Jón á Bægisá - 01.12.2001, Blaðsíða 62

Lars Saabye Chrístensen
- Eða þá bíll. Kisa hleypur oft út á veginn.
Hann heyrðist ganga um inni í húsinu. Ég lokaði augunum. Konan
hans greip í handlegginn á mér. Hún hét Ester, ég hafði oft séð hana á
pósthúsinu, en við höfðum lítið talast við. Bara heilsast.
- Einar er ekki vel frískur. Þú verður að fara varlega.
- Er hann alvarlega veikur?
Hún kinkaði kolli og leit undan eitt andartak.
- Já, sagði hún. Það getur bara farið á einn veg.
Hann kom út og Ester greip í höndina á honum.
- Þið gerið þetta eins snyrtilega og þið getið, sagði hún.
Hann varð vandræðalegur, leit undan og dró að sér höndina.
- Já, já. Það er best að við drífum okkur af stað. Kisa kvelst.
Hún tók allt í einu utan um hann og hjúfraði sig upp að öxlinni á
honum. Hann stjakaði henni frá sér og elti mig í átt að húsinu. Köttur-
inn lá ennþá ýlfrandi í votu grasinu. Nágranninn beygði sig yfir kisuna.
Hún var útötuð í blóði og lá á hliðinni.
- Já, ekki er það fallegt, sagði hann.
Mér var öllum lokið.
- Hvað finnst þér? spurði ég.
- Það verður að skjóta hana. Er til byssa hérna?
- Nei, það var þessvegna sem ég kom til þín.
Hann hikaði og virtist á báðum áttum:
- Nei, ég á enga byssu beinlínis í húsinu. Það er langt síðan ég hef far-
ið á veiðar.
Kisa reyndi að standa upp. Hún hneig strax niður aftur og lá hreyfingar-
laus. Ég eignaðist hana fyrir sex árum og skírði hana í höfuðið á amer-
ískri söngkonu, Simone, af því að þegar ég klóraði henni bak við eyrun
heyrðist í henni svipað og í Strange Fruit. Ég þoldi ekki að horfa lengur
á hana og sneri mér undan. Litadýrðin í trjánum var engu lík. Og fjöllin
hinum megin við fjörðinn voru dimmblá.
- Gerðu eitthvað, sagði ég.
Nágranninn strauk sér um ennið:
- Nei, þetta gengur ekki lengur. Komdu með mér. Við verðum að gera
eitthvað.
Hann hélt af stað upp hlíðina ofan við skóginn. Ég elti hann. Ég hafði
ekki hugmynd um hvert hann ætlaði. Hann hélt áfram upp brekkuna,
honum var þungt og hann varð að setjast niður á trjábol. Svo tíndi hann
nokkur krækiber og stakk upp í sig.
- Hvert erum við að fara? spurði ég.
Hann svaraði ekki en stóð á fætur, hljóður og horaður, og hélt áfram
60
á Jföay/já — TtMARIT ÞÝÐENDA NR. 6 / 2001