Jón á Bægisá - 01.12.2001, Blaðsíða 36

1Ija Tsjavtsjavadze
um það. Hann starði á manninn um leið og hann mataðist, svo löturhægt
að með sama áframhaldi mundi maturinn endast honum fram til kvölds.
Ekkert komst að í huga hans nema þessi ungi maður. Hann einblíndi á
hann og reyndi að koma honum fyrir sig. Sólin hneig til viðar, en Petre
sat sem fastast fram eftir kvöldi. Loks stóð hann upp og borgaði fyrir sig.
Um leið og hann gekk út, leit hann sem snöggvast á unga manninn. Því
næst hraðaði hann sér til Avlabari. Hann átti enn eftir nokkurn spöl að
fjósinu, þegar einhver lagði hönd á öxl hans. Petre sneri sér við og sá að
þetta var ungi maðurinn frá vertshúsinu. Hann var hávaxinn og bar hatt,
sem slútti niður að augum.
„Taktu bréfið,“ sagði sá ungi og læddi að honum bréfi. „Ef þú ert ekki
læs, skaltu fá einhvern til að lesa þetta fyrir þig. Og þá skaltu hlusta með
athygli. Þér berast tæpast meiri tíðindi í bráð.“
Ungi maðurinn hafði ekki fyrr sleppt orðinu en hann snerist á hæli og
hólt leiðar sinnar, þó ekki hraðar en svo að Petre náði að kalla til hans:
„Hver ertu strákur? Segðu til þín!“
„Það skýrist í bréfinu," hrópaði maðurinn og hélt áfram för sinni án
þess að líta við. Petre virti bréfið fyrir sér, stakk því á sig og sagði með
trega: „Bara að ég kynni að lesa! Skyldi hann reyna að ljúga einhverju í
mig? Nú jæja, sá lýgur í sjálfan sig, sem lygi ber í aðra. Hann er farinn og
getur ekki spottað mig.“
IV
Petre skundaði nú til fjóssins í Avlabari. Beið hann þess með óþreyju að
vita hvað í bréfinu stæði. Son átti hann, vel læsan, enda hafði sá lært hjá
presti. Bar Petre hratt yfir og hjartað sló ört í brjósti hans. Honum þótti
sem vegurinn hefði lengst.
Um síðir nálgaðist hann þó fjósið, kófsveittur, og var með herkjum að
hann næði andanum. Hann svipaðist um en sá engan. Vagneklamir
höfðu farið á basar. Líkaði Petre það vel, en hitt þó enn betur að hann
fann son sinn. Hann lá í fjósinu og svaf. Petre vakti hann.
„Stattu á fætur og lestu fyrir mig þetta bréf,“ sagði hann og rétti bréf-
ið að syni sínum. Sonurinn vaknaði, teygði úr sér og tók því næst við
bréfinu. „Hvar fannstu það?“ spurði hann föður sinn.
„Ég fann það ekki, því var lætt að mér á leiðinni," svaraði Petre og
taldi málið þar með útkljáð. Sonur hans opnaði brófið og féllu þá úr því
peningaseðlar. Urðu þeir feðgar furðu slegnir. Sonurinn hugðist telja
peningana, en því reiddist faðirinn og sagði í ávítunartóni:
34
á — TÍMARIT ÞÝÐENDA NR. 6 / 2001