Jón á Bægisá - 01.12.2001, Blaðsíða 26

Míheíl Dsjavahísjvílí
Og enn ómaði sama hótunin að baki mér: „Sú gamla skal gráta!
Skorist einhver undan, þá
Gamall maður þrýsti steini í höndina á mér og hrópaði: „Taktu við
honum, herra, nú ertu einn af okkar liði.“
Og á þessari stundu var ég í sannleika einn af þeim. Steinninn lá kyrr
í lófa mér. Einhver kallaði: „Leysið hann!“ og mannfjöldinn tók undir
einum rómi: „Leysið hann, látið hann lausan!"
Data var leystur og stóð nú í miðjum hópnum. „Kastið nú!“ hrópaði
fyrirliðinn. Og í þeim svip setti Data undir sig höfuðið og hljóp inn í
mannþyrpinguna. Fólkið vissi ekki sitt rjúkandi ráð, og allt var á tjá og
tundri.
„Varið ykkur, hann er flúinn, hann er flúinn!“
Data hafði brotist út úr mannþyrpingunni og hljóp ofan brekkuna. Fólk-
ið rak upp öskur og rann á eftir honum með ópum og köllum. Og nú blik-
aði fyrsti steinninn á lofti, og svo annar og sá þriðji, þvínæst margir sam-
tímis, og um síðir dundi grjótið á honum eins og él. Data tók að skjögra og
kiknaði við, síðan rétti hann úr sér og reis upp með erfiðismunum og
dragnaðist áfram, en manngrúinn hafði króað hann af. Köllin hljóðnuðu
og ekkert heyrðist nema grjóthríðin. Steinum, tágum, lurkum og allshátt-
uðum bareflum var slöngvað að piltinum, hverju innan um annað.
Allt í einu kom ég auga á Sopío. Hún hélt höndunum fyrir aftan bak.
Hún hafði einnig fundið sér stein. Gömul kona benti áfergjulega á fang-
ann þar sem hann barðist um í grjótélinu, og sagði eitthvað við hana. Ég
skundaði í áttina að Sopío, en það var um seinan.
Ég sá hvar Sopío lyfti upp hendinni þar sem hún stóð spölkorn frá
mér, hljóp ofan brekkuna og hvarf í manngrúann. Andartaki síðar kom
hún aftur öll í uppnámi og tók á rás. Þegar hún sá mig, byrgði hún and-
litið í höndum sér, hljóp til mín og grúfði sig niður við brjóst mér.
Nú var allt komið í kring. Mannfjöldinn stóð í fyrstunni kyrr,
sundraðist síðan. Enginn mælti orð af munni. Hver og einn laumaðist í
burtu eins og þjófur á nóttu, sumir runnu upp eftir, aðrir niður á bóginn,
enn aðrir til vinstri og sumir til hægri. Flestir hlupust í brottu eins og
einhver væri á hælunum á þeim. Enginn leit á annan, því að allir fyrir-
urðu sig hver fyrir öðrum.
Á árbakkanum vorum við fjögur eftir, líkið af Data undir steinahrúg-
unni, móðir hans gamla sturluð af sorg, Sopío og ég. Dóttir mín hjúfraði
sig upp að mér, kyssti mig, og með öndina í hálsinum og orði og orði á
stangli bað hún mig fyrirgefningar.
„Ég gerði það ekki viljandi, ég gerði það ekki viljandi, það var kerling-
in sem leiddi mig afvega."
24
á- Jffiœpáá — TImarit þýðenda nr. 6 / 2001