntir
honum af engri sýnilegri ástæðu.
Margar góðar bíómyndir frá Dirty
Harry til Robocop hafa verið fasískar
í eðli sínu án þess að það geri þær
að verri skemmtun. En þótt myndin
sé stundum eins og allsherjar áróð­
ur fyrir því að vopna lögregluna (lög­
reglumenn lenda stöðugt í hættu
eða eru drepnir af austurevrópskum
glæpamönnum vegna þess að þeir
bera ekki byssur), þá gerir allt þetta
byssuklám lítið til þess að auka
spennu og ekki er einu sinni boð­
ið upp á einn góðan byssubardaga,
þrátt fyrir öll morðin.
Afskaplega mikið er af senum af
víkingasveitinni hlaupandi fram og
aftur grárri fyrir járnum svo minnir
stundum á ýkta útgáfu á Löggulífi, en
samfélagið fyrir utan er ekki til. Fjöl­
miðlar virðast sýna því lítinn áhuga
að vopnaðar sveitir gangi um götur
og nóg er að hóta lögfræðingum
vondu karlanna svo þeir séu til friðs
(sérstakur saksóknari mætti kannski
taka sér þetta til fyrirmyndar).
Hlutur kvenna er heldur ekki
mikill og eru þær annaðhvort kyn­
lífsleikföng eða fórnarlömb. Meira
að segja töffarinn Ágústa Eva þjón­
ar helst þeim tilgangi að vera lamin
og er rétt búin að ná sér eftir fyrri
myndina þegar hún er lamin aftur og
verr (ef aðeins hún hefði haft byssu).
Flestar aðrar hér koma eingöngu
fram á nærbuxunum.
Helsti gallinn eru þó áform vondu
karlanna. Þeir keyra á eiginkonur
lögreglumanna til að fá þá til að
hætta að elta sig (frekar vanhugsað)
og ætla að sölsa undir sig íslensk­
an fíkniefnamarkað sem á síðan að
hugsa um sjálfan sig meðan þeir
fara á eftirlaun til Júgóslavíu fyrrver­
andi (það kemur sum sé aldrei fram­
ar samkeppni?). Bresk mafíugengi
beint út Bond­mynd þvælast fyrir
þeim (vísun í Icesave?) og Ingvar
Sigurðsson heldur ræðu í lokin þar
sem hann virðist skyndilega halda
að hann sé aðalpersóna myndarinn­
ar. Og erfitt er að átta sig á sögunni,
nema hvað að það er gott að vera
með byssu. n
„Margar góðar bíó-
myndir frá Dirty
Harry til Robocop hafa
verið fasískar í eðli sínu án
þess að það geri þær að
verri skemmtun.
Valur Gunnarsson
valurgunnars@gmail.com
Dómur
Borgríki 2
Leikstjórn: Ólafur Jóhannesson
Aðalhlutverk: Darri Ingólfsson, Ingvar
Eggert Sigurðsson og Hilmir Snær Guðnason
Löggur og bófar
Borgríki 2 fellur í
flestar gryfjur fram-
haldsmynda að sögn
gagnrýnanda.
Heldur að hann sé aðalpersónan Ingvar E. Sigurðsson snýr aftur í Borgríki 2.
Úr vegabréfi Sigmundar Ernis
Ljósmyndin
í spilavítinu
Reynsla er notalegt orð yfir mis­
tökin sem manni hafa orðið á í líf­
inu. Og segir hér einmitt af einum
slíkum afglöpum á vegferð minni
á fyrri tíð þar sem ég stóð eins og
áttavilltur álfur inni í spjátrungs­
fullu spilavíti í síkjaborginni miklu
í Niðurlöndum nær.
Aldrei áður hafði ég litið álíka
fínindi og fordild á einum og sama
staðnum og þetta sumarkvöld á
bökkum Amstel­árinnar þar sem
hvert stertimennið af öðru steig
inn í salinn með stífmálaða konu
sér við hlið, rétt eins og þar væri
kominn njósnari hennar hátignar
í hverjum og einasta gesti með
Ursulu Andress upp á arminn. Það
er einmitt á svona stundum sem
maður finnur fyrir fábreytileika
sínum og látleysi – og hve allt þetta
heimsins glys og prjál er utan við
eðli manns og upptakt. En þarna
stóðum við engu að síður nokkur
saman í hóp; næsta gelgjulegir
Íslendingar í ósköp venjulegum
sparifötum með eitthvert klink á
milli handanna sem kannski kom
að haldi í eina veika sögn. Ekkert
okkar hafði efni á drykkjunum á
staðnum, hvað þá matnum, en
það átti samt sem áður að veðja
eins og örþunn buddan leyfði – og
reyna með öðrum orðum að fylla
svolítið út í sjálfsálitið án þess að
eiga nokkuð fyrir því.
Og af því maður er bara einfald­
ur Eyfirðingur var næsta augljóst
að grípa ljósmyndavélina innan úr
jakka sínum á því örlagamómenti
þegar ástkær unnustan veðjaði á
rétta tölu á rúlletuborðinu; þvílíkt
og annað eins, varð mér auðvitað
hugsað, nýríkum manninum, án
þess reyndar að átta mig á því að
salurinn var að stirðna upp í stjarfa
sínum á þessu svellkalda augna­
biliki þegar blossi vélarinnar hvítt­
aði salinn. Vatt þar með sögunni
fram, enda óðara gripið harla
dólgslega undir handleggi mína
báða og ég leiddur eins og hver
annar sakamaður inn í kuldalegt
bakherbergi. Ég fann hvernig vin­
ir mínir í íslenska hópnum sneru
við mér baki og kepptust hver
um annan þveran við að kannast
ekkert við mig. Og þannig var ég
orðinn fangi upp úr þurru í flott­
ustu fjárglæfrahöllinni í Hollandi,
einn og yfirgefinn í ókunnu landi.
Orðlaus og tómur að innan horfði
ég á svírasveran öryggisvörðinn
opna vélina mína upp á gátt og
eyðileggja verðmæta filmuna.
Ég var náttúrlega við það að
bugast og bjóst við að verða leidd­
ur út í handjárnum á næstu mín­
útum lífs míns, en þá gerðust þau
undur – og líklega sakir bæn­
heyrslu – að inn í bakherbergið
gengur næsta vingjarnlegur mað­
ur, vaktstjóri að sögn, sem spyr
með hlátri sínum á vörum hvort ég
hafi aldrei stigið fæti í kasínó. Ég
hélt ekki – og af því svarið var svo
veiklulegt, tók hann vingjarnlega
um axlir mér og sagðist vera svo
sannfærður um að ég myndi aldrei
gera þetta aftur að hann langaði að
bjóða mér upp á hrærðan drykk af
barnum svo þessi leiðindi skyggðu
ekki á kvöldið – og hvort ég væri
ekki með einhverju fólki sem
sjálfsagt væri að deila rausn sinni
með. Og þarna var það einmitt
sem ég, af öllum mönnum, bauð
á heilu línuna á dýrasta barnum
í bænum eins og James vinur
Bond – og fólkið mitt, sem fyrir ör­
skotsstundu hafði snúið við mér
baki skilaði sér til mín svo hratt
og vel að ekki var annað hægt en
að brosa drjúgt í kampinn. Það er
nefnilega svo með heimskuna að
hún getur stundum borgað sig.
Designs from Nowhere hlýtur Hönnunarverðlaun Íslands
Hönnunarverðlaun Íslands veitt í fyrsta sinn
H
önnunarverkefnið Austurland
­ Designs from Nowhere hlaut
Hönnunverðlaun Íslands, sem
veitt voru í fyrsta skipti við há­
tíðlega athöfn í Kristalsal Þjóðleik­
hússins á fimmtudag. Yfir 100 um­
sóknir bárust en fjögur verkefni sem
þóttu framúrskarandi voru tilnefnd
af dómnefnd. Verðlaunin eru auk
heiðursnafnbótar, ein milljón króna
og er það atvinnuvega­ og nýsköpun­
arráðuneytið sem gefur féð.
Í umsögn dómnefndar sagði:
„Designs from Nowhere eða Austur­
land: innblástursglóð snýst um að
kanna möguleika til smáframleiðslu
á Austurlandi, þar sem notast er við
staðbundin hráefni og þekkingu.
Pete Collard og Karna Sigurðardóttir
áttu frumkvæði að verkefninu en
hönnuðurnir Þórunn Árnadóttir,
Gero Grundmann, Max Lamb og Julia
Lohmann þróuðu sjálfstæð verk­
efni í nánu samstarfi við handverks­
fólk og fyrirtæki á Austfjörðum. Með
því að tengja saman á óvæntan hátt
mannauð, staði og hráefni varð til
áhrifaríkt samstarf þar sem nýir hlut­
ir urðu til.“
Tilgangur verðlaunanna er „að
vekja athygli á mikilvægi og gæðum
íslenskrar hönnunar og arkitektúrs
ásamt því að að veita hönnuðum og
arkitektum hvatningu og viðurkenn­
ingu fyrir vel unnin störf.“
Önnur verkefni sem voru tilnefnd
voru hönnun arkitektastofunnar
Stúdíó Granda á ljósmyndastúdíóinu
H71a á Hverfisgötu, verkið Skvís eft­
ir grafíska hönnuðinn Sigga Eggerts­
son og fatalínan Magnea AW2014 eftir
fatahönnuðinn Magneu Einarsdóttur.
Í dómnefnd sátu Harpa Þórsdótt­
ir, forstöðumaður Hönnunarsafns Ís­
lands, Massimo Santanicchia, lektor
í arkitektúr við Listaháskóla Íslands,
Örn Smári Gíslason, sjálfstætt starf­
andi grafískur hönnuður, Laufey
Jónsdóttir, fatahönnuður og formað­
ur Fatahönnunarfélags Íslands, og
Tinna Gunnarsdóttir, sjálfstætt starf­
andi hönnuður og kennari við Lista­
háskóla Íslands. n kristjan@dv.is
Staðbundin hráefni og þekking
Leikfangalínan Sipp og Hoj eftir Þór-
unni Árnadóttur var hluti af Designs
from Nowhere. Mynd deSiGnS FroM nowHere
Mynd GLAMour etc